บทที่ 4 ตี๋น้อยทั่วถึง (2)
1088 คำ
- 4 -
ตี๋น้อยทั่วถึง (2)
"ก็มันตลกอ่า ไม่มีครั้งไหนเลยนะที่เราจะไม่ขำเวลาอยู่กับเพื่อนอาร์ตอะ"
"มาบ่อยเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นเลย" พอได้โอกาสเขาก็รีบถามในทันที เพราะเขาไม่เคยเห็นเธอในวงสนทนากับกลุ่มเพื่อนในภาคเขาเลยสักครั้ง
แถมตัวเขาเองก็ยังตั้งวงก๊งเหล้ากับอาร์ตอยู่บ่อย ๆ แต่ทำไมกลับไม่เคยเจอะเจอกับเธอเลย
"ก็บ่อยอยู่นะ แต่ส่วนมากเราก็จะมาแต่ร้านนี้แหละ ร้านอื่นไม่ค่อยได้ไปหรอก"
"เรื่องเมื่อบ่ายเราขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ อะ"
เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบ่ายก็ทำให้รู้สึกผิดอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนขับรถก็จริง แต่เขาก็ควรเตือนเพื่อนเรื่องการขับรถเช่นกัน
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่โกรธจริง ๆ เลิกขอโทษได้แล้วน่า"
"เป็นนางฟ้าจริง ๆ ด้วยแฮะ ใจดีชะมัด" ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาจดจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้มีแต่รอยยิ้มกว้างที่มองเขากลับเรียกความสดใสออกมาได้เป็นกอง
"นางฟ้าอะไรกัน ไนท์มั่วแล้ว"
"ก็อันเป็นนางฟ้าของเอกฟิล์มไม่ใช่เหรอ คนอื่นเขาก็พูด ๆ กันนะ"
"แล้วไนท์ล่ะเป็นอาตี๋..."
"ไม่ใช่! ไม่ใช่ตี๋หิต ไม่ใช่นะ" คนตัวโตแทรกขึ้นพร้อมกับมองเธอด้วยสีหน้าไม่จริงจังนัก แต่ท่าทางของเขากลับไม่ได้ทำให้อันดามันนึกหวั่นกลัวเลยสักนิด กลับกันเธอยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่เชื่อในคำพูดของเขาอีกด้วย
"อ่าโอเค ไม่ใช่ก็ไม่ใช่"
"ฉายาไอ้ไนท์คือไอ้ตี้น้อยทั่วถึงต่างหากอัน" คำตอบนั้นไม่ได้มาจากปากของไนท์แต่กลับเป็นเสียงของอาร์ตที่แทรกขึ้น ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างกายของอันดามัน
"ไอ้เพื่อนเวร...ไหนบอกจะออกไปสูบบุหรี่ไง" ไนท์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเมื่อถูกแทรก ทั้งที่ตั้งใจจะนำเสนอชื่อดี ๆ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีกลับตัดหน้าให้อายสาวซะงั้น
"ไอ้ไนท์มันทั่วถึง เข้าถึงง่าย ใคร ๆ ก็บอกว่ามันเจ้าชู้"
"ไอ้เวร กูไม่ได้เจ้าชู้!"
"กูยังพูดไม่จบเลย ไอ้ไนท์มันทรงเจ้าชู้ แต่จริง ๆ มันก็พ่อพระดี ๆ นี่เอง" อาร์ตขยายความทำเอาไนท์ถึงกับยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่เป็นคนที่เข้าถึงง่ายกับทุกคน ภายนอกอาจจะมองว่าเขาทั่วถึง แต่จริง ๆ แล้วเขาเพียงเข้าหากับคนที่สนิทด้วยเท่านั้นเอง
ซึ่งคนที่สนิทน่ะ...ก็คือคนทั้งมอยังไงล่ะ!
หลายชั่วโมงผ่านไป
งานดื่มสำหรับนักศึกษาภาคเครื่องกลปีสี่ยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่คนที่คออ่อนดื่มไม่ค่อยเก่งตอนนี้ก็ได้ปลีกตัวออกมาด้านนอก หวังมาสูดอากาศให้ความมึนเมาบรรเทาลง
แก้มใสสองข้างออกสีแดงระเรื่อเมื่อถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน แต่สายตาหวานก็ยังสามารถมองเห็นหนทางตรงหน้าได้อย่างชัดเจนเพราะยังไม่ได้เมาจนถึงกับตั้งสติไม่อยู่ ในมือเล็กถือขวดน้ำเปล่าติดมือมาด้วย พอเดินออกมาด้านนอกร้านก็พบกับร่างสูงของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวเองมาตลอดตั้งแต่มาถึงร้าน เขาหันมองเธอซึ่งมันเป็นจังหวะที่อันดามันหยุดชะงักพอดี
"นะ...ไนท์สูบบุหรี่อยู่เหรอ ตามสบายเลย" อันดามันส่งยิ้มกว้างก่อนจะทำท่าหมุนตัวเดินกลับไป แต่คำตอบของเขากลับทำให้เธอหยุดฝีเท้าพร้อมกับหันหน้ามองคนตัวโตที่ตอนนี้กำลังถืออมยิ้มไม่ใช่บุหรี่อย่างที่เข้าใจ
"อมยิ้มต่างหาก แล้วอันออกมาทำไรอะ ไม่ไหวแล้วเหรอ"
ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้า เขาเห็นแก้มแดง ๆ ของเธอก็ทำให้รู้ได้ในทันทีว่าคนตัวเล็กนี่คงต้องถูกเหล้าเบียร์ที่ดื่มเข้าไปเล่นงานเป็นแน่
เขาลอบสังเกตเธอเสมอ เพื่อนของเขาก็ไม่ได้ชวนยกชวนดื่มถี่จัดเพราะเข้าใจดีว่าเธอนั้นดื่มไม่เก่ง แต่ที่เธอหน้าแดงก่ำเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะตัวเธออาจจะไม่สันทัดเครื่องดื่มแบบนี้เท่าไหร่นัก
ระหว่างที่สังสรรค์อันดามันมักจะเป็นตัวเล็กตัวน้อยของกลุ่มตลอด ถึงแม้ว่าจะถูกล้อมวงด้วยชายฉกรรจ์หน้าโหดถนัดใช้กำลังอย่างเพื่อนของเขาที่รู้จักนิสัยมาเป็นอย่างดี แต่พอมีสาวสวยตัวเล็กร่วมด้วยก็กลายเป็นว่าการดื่มกินถูกลดระดับลงไปเกือบครึ่งเกรงใจเธออยู่ลึก ๆ
"อื้อ ดื่มไม่ไหวแล้วล่ะ ว่าจะออกมาสูดอากาศเฉย ๆ น่ะ ข้างในมีแต่กลิ่นบุหรี่ ดมไปนาน ๆ ก็เวียนหัวเหมือนกัน"
"แต่เราไม่สูบบุหรี่นะ ถึงแม้ว่ามันจะน่าเชื่อได้ยากก็เถอะ" คนไม่สูบบุหรี่ถือโอกาสโฆษณาตัวเอง แม้ลุคภายนอกจะดูไม่เป็นดังคำพูดแต่เขาก็กล้ายืนยันว่าเขานั้นไม่สูบบุหรี่แน่นอน
จริงอยู่ที่เมื่อก่อนเขาเสพติดชนิดที่ว่ากล่องหนึ่งมันไม่เคยพอ แต่พักหลัง ๆ เขาก็หักดิบตัดสินใจเลิกสูบบุหรี่ไปอย่างถาวร จนกลายเป็นว่าเขาติดอมยิ้มหวาน ๆ ที่กำลังกินอยู่นี่แทน
"จริง ๆ เราไม่ได้ไม่ชอบคนสูบบุหรี่นะ แต่เราแค่ไม่ชอบกลิ่นมันน่ะ เพราะเพื่อนเราก็สูบกันหลายคน โดยเฉพาะอาร์ตนี่ตัวดีเลย เป่าควันใส่ตลอด" อันดามันบ่นอุบแต่ก็ยังแอบหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงภาพวันวาน
"อันรู้จักกับไอ้อาร์ตได้ไงเหรอ" ไนท์ถามคนข้างกายที่ตอนนี้กำลังยืนค้ำกับราวเหล็ก
แปลกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นเธอสนิทสนมกับเพื่อนในภาคทั้งที่ดูแล้วไม่น่าเข้ากันได้ แถมเธอยังเคยบอกว่ามาดื่มกับเพื่อนเขาหลายรอบ แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้ง
แล้วที่สำคัญเธอยังขึ้นชื่อว่าเป็นนางฟ้าของเอกฟิล์ม ไม่รู้เขามัวแต่ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนถึงไม่รู้จักเธอ
- ผู้เขียน
