บทที่ 6 ศัตรูตัวฉกาจ (1)
1009 คำ
- 6 -
ศัตรูตัวฉกาจ (1)
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
ภายในคลับหรูใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา พร้อมด้วยเสียงเพลงบีทหนักที่เปิดเคล้าดังกึกก้องไปทั่ว โดยมีแสงไฟสปอตไลต์ที่สาดส่องชวนเต้นให้สนุกสนานไปกับบรรยากาศ
ไนท์นั่งอยู่โซนวีไอพีกับกลุ่มญาติที่มีศักดิ์เป็นพี่ โดยบทสนทนาหลัก ๆ ก็คงไม่พ้นเรื่องธุรกิจที่กำลังแบ่งสันปันส่วนให้แต่ละคนได้ไปบริหาร ตามที่ผู้ใหญ่ได้ทิ้งมรดกไว้ให้
"โอเคตกลงตามนี้ ส่วนร้านอาหารก็ให้ไอ้เดย์กับไอ้ไนท์จัดการแล้วกัน"
สิ้นข้อยุติที่หาทางออกได้ตามต้องการของทุกคนก็ทำให้เป็นต้องเลิกพูดถึงเรื่องธุรกิจอันน่าปวดหัวเสียที แต่ทว่าคนที่มีชื่อในบทสนทนาเพิ่งจะรู้สึกตัว รีบเงยหน้ามองเหล่าพี่ ๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าร้านอาหารที่พูดถึงนั้นหมายความว่ายังไง
"ไรอะเฮีย พูดถึงผมเหรอ" ไนท์เอ่ยถามขึ้นและมองไปยังลูกชายของลุงที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายที่เคารพนับถือ
"นั่นดิเฮีย เมื่อกี้เฮียให้ผมกับไอ้ไนท์ทำอะไรนะ"
เช่นเดียวกันกัน 'เดย์' พี่ชายฝาแฝดของไนท์ที่ตอนนี้ก็มีสภาพไม่ต่างกัน พอถึงเวลาพูดคุยเรื่องธุรกิจทีไรแฝดคู่นี้เป็นต้องสติล่องลอยที่แสดงออกถึงความเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
"ไอ้สองตัวนี้แม่ง...! กูให้พวกมึงคุมร้านอาหารแทน เพราะพวกมึงคงบริหารคลับกับอู่ซ่อมรถไม่ไหวแน่ ๆ แล้วร้านอาหารนี่แหละที่เหมาะสำหรับพวกมึงที่สุดแล้ว"
"โห่ไรอะ ไม่ทำไม่ได้เหรอ พวกเฮียก็แบ่งกันไปดิ เจ้วรรณเอาไปไหม เอาไปเลย ผมยกให้" ไนท์เป็นฝ่ายแทรกขึ้นในทันที เขาไม่ต้องการที่จะบริหารอะไรทั้งนั้น แค่ตอนนี้เป็นนักศึกษาก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!
"ป๊ากับม้าของพวกแกก็อยากให้ช่วยบริหารงานที่บ้าน แต่นี่ก็ไม่เอาอะไรสักอย่าง แล้วต่อไปจะทำยังไงกับธุรกิจของครอบครัวฮะ!?"
"เฮ้อ...ปีนี้ฝากเจ้ช่วยบริหารไปอีกปีแล้วกัน นี่ก็ปีสุดท้ายของพวกผมที่จะเรียบจบแล้ว รอหน่อยน่า" เดย์เสริมตามน้องชายเป็นเสียงเดียวกัน
"นี่สรุปเจ้ต้องรอพวกแกอีกปีใช่ไหมเนี่ย!"
"ถูกต้องครับเจ้ ตามนั้นนะครับ ไปและบ๊ายบาย รักเจ่เจ้นะครับ!" ไนท์โพล่งเสียงดังพร้อมกับทำตาวาวที่ทะเล้นเป็นที่สุด เขาลุกขึ้นจากโซฟาและรีบเดินออกไปโดยไม่คิดสนใจกับผู้เป็นพี่ที่ตะโกนเรียกรั้งเลยสักนิด
ขายาวก้าวฉับไปตามทางเดินที่ค่อนข้างมืดสลัว ขณะที่มือหนาก็กดตอบข้อความจากคนที่เฝ้ารอมาตลอดอย่างอันดามัน
ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มอย่างชัดเจน เพราะเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาเพิ่งส่งข้อความไปหาเธอว่าจะเอาชาเขียวไปส่งถึงที่กองถ่าย ซึ่งเธอเองก็ตอบกลับมาจนทำให้เขายิ้มแป้นไม่อายใครต่อใครแบบนี้
ผ่านไปครึ่งเดือนไนท์ก็มีโอกาสได้พูดคุยกับอันดามันมากขึ้น เขาอาศัยจังหวะที่เธอออกกองทำโปรเจกต์ คอยส่งข้าวส่งน้ำให้เธอและเพื่อน ๆ หวังทำลายกำแพงความห่างเหินกันทีละนิด
กล้าพูดอย่างไม่อายว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น กระทั่งคืนวันนั้นที่ไปดื่มกับเพื่อนในภาคเครื่องกลเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าอยากจะสานต่อความสัมพันธ์กับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะให้ช่องทางติดต่อกับเขาเป็นเพียงแอปพลิเคชันพูดคุยกันก็ตาม
Night.NG - อยากได้อะไรเพิ่มไหม เรากำลังเข้าไปหา
Andaman.aa - ม่ายยย
Andaman.aa - แค่ซื้อน้ำมาให้ก็เกรงใจมากแล้วไนท์
ชายหนุ่มในเสื้อช็อปสีกรมท่าประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์เดินไปตามทางทั้งที่ใบหน้าก็ยังสนใจกับหน้าจอโทรศัพท์อยู่ไม่ห่าง โดยไม่ทันสังเกตหนทางเลยว่าเขากำลังเดินชนกับใครคนหนึ่งเข้า
จนกระทั่ง...
ตุ้บ!
ปึก!
ไนท์ชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนโทรศัพท์ในมือร่วงหล่นลงที่พื้น เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่คิดโทษอีกฝ่ายเพราะตัวเขาเองก็เดินไม่มองทาง
จังหวะที่กำลังเงยหน้าขึ้นเพื่อมองกับอีกฝ่ายที่เดินชนเข้าอย่างแรงทำให้ไนท์ชะงักไปในทันที
ร่างสูงที่ยืนประจันหน้าด้วยท่าทางเอาเรื่อง แถมรอยสักที่ข้อมือก็ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าคนคนนั้นเป็นใคร
"ไอ้อิฐ!" เสียงเข้มเอ่ยออกไปด้วยความเดือดดาลเพียงเห็นหน้า
"โลกกลมจริง ๆ เลยนะ"
บุคคลที่อยู่ตรงหน้าของไนท์ในตอนนี้คือ 'อิฐ' ผู้เป็นศัตรูตัวฉกาจและคนที่เขาเกลียดจนไม่อยากมองหน้า!
แต่ทว่าในตอนนี้อีกฝ่ายกลับยืนอยู่ห่างเพียงหนึ่งเมตร ทั้งที่หลายเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้เจอะเจอหรือได้ยินข่าวคราวของอิฐเลยแม้แต่น้อย
"ถอยไป กูรีบ" เขาไม่มีเวลาที่จะมีต่อปากต่อคำอะไรกับอิฐอีกในตอนนี้ เพราะเขามีสิ่งสำคัญที่จะต้องทำนั่นก็คือการออกไปซื้อชาเขียวและขนมหวาน ๆ ให้กับหญิงสาวที่กำลังรออยู่
"มึงมีเมียรึยังวะไอ้ไนท์..."
เมื่อเห็นว่าไนท์กำลังจะเดินผ่านไปก็ทำให้อิฐเอ่ยแทรกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เหยียดบริเวณมุมปาก
"...ถ้ามีแล้วก็ระวังให้ดี กูจะแย่งเมียมึง อย่างที่มึงเคยทำไว้กับกู!"
หมับ!
ประโยคถัดมาทำให้ไนท์สติขาดผึ่งรีบตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอิฐเอาไว้ด้วยความเดือดดาล
"อย่าเสือก!"
- ผู้เขียน
