บทที่ 14 น้องสาวศัตรู (2)
1386 คำ
- 14 -
น้องสาวศัตรู
วันถัดไป
ตึกภาคเครื่องกลมีผู้คนบางตากว่าที่เคยเห็น อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาเกือบห้าโมงเย็นเลยทำให้คนอื่น ๆ ก็ต่างแยกย้ายกันกลับไปจนหมดแล้ว คงจะเหลือเพียงไนท์และเพื่อนของเขาอีกสองคนที่กำลังนั่งสุมหัวพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าตึก
ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสับสนยังคงเกิดขึ้นตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อคืนที่ไนท์รับรู้ว่าอันดามันนั้นเป็นน้องสาวของอิฐ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพยายามเพื่อคว้าหัวใจของเธอกลับกลายเป็นว่าในตอนนี้มันกำลังชะงักงัน และถูกแทนที่ด้วยคำว่า 'น้องสาวศัตรู' ที่ค้ำกลางความสัมพันธ์ของสองคน
"ไอ้ไนท์ มึงยังคิดมากเรื่องอันอีกเหรอวะ" 'อ้น' เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
อ้นอยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืนเช่นเดียวกันกับดิวและฟิล์ม ทั้งอ้นและดิวนั้นต่างก็รับรู้ว่าเพื่อนคนนี้นั้นมีปัญหากับอิฐผู้เป็นรุ่นพี่ที่โตกว่าสี่ปี แถมปัญหานั้นก็ยังเป็นที่พูดกันจนถึงทุกวันนี้
ส่วนฟิล์มเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมาก่อนหน้า เขาเพียงรู้จักกับอิฐในฐานะพี่ชายของอันดามัน ซึ่งฟิล์มก็พอจะเดาสถานการณ์ออกว่าอิฐคงคิดว่าไนท์กำลังให้อันดามันเป็นหมากในเกมที่เขาคิดจะใช้ทำร้ายศัตรูได้อย่างเจ็บช้ำ
แต่ทว่ามันไม่ใช่...ไนท์ไม่ได้มีความคิดแบบนั้น หนำซ้ำเขายังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่เขาเพียรจีบร่วมสองเดือนนั้นเป็นน้องสาวของคนที่เกลียดเข้าไส้
ครืด...ครืด...
แรงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้สายตาคมปรายมอง บนหน้าจอขึ้นโชว์ว่าเป็นอันดามันก็ทำให้เพื่อนทั้งสองอย่างอ้นและดิวถึงกับหยุดบทสนทนาและมองหน้า
มือหนายกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเรียกสติก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถือเอาไว้
"ฮัลโหล" และเพียงเสี้ยววินาทีก็ทำให้ไนท์ตัดสินใจกดรับสาย
(ฮัลโหลไนท์ ไนท์อยู่ไหนเหรอ)
เสียงหวานที่เอ่ยตอบกลับมายิ่งทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว ไนท์กลัดกั้นทุกความรู้สึกเอาไว้ก่อนจะเปล่งเสียงแหบแห้งไปยังปลายสายด้วยรอยยิ้มขืนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"เราอยู่ตึกภาค อันเลิกเรียนแล้วเหรอ"
(อื้ม เลิกแล้วล่ะ เรามีของจะให้ไนท์ด้วยนะ พอดีว่าพ่อเราไปเที่ยวญี่ปุ่นมาเลยซื้อช็อกโกแลตกลับมาเต็มเลย เราเลยเอามาให้ไนท์ด้วย)
"งั้นเหรอ...เดี๋ยวเราไปรับที่หน้าตึกนะ อันรอตรงนั้นก่อนแป๊บหนึ่ง เราจะรีบไป"
หลังจากที่กดวางสายก็พบกับสายตาของเพื่อนสนิทที่จ้องมองมา ไม่มีแม้แต่คำเอ่ยถาม แต่สายตาที่สองคู่กลับบอกทุกอย่างในสิ่งที่สงสัย
"กูไม่รู้ว่ากูจะต้องทำยังไง...แต่จะให้กูเลิกยุ่งกับอันเพียงเพราะว่าเขาเป็นน้องสาวของไอ้อิฐไม่ได้เปล่าวะ"
เสียงถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ดังขึ้นก่อนจะตามด้วยน้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกสิ่งที่อยู่ภายในใจ
ใช่...เขากำลังสับสน แต่จะให้เขาเลิกยุ่งเกี่ยวกับอันดามันด้วยเหตุผลเพียงเพราะเธอเป็นน้องสาวของศัตรูเขาก็คงจะกลายเป็นคนที่งี่เง่าเกินไป
"เออ กูก็อยากให้มึงคิดแบบนั้นแหละ แต่มึงทำได้ไหมนั่นก็อีกเรื่อง อันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความแค้นของมึงกับไอ้อิฐ เขาไม่เกี่ยว"
"กูก็ไม่ได้คิดที่จะคบกับเขาเพราะเรื่องนั้นนะเว้ย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นพี่น้องกัน ถึงแม้ว่าจะคนละแม่ก็เถอะ"
"งั้นก็ลุยดิ เต็มที่เลยมึง ถ้ามึงชอบเขาแล้วก็เดินหน้าจีบต่อไป อย่าให้พี่ชายเขามาเป็นคนที่ทำให้ความรักของมึงต้องจบลง"
คำพูดสนับสนุนของอ้นทำให้ไนท์รู้สึกมีแรงขึ้นอีกครั้ง เขาควรจะตัดบุคคลที่สามออกไปและเลือกที่จะเดินจับมือกับอันดามันเพื่อให้ความสัมพันธ์ของสองคนไปถึงจุดหมายตามที่วาดฝัน
"ขอบคุณมากเว้ย! งั้นกูไปก่อนนะ ไว้เจอกัน!"
ไนท์ขี่รถมอเตอร์ไซค์มารับอันดามันที่ตึกคณะก่อนที่จะเขาจะตรงไปยังบ้านของเธอตามปกติ บทสนทนาที่พูดคุยกันก็ยังคงไหลลื่น แต่ติดตรงที่ว่าคนที่เปิดประโยคนั้นจะเป็นอันดามันเสียทั้งหมด
คนตัวเล็กที่นั่งซ้อนท้ายก็รู้สึกถึงความผิดปกติของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี เธอไม่รู้สาเหตุแต่ก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมเพราะคิดว่าอาจจะมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สบายใจมาก่อนหน้านั้น
จนกระทั่งตัวรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาจอดเทียบที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ นั่นจึงทำให้อันดามันตัดสินใจเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยภายในใจออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
"ไนท์เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมวันนี้เงียบ ๆ ไปล่ะ" หลังจากที่ลงมาจากตัวรถเธอก็ตัดสินใจเอ่ยถาม สายตาหวานจดจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ภายใต้หมวกกันน็อกอย่างเอาคำตอบ
"เรา..."
"มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ บอกเราได้ไหม" เธอเป็นกังวลและนึกเป็นห่วงเขาที่สุด อยากเห็นไนท์คนเดิมที่สดใสและเป็นตัวของตัวเองอย่างที่เธอเห็นมาตลอด
ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้แต่เธอก็อยากเป็นคนคอยรับฟังปัญหาของเขาก็ยังดี
"คือ..."
"กูเตือนมึงแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับน้องกู!"
ทว่าเสียงเข้มตวาดกร้าวก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะตรงปรี่เข้ามาดึงรั้งผู้เป็นน้องสาวให้อยู่ห่างจากไนท์มากที่สุด
"ไอ้อิฐ!"
"พี่อิฐ...อะไรกันคะ ทำไมถึง..."
"อย่ายุ่งกับมันอัน! เลิกยุ่งกับมันซะ!" อิฐหันไปตะคอกกับอันดามันที่กำลังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ ๆ อิฐก็เดินเข้ามาขวางแถมยังออกปากให้เธอเลิกข้องเกี่ยวกับไนท์ ทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นคนที่เทียวรับเทียวส่งเธอมาตลอดสองเดือน
"กูไม่เลิก!" ไนท์ลงจากรถและเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับอิฐอย่างไม่คิดเกรงกลัว
เขาตัดสินใจกับตัวเองอย่างแน่วแน่แล้วว่าเขาจะไม่มีวันเลิกยุ่งเกี่ยวกับอันดามันเพียงเพราะคำห้ามของอิฐ
"ไอ้สัสเอ๊ย!"
หมับ!
พลั้วะ!
"กรี๊ด!!!" อันดามันกรีดร้องเมื่ออิฐกระชากคอเสื้อของไนท์ก่อนจะสวนหมักหนัก ๆ ลงไปทำให้เขาล้มลง
"กูบอกว่าอย่ายุ่งกับน้องกูไง เกลียดกูมากก็มาลงที่กู อย่าเอาน้องกูเข้าไปเกี่ยว ไอ้สวะ!"
"พี่อิฐพอได้แล้ว! ฮึก...หยุดเดี๋ยวนี้นะ อันบอกให้หยุดไง!" คนตัวเล็กรีบเข้าไปดึงรั้งพี่ชายเมื่อเห็นว่าอิฐทำท่าจะตรงเข้าไปซ้ำอีกครั้ง
ตอนนี้ในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถาม แต่สิ่งที่ควรทำเป็นอันดับแรกก็คือการแยกพี่ชายของตัวเองกับไนท์ให้อยู่ห่างกันมากที่สุด!
"ไม่มีวัน...กูไม่มีวันเลิกกับอัน!"
"ไอ้เหี้ย!"
"พี่อิฐเลิกบ้าได้แล้ว! หยุดเดี๋ยวนี้นะ เข้าบ้านไปกับอันเดี๋ยวนี้เลย! พอ!!!" อันดามันตัดสินใจที่จะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดึงตัวของพี่ชายให้เข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
สายตาหวานหันไปมองไนท์ที่ตอนนี้ยังคงจดจ้องเธอผ่านประตูรั้วด้วยความเรียบนิ่ง แต่เธอกลับรู้ดีว่าภายในนั้นมีความรู้สึกมากมายแฝงซ่อนไว้อยู่
มันคงจะเป็นความหวาดหวั่นลึก ๆ ที่เขากลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงทั้งหมดจนทำให้เธอจะเกลียดและตัดเขาออกจากชีวิต เพราะความบาดหมางของตัวเขาและอิฐนั้นเกิดขึ้นด้วยความลุ่มหลงที่มองย้อนไปกี่ครั้งเขาก็เจ็บช้ำจนไม่อาจลืมเลือนมันไปได้เลย...
- ผู้เขียน
