สัมภาษณ์งาน 3
1113 คำ
คนขับรถของนรสิงค์พาคนทั้ง 3 มาที่ห้างขนาดใหญ่ นิราที่นั่งเกร็งมาตลอดทางเพิ่งจะได้หายใจหลังจากลงรถมายืนที่พื้นทางเดินของห้าง
“ไม่เคยมาเหรอ” สิงค์ถามนิราที่ยืนด้วยความประม่า เธอเป็นคนสวยที่ไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย เหมือนเด็กน้อยที่โตแต่ตัว
“ไม่เคยหรอกค่ะ เคยไปแต่โลตัส” นิราบอกความจริงก่อนจะเดินตามสิงค์เข้าไปในห้าง โดยมีเจนจิราเดินตามหลังคนทั้งคู่
“แว่นตาผมไม่ซื้อให้นะ ไม่ต้องใส่หรอก สายตาก็ไม่ได้สั้นไม่รู้จะใส่ทำไม ผมชดเชยเป็นเสื้อผ้าพวกนี้ละกันนะ คุณเจนรบกวนด้วยนะครับ ช่วยเลือกแบบที่พี่เสือน่าจะชอบ” สิงค์พูดยิ้มๆ
ที่จริงก็นึกชอบนิราอยู่หรอก แต่เขามีคนในใจแล้ว
แต่ที่ถูกใจนิรา เพราะเธอเป็นสเปกของพี่ชายต่างหากละ ถ้าหาของสวยๆ งามๆ ไปถวายพี่ชายได้ พี่เขาจะได้ดุน้อยลงสักนิดก็ยังดี
“ตามมาทางนี้เลยค่ะ” เจนจิราเอ่ยบอกเบาๆ ตามแบบของเธอก่อนจะเดินนำไปทางโซนที่เธอมาบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าเธอจะทำแต่งานเลขา งานที่ไม่ต่างจากสไตล์ลิสนี่ เธอก็ทำให้ผู้หญิงของเจ้านายบ่อยๆ และทำออกมาได้ดีมากด้วย ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ท่านจะให้เลือกกี่ชุดค่ะ” เจนจิราหยิบชุดไปให้นิราลอง และตอนนี้นิรากำลังเข้าไปลองข้างในห้องลองชุด เธอจึงเดินกลับมาถามเจ้านายที่รออยู่
“เอาสัก 10 ชุด ไปก่อน ที่เหลือพี่เสือคงจัดการเอง มานี่หน่อย” สิงค์พูดยิ้มๆ ก่อนจะเรียกเลขาสาวมาใกล้ๆ
“อะไรคะ” เจนจิราถามด้วยใบหน้าหวาดระแวง ตรงนี้ไม่มีใครเลย เพราะพนักงานไปช่วยหาชุดในแบบที่เจนจิราสั่งอยู่อีกด้านของร้าน
“เปล่าไม่มีอะไร ผมแค่เห็นอะไรติดอยู่บนหน้าคุณเจนนะครับ แต่ตอนนี้มันหลุดไปแล้ว” สิงค์พูดความจริง เขาเห็นเธอมีสีหน้าไม่พอใจนิดๆ ตอนเดินมาถามเขา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วจนเขานึกเสียดาย ต้องทำมากกว่านี้สินะ
“เอ่อ คุณค่ะ นิราว่ามันไม่น่าจะเหมาะ” นิราเดินออกมาด้วยชุดเดรสรัดรูปสีดำด้านใน ส่วนด้านนอกก็เป็นสูทสีดำทับไว้ แต่มันสั้นมากเลย
“เข้ากับผิวขาวๆ ของคุณมากเลยครับ” สิงค์เอ่ยชมจากใจจริง เพิ่งเห็นว่าภายใต้เสื้อผ้านิราจะขาวขนาดนี้ ต่างจากผิวที่พ้นออกมาจากร่มผ้าลิบลับ
“แต่ฉันอายค่ะ ผิวฉันมันสีไม่เหมือนกัน ฉันขอใส่เป็นกางเกงได้ไหมคะ” นิราอายจริงๆ ผิวด้านในเธอขาวสะอาดตา เพราะเวลาไปช่วยงานของแม่ เธอจะใส่ชุดมิดชิด ผิวด้านในจึงไม่โดนแดดเผา นอกจากมือและข้อมือที่มันคล้ำกว่าผิวจริงมาก ที่ผ่านมาเธอจึงใส่แต่เสื้อแขนยาวปกปิดให้เห็นแค่มือกับผิวหน้าที่หมองคล้ำเท่านั้น
“ไม่เห็นต้องอายเลยครับ คนเราดำได้ก็ขาวได้ ไปซื้อครีมกันเถอะ” พูดจบก็เดินไปจ่ายเงินทันที ก่อนจะถือชุดทั้งหมดไว้เอง โดยมีนิราที่อยู่ในชุดรัดรูปสีดำเดินตามไป
“คุณเจนช่วยด้วยค่ะ ฉันยังไม่ได้เริ่มงาน แต่กำลังจะเป็นหนี้ก้อนโตซะแล้ว” นิราหันมาเกาะแขนเจนจิราที่เดินรั้งท้าย
“ทุกอย่างวันนี้ฟรีค่ะ” เจนจิรายิ้มขำกับคนที่อายุน่าจะเท่ากันกับเธอ เธอคิดว่าเธอต้องทำงานชดใช้ค่าของพวกนี้เหรอ เปล่าหรอกเจ้านายเธอตั้งใจซื้อให้ยังไงละ
“แต่มันแพงนะคะ ฉันไม่กล้าใช้ค่ะ” นิรายังคงบอกเจนจิราที่กำลังเลือกครีมบำรุงผิวให้เธอ แต่เจนจิราไม่สนใจ ทั้งยังเดินไปหยิบเครื่องสำอางที่เหมาะกับนิรามาให้อย่างเยอะแยะ
“แต่ต้องใช้ค่ะ คุณเสือไม่ชอบให้เลขาตัวเองหน้าจืด” เจนจิราไม่ได้ตามใจสิงค์ แต่เธอกำลังทำเพื่อคุณเสือท่านประธานต่างหาก
“เสร็จรึยังคุณเจน” สิงค์ที่เดินไปนั่งรอ กลับมาอีกครั้งเมื่อมองตระกร้าขนาดใหญ่ในมือเจนจิรา
“เรียบร้อยค่ะ” เธอบอกก่อนจะวางทั้งครีมทั้งเครื่องสำอางราคาแพงไว้เคาท์เตอร์คิดเงิน
“ทั้งหมด 1 แสน 2 หมื่นบาทค่ะ” พนักงานเอ่ยบอกยอดสินค้าทั้งหมด
“คะ?? เดี๋ยวค่ะ” นิรารีบไปหยิบของที่พนักงานอีกคนแพคใส่ถุงกระดาษอย่างดีอีกครั้ง ก่อนจะตบมือป้าบกับหน้าผากตัวเอง
“ไม่เอาแล้วได้ไหมคะ ครีมอะไรราคาตั้ง 4-5 พัน” นิราหันไปถามคนทั้งคู่ ที่ส่ายหน้าให้กันอย่างสามัคคี
“เอ่อ ยังรับไหมคะ” พนักงานถามย้ำอีกครั้ง ก่อนจะได้บัตรเครดิตสีทองจากนรสิงค์
“เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณมากค่ะท่าน” พนักงานคืนบัตรให้นรสิงค์ก่อนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“คุณเจนไปส่งคุณนิราด้วยนะ ผมมีธุระ ไม่เข้าบริษัท” สิงค์พูดจบก็ก้าวเท้าทิ้งสองสาวไปทันที
“ไปกันเถอะค่ะ” เจนจิราพูดจบก็เดินนำออกไป ทั้งยังถือของไว้ในมือเสร็จสรรพ เธอเป็นเบ้ให้เจ้านายมานาน ถือของแค่นี้จิบๆ
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ เข้างาน 08.00 นะ มาถึงก็ขึ้นมาหาเจนที่ห้องท่านรองก่อนได้เลยไม่ต้องไปหาคนอื่น แล้วก็ของที่ซื้อวันนี้ใช้ด้วยนะคะ” เจนจิราเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มนิดๆ เธอมั่นใจว่าเธอต้องเป็นคนช่วยสอนงานผู้หญิงสวยตรงหน้านี้แน่ๆ
“ขอบคุณมากนะคะคุณเจน” นิรายกมือไหว้ขอบคุณเจนจิราอย่างนอบน้อม ที่คนสวยตรงหน้าไม่แสดงท่าทีรังเกียจเด็กต่างจังหวัดแบบเธอ
ทันทีที่รถคันหรูขับออกไป นิราก็หิ้วของพะรุงพะรังทั้งหมดเข้าไปในคอนโดของคนรู้จักที่ปล่อยเช่าให้เธอในราคาถูกทันที
“อ๊ากกกก เหนื่อยชะมัดเลย”
นิราทิ้งตัวลงนอนก่อนจะมองนาฬิกา เพิ่งจะเที่ยง หิวอะ นิราเดินไปหยิบแซนวิชที่ซื้อมาจากเซเว่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกัดแซนวิชทันที ไม่สนใจข้าวของราคาแพงที่หิ้วมาสักนิด
เมื่ออิ่มก็เริ่มง่วง งั้นนอนพักสักหน่อยละกัน
- ผู้เขียน
