ได้ยินอย่างนั้นอาเหยียนก็ลากมือนางกลับไปทางบ้าน แต่เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาในใจ เหตุใดนางจึงทำท่าเหมือนกับอยากจะหนีไปหลังจากเห็นประกาศ ซ้ำมีท่าทีหวาดกลัวมองระแวงไปทั่ว มิใช่ที่บ้านทำกับนางไม่ดีหรือ? แต่ก็ไม่มีทหารมาตามจับ นั่นแปลว่านางมิได้หนีมา
“เจ้าจะไปจริงหรือ” ก่อนจะถึงบ้านเล็กน้อยอาเหยียนก็ถามขึ้น
“ข้าจะไปจริงๆ แต่ก็ต้องขอบคุณผู้มีพระคุณก่อน โดยเฉพาะเจ้า อาเหยียน วันข้างหน้าถือว่าข้าติดค้างเจ้าแล้ว พี่สาวของข้า นางทำโรงน้ำชาในเมืองหลวง เจ้าไปหาหานตงเมื่อต้องการความช่วยเหลือ เอ่ยบอกว่าข้าอาเหม่ย ไม่สิ เหมยฮวาติดค้างเจ้าครั้งหนึ่ง” เหมยฮวาแกะมือเขาออกก่อนจะเดินนำไปเปิดประตูเข้าบ้าน
หลังจากอาหารเย็น เหมยฮวาก็อธิบายว่าพี่สาวประกาศตามหาแล้ว นางได้เวลากลับบ้านแล้ว จะติดขบวนรถม้าพ่อค้าเร่วันพรุ่งเดินทางไปเมืองหลวง ก่อนจะเข้านอนเร็วกว่าปกติ ท่านเหยาเดินเอาห่อข้าวมาให้นาง นายท่านจางเอาเงิน
