หลังจากนั่งพักผ่อนไม่นาน โอริวก็วิ่งหน้าตื่นมาตามถึงด้านบน
“มีอะไร ใจเย็นๆ” เสี่ยวเหมยได้แต่ปรามนางเบาๆ โอริวเป็นเด็กกระโดกกระเดก แม้ปรามไปก็สอนสั่งไม่ได้เรื่องมารยาท นางเลยไม่ชอบให้โอริววุ่นวายงานหน้าร้านเท่าใด
“ท่านหญิง มีคนแอบอ้างว่ารู้จักท่านมาขอพบท่าน แม้จากที่นางอธิบายจะคล้ายท่าน แต่ท่านหญิง ท่านเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติที่ใด ข้าเลยกักนางไว้ด้านหลังก่อน” โอริวค่อนข้างตกใจที่อยู่ๆก็มีคนมาเรียกหาท่านหญิงของนาง แถมยังอ้างว่ารู้จักและท่านหญิงให้มาที่นี่อีก
“อ้อ” เสี่ยวเหมยคิดออกทันทีว่าน่าจะเป็น4ยายหลาน ไม่รอช้ารีบเดินลงบันไดไป ก่อนจะชะงักอยู่กลางบันได
“ช่วงนี้เขาไม่มาหรือ” เสี่ยวเหมยเอ่ยถามทำให้โอริวยิ้มนิดๆ นางรู้ว่าบุญตกทับท่านหญิงของนาง ได้มีโอกาสเป็นถึงหวังเฟยแล้ว แต่พอเห็นท่านหญิงปฏิบัติตัวต่อท่านอ๋องเช่นนั้น ก็แอบหวาดเสียวอยู่เหมือนกัน
“ท่านอ๋องเดินทางไปชายแดนแล้วเจ้าค่ะ” นางตอ
