"กี่โมงแล้วเนี่ย?"
เสียงหวานแว่วเข้ามาในโสตประสาทพร้อมกับการเคลื่อนไหวของร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดทำให้ภูริชรู้สึกตัวตื่น รู้สึกถึงฝ่ามือนุ่มมาจับที่ท่อนแขนเพื่อยกออกจากเอวคอดเนียนนุ่มที่เขาพาดเกี่ยวมาตลอดคืน แทนที่เขาคลายวงแขนให้ความร่วมมือกับหญิงสาวเขากลับกระชับวงแขนเพิ่มแรงกอดรัดมากกว่าเดิม ดึงเอาร่างบางเขามาแนบชิดจนรู้สึกถึงก้อนเนื้อหยุ่นที่บดเบียดอยู่กับอกกว้างของตนเอง จมูกโด่งลอบสูดดมกลิ่มแชมพูอ่อนที่ออกมาจากศีรษะน้อยซึ่งแนบอยู่กับคางหนาของตนเอง
"คุณภูริช ปล่อยพลอยค่ะ สายแล้วนะ" พลอยลลินณ์พูดขึ้นพลางใช้มือดันที่ไหล่แข็งเพื่อให้ลำตัวของทั้งคู่แยกออกจากกัน ความสนใจพุ่งไปยังแสงสว่างของแสงแดดยามเช้าที่ลอดช่องผ้าม่านเข้ามา ประมาณการว่าน่าจะได้เวลาไปทำงานแล้ว แต่แทนที่คนตัวโตจะร้อนรนรีบปล่อยเธอให้หลุดจากวงแขนเขากลับกอดเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น
"ผมบอกว่าให้เรียกว่ายังไง หรือว่าเรียกเฉพาะตอนครางจ
