7. ตะลึงงัน
1640 คำ
สามวันต่อมา
วันนี้เป็นวันเปิดตัวของโรงแรม พลอยลลินณ์ที่เพิ่งมาเรียนรู้งานได้แค่สามวันแต่เธอก็สามารถจัดการงานที่ได้รับมอบหมายได้อย่างคล่องแคล่วจนวัชระต้องเอ่ยปากชม มีแต่เจ้านายหน้ายักษ์เท่านั้นที่เหมือนเธอทำอะไรก็ไม่เข้าตาเขาเลยสักอย่าง ปกติก็ชอบทำหน้าหงุดใส่เธออยู่แล้ว ยิ่งพอเธอได้ย้ายไปอยู่บ้านกับเขาก็เหมือนว่าอาการจะมากขึ้นไปอีก
“เพื่อนผมมาแล้ว ดูหน่อยว่านายแพทย์ชวิณอยู่ห้องไหนแล้วไปเอากุญแจมา” ภูริชพูดขึ้นในตอนที่ก้าวออกมาจากลิฟต์พร้อมกับผู้ช่วยสาว เขาบอกโดยที่สายตามองไปยังล็อบบี้ที่มีกลุ่มเพื่อนสนิทนั่งจับกลุ่มกันอยู่ พูดจบร่างสูงก็เดินนำหน้าหญิงสาวไปก่อน พลอยลลินณ์จึงต้องรีบไปแจ้งชื่อกับพนักงานที่ประจำเคาน์เตอร์ต้อนรับและรับกุญแจซึ่งมีหมายเลขเป็นห้องสวีตสุดหรูมาแล้วจึงรีบสาวเท้าเดินตามคนตัวโตไป
เมื่อภูริชเดินเข้าไปใกล้กลุ่มเพื่อนเขา ก็ได้ยินเสียงธันวาเอ่ยทักหมอชวิณอย่างสนิทสนม
“ทำไมมึงมาช้าจังวะ?”
“ช้าอะไรวะเพิ่งจะบ่ายโมง มึงอย่ามาหาเรื่องกู” หมอชวิณตอบธันวาทันควัน ไม่ยอมเป็นฝ่ายโดนกล่าวหาฝ่ายเดียว
"มาแล้วเหรอวะ?" ภูริชรีบทักหมอชวิณก่อนที่ทั้งคู่จะต่อล้อต่อเถียงให้อับอายผู้คนไปมากกว่านี้ เป็นเวลาที่ร่างบางก้าวมายืนอยู่ข้างหลังเขา สายตาคมเหลือบไปมองยังมือเล็กที่กำลังกำกุญแจห้องอยู่บ่งบอกว่าหญิงสาวนั้นได้ทำตามสิ่งที่เขามอบหมายเรียบร้อยดี เขาได้ยินเสียงพ่นลมหายใจเข้าออกแรง ๆ แสดงให้เห็นว่าเธอกำลังอยู่ในอาการเหนื่อยหอบจากการที่ต้องรีบเดินตามมาสมทบเขาให้ทัน
"เออ เอากุญแจห้องพักมา กูจะเอาของขึ้นไปเก็บ" หมอชวิณหันไปหาเจ้าของโรงแรมพร้อมทั้งแบมือขอกุญแจห้องพัก ซึ่งเขารู้อยู่แล้วว่าภูริชต้องเตรียมไว้ให้
"เอากุญแจให้เขาไป" ภูริชหันกลับไปสั่งผู้ช่วยสาวด้านหลังด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง นั่นเรียกความสนใจจากเพื่อน ๆ ให้พากันมองไปที่คนตัวเล็กเป็นตาเดียว
"นี่ค่ะ" พอสิ้นคำของชายหนุ่มพลอยลลินณ์ก็รีบยื่นมือไปส่งกุญแจให้หมอชวิณแล้วถอยหลังไปยืนตำแหน่งเดิม ใบหน้าสวยก้มไปมองพื้นเงามันด้านล่างเพื่อหลบสายตาที่กำลังจับจ้องด้วยความสงสัยแกมอยากรู้อยากเห็น
"ใครวะ?" ธันวาเอ่ยถามพลางหรี่ตามองปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ดูก็รู้ว่าเพื่อนตัวเองไม่ค่อยชอบใจในตัวหญิงสาวเท่าไรนัก
"เด็กฝากแม่กู กูบอกว่าไม่ต้องการผู้ช่วยก็คะยั้นคะยอให้กูรับมาอยู่นั่น พวกมึงก็รู้อยู่ว่ากูไม่ชอบให้ใครมาเดินตามหลังต้อย ๆ แต่กูขัดแม่กูไม่ได้เลยต้องรับไว้" ภูริชตอบยาวเหยียดพร้อมกับใส่อารมณ์หงุดหงิดในน้ำเสียงไม่รักษาน้ำใจคนที่เขาพูดถึงเลยสักนิด โดยนิสัยส่วนตัวแล้วเขามักจะชอบทำงานคนเดียว หากมีผู้ช่วยก็จะเป็นผู้ชายซึ่งจะทำงานด้วยกันสนิทใจกว่าและเรื่องที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดอีกอย่างก็คือกลัวเหลือว่าจะส่งผู้หญิงคนนี้มาสอดส่องชีวิตของตัวเองที่ยังคงเที่ยวทำตัวเพลย์บอยไปวัน ๆ
"แต่ดูแล้วท่าทางเธอคล่องแคล่วอยู่นะ" เสี่ยภาคินทร์พูดขึ้นขณะที่สายมองไปยังผู้ช่วยคนใหม่ของเพื่อน ตั้งแต่ที่เสี่ยหนุ่มมาถึงโรงแรมเขาก็ได้เห็นการทำงานของหญิงสาวซึ่งดูทะมัดทะแมงคล่องแคล่วใช้ได้ ถ้าเพื่อนของเขาไม่มีอคติ ผู้ช่วยแบบเธอคนนี้จะเป็นผู้ช่วยภูริชได้ดีทีเดียว
"แต่กูรำคาญ!" ภูริชพูดกระแทกเสียงตอบตัดบท ทำให้พลอยลลินณ์ที่ยืนฟังเงียบ ๆ ต้องเม้มปากแน่นข่มความรู้สึกน้อยใจเอาไว้ ถ้าหากไม่ติดว่าเห็นแก่แม่ของชายหนุ่มช่วยหางานและเป็นธุระจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้ เธอคงไม่ทนให้เขาทำร้ายจิตใจได้ถึงขนาดนี้ คงต้องมีสวนกลับกันบ้าง
"กูขึ้นห้องก่อนนะ ไปกันหนู" หมอชวิณที่ยืนฟังภูริชระบายอารมณ์มานานเอ่ยขึ้น พร้อมกับหันไปชวนแก้มใสให้เดินแยกออกจากกลุ่มเพื่อนไป พลอยลลินณ์จึงได้แอบลอบถอนหายใจโล่งอกที่บทสนทนาเกี่ยวกับตนเองนั้นจบลงแล้ว
เมื่อจัดการห้องหับให้เพื่อนครบทุกคนแล้ว ภูริชจึงขอตัวไปจัดการงานต่อโดยที่มีร่างบางตามติดไปกับเขาด้วยทุกที่ จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาเริ่มงาน ทั้งคู่จึงได้แยกกันไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่เหมาะสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้
พลอยลลินณ์นัดแนะกับมุกดาให้ช่วยดูแลการทำผมแต่งหน้าให้ มุกดาเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลของโรงแรมแห่งนี้และพ่วงด้วยแฟนสาวของวัชระอีกตำแหน่ง เมื่อถึงเวลานัด พลอยลลินณ์ก็ตรงดิ่งไปยังห้องแต่งตัวของพนักงานซึ่งมุกดาได้จัดเตรียมชุดไว้ให้ตามคำขอของวัชระแล้ว ก่อนหน้านี้พลอยลลินณ์เคยบ่นว่าไม่รู้ต้องแต่งตัวมากน้อยขนาดไหนสำหรับงานเลี้ยงหรูหราแบบนี้เพราะเธอไม่เคยร่วมงานงานใหญ่ขนาดนี้เลยสักครั้ง วัชระจึงได้เสนอตัวเป็นผู้จัดหาชุดให้เพราะแฟนสาวของเขาเชี่ยวชาญทางด้านนี้
“น้องพลอยสวยมากเลยค่ะ พี่คิดแล้วว่าชุดนี้ต้องเหมาะกับหุ่นสวย ๆ ของน้องพลอย” มุกดาชมเปราะเมื่อจัดการแต่งตัวให้ตุ๊กตามีชีวิตของเธอเสร็จแล้ว เธอจับร่างบางหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อสำรวจความเรียบร้อย ใบหน้าสวยของพลอยลลินณ์ทำให้เธอไม่ต้องเหนื่อยอะไรมากมาย แค่แต่งเติมสีสันเบา ๆ ก็ขับความสวยงามของหญิงสาวให้เด่นชัดขึ้นมาแล้ว
“ขอบคุณพี่มุกมากนะคะ ว่าแต่ชุดนี้ไม่ดูหรูเกินไปเหรอคะ?” พลอยลลินณ์พูดขึ้นแล้วก้มดูชุดที่ตัวเองสวมใส่อยู่
“ไม่หรอก ชุดธรรมดากว่านี้จะทำให้คุณภูริชขายหน้าน่ะสิ ไปได้แล้วเดี๋ยวนายรอนาน” มุกดาพูดช่วยเสริมความมั่นใจให้รุ่นน้อง เพราะหญิงสาวต้องตามติดกับภูริชตลอด ขืนเธอจัดชุดแบบที่เธอสวมใส่ประจำมีหวังเจ้านายของเธอคงต้องขายหน้าแขกเหรื่อในงานแน่ ๆ
พลอยลลินณ์ขึ้นมายังห้องจัดเลี้ยงเพื่อมาเตรียมตัวต้อนรับแขกผู้ร่วมงาน ตลอดทางที่เดินมาผู้คนที่เดินสวนทางต่างพากันมองมาราวกับว่าเธอผิดแผกไปจากทุกคน โดยเฉพาะผู้ชายจะจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้เธอเริ่มไม่มั่นใจในชุดที่มุกดาบอกว่าเหมาะกับเธอ
ร่างบางเดินเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีผู้ร่วมงาน มีเพียงพนักงานที่พากันเดินจัดเตรียมข้าวของอย่างรีบเร่ง ดวงตากลมกวาดมองหาร่างสูงที่เธอต้องไปเป็นผู้ช่วยเขา แล้วเธอก็เห็นภูริชยืนคุยกับผู้รับผิดชอบจัดการงานเลี้ยงอยู่ข้างเวที ดังนั้นเท้าเล็กจึงรีบก้าวไปหาชายหนุ่มโดยเร็วเพื่อร่วมรับฟังคำเพิ่มเติมหรือแก้ไขเนื้องานเพื่อที่จะไม่ให้ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ตน
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินไปถึงคนร่างสูง ภูริชได้หันมาเห็นเธอเสียก่อน แล้วเธอก็ต้องชะลอฝีเท้าเพราะสายตาคมกริบมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่เธอแต่งตัวหรูเกินไปสำหรับตำแหน่งผู้ช่วยหรือเปล่าเขาถึงได้มีท่าทีเช่นนี้
“สวยแท้วะ..” ภูริชพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่สายตายังคงมองหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ตรงหน้าไม่วางตา ‘อึก’ เหมือนเขาจะได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของตัวเองในตอนที่ยังตะลึงงันที่ได้เห็นการแต่งตัวของคนตัวเล็ก
กรอบหน้าสวยของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาทำให้ดูอ่อนกว่าวัย ขนตางอนกระพริบปริบ ๆ มองมายังเขาด้วยท่าทีฉงน ปากอิ่มเผยอเพียงนิดเหมือนจะพยายามเอ่ยทักเขาช่างดูน่าลิ้มลอง ไล่ลงมาเป็นลำคอระหง ชุดของเธอส่วนคอนั้นปาดกว้างจากไหล่ข้างไปจนถึงอีกข้างอวดความขาวเนียนช่วงไหล่ให้สายตาสะกดมองตรงนั้นเนิ่นนาน ไล่ลงมาก็เจอก้อนอกอวบที่ใหญ่เกินตัวของเจ้าตัวพุ่งออกมาเด่นชัดจนทำให้ผู้พบเห็นเช่นเขาต้องหายใจติดขัด จินตนาการว่าข้างในนั้นจะนุ่มหยุ่นมือแค่ไหน แค่คิดก็พานให้สิ่งที่กำลังหลับไหลกลางกายสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาจึงต้องรีบละสายไปลงไปยังเอวคอดกิ่วที่มีสะโพกกลมรองรับอย่างสมส่วน ชุดที่หญิงสาวสวมอยู่นั้นเป็นชุดสีชมพูอ่อนรัดรูปความยาวของกระโปรงแค่ครึ่งน่องอวดความสวยเรียวของพลีน่องอย่างเหมาะเจาะ โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ เขาเคยเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวอวดเนื้อหนังมังสามากกว่านี้นักต่อนักแต่ไม่มีใครสามารถปลุกความกระสันอยากของอารมณ์ได้มากเท่ากับหญิงสาวตรงหน้าเลยสักคน
*****************************
ช่วยภาวนาให้น้องรอดพ้นมืออิพี่จนจบงานเลี้ยงนี้ด้วยเถิด5555555
- ผู้เขียน
