บทที่ 14 คนทั่วไปกับคนของใจมันต่างกัน
วันเสาร์ตอนบ่าย
ตอนนี้มันทางสะดวกจริงๆพ่อกับแม่ไปงานเลี้ยง ไม่รู้งานอะไรที่แน่ๆจัดในโรงแรม ถามมาจากพี่พรคนใช้นะถึงได้รู้
ร้านข้าวริมน้ำใกล้คาเฟ่แมว
เป็นวันที่ออกจากบ้านต้องอาศัยความว่องไวต้องแต่งชุดทะมัดทะแมงมาอย่างเช่น เสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ ที่ขาดไม่ได้คือเสื้อยีนส์แขนยาวสวมทับข้างนอกอีกชั้นยิ่งปิดมิดชิดยิ่งดีเพราะอีตาเสี่ยขี้หื่นมันชอบมองแทะโลม
“ คิดว่าเบี้ยวนัดเสี่ยแล้ว มาสายนะเราอะ ” พอถึงโต๊ะก็โดนทักทันที
“ ก็รถมันติดไง ก็เลยเลทนิดหน่อย ว่าแต่ทำไมพาคนมาเยอะจัง ” หันมองผู้ชายชุดดำที่ยืนล้อมรอบ
“ เสี่ยกินข้าวเสร็จจะไปทำงานต่อ เลยพาพวกมันมาด้วย ” เลื่อนเก้าอี้เพื่อที่จะนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“ พามายืนแบบนี้เหรอ ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปกินข้าวบ้างสิ จะยืนฟังพวกเราคุยกันเหรอ มันอึดอัดนะ ” ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เจอบ่อย แต่
