Episode 6
1957 คำ
แดนที่ 6
หนึ่งเดือนผ่านไป
ถ้านับจากวันนั้น วันที่หมอรันพาเขตแดนไปกินข้าวและไล่เขากลับไปได้สำเร็จนี่ก็ถือเป็นวันที่สามสิบแล้วที่เขตแดนยังวนเวียนมาบ้านหมอรันทำราวกับเป็นบ้านตัวเอง วันนี้ก็เช่นกัน
“หมอเสร็จยัง”
เสียงดุตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน เมื่อเขาเดินเข้ามาในบ้านแล้วยังไม่เห็นเธอ
เขตแดนมักแวะมาเพื่อรับเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนเช้าและมาคลุกคลีอยู่บ้านเธอตอนเย็น
“มาทำไม หมอบอกแล้วว่าไปเองได้ รถหมอก็ซ่อมเสร็จแล้ว”
หมอรันบ่นเบาๆแต่คนโดนบ่นกลับไม่สนใจ เดินเข้าไปแย่งกระเป๋ามาถือก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถตัวเอง
คุณหมอทำได้แค่ถอนหายใจ หนึ่งเดือนที่รู้จักเขามา ทำให้รู้ว่า เขตแดนเอาแต่ใจแค่ไหน ถึงจะเถียงไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี
“วันนี้ผมว่าง มีประชุมครึ่งวันเอง”
เขตแดนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเพราะนานๆทีเขาจะว่างแบบนี้
“แล้วยังไง”
“อะไร ก็หมออยากเจอผมไม่ใช่หรอ”
“ห๊ะ ใครบอก หมอไม่ได้อยากเจอคุณ”
หมอรันขมวดคิ้วยุ่ง เรื่องโมเมนี่ต้องยกให้เขตแดนเขาเลย
“หมออยากเจอ อย่าปากแข็งสิ”
มือหนายื่นมาดึงแก้มนิ่มเบาๆ หมอรันปัดมือเขาออกก่อนจะถอนหายใจพลางบ่นเบาๆ
“ใครกันแน่ที่ปากแข็ง”
“พูดอะไรอะหมอ”
“เปล๊า ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั้ย หมอจะสายแล้วนะ”
หมอรันปฏิเสธเสียงสูง กลบเกลื่อนด้วยการหันมากินข้าวปั้นในมือต่อ
“หมอ กินบ้างดิ”
เขตแดินพูดขึ้น เขาไม่ได้หิวหรอกแค่หวังให้คนด้านข้างป้อนเท่านั้นเอง อิอิ
งับ
“นี่กินดีๆสิ อย่างับมือหมอ”
“ก็มือหมอมันน่ากิน”
“บ้า มันใช่ของกินที่ไหนล่ะ”
หมอรันพูดแก้เขิน ก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้ามองรอยยิ้มของคนหน้าดุ
โรงพยาบาล
“เดี๋ยวหมอ”
มือหนาคว้าแขนเล็กไว้ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถ
จุ๊บ
เขตแดนจุ๊บแก้มนิ่มของคุณหมอเบาๆก่อนจะผละออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“แก้มหมอก็น่ากิน”
“ไอบ้า”
หมอรันสะบัดแขนตัวเองออกจากมือหนาก่อนจะรีบลงจากรถไป ทิ้งให้คนหน้าโหดนั่งยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ในรถ
“รันทำไมหน้าแดงแบบนั้น”
ตาต้าทักขึ้นเมื่อเดินสวนกับเพื่อน หมอรันยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองด้วยความเขิน
“อากาศมันร้อน ฉันขึ้นวอร์ดก่อนนะ”
“ร้อนอะไร ตอนแปดโมงวะ”
ตาต้าเกาหัวมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ตัวเอง
เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยง จากตอนแรกที่เขตแดนคิดจะไปหาหมอรันกลับต้องเลื่อนออกไปเพราะเพื่อนสนิทอย่างเมฆและทีดันนัดทานข้าวเที่ยงกันที่โรงแรมของเขา
“ไงครับคุณเขตแดน ทำไมรอบนี้อยู่กรุงเทพนานจังวะ”
เมฆถามขึ้นขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อน
“คุณแดนติดสาวครับ”
“ใช่ครับ สวยซะด้วย”
ไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้ตอบ บอดี้การ์ดสองคนก็ชิงตอบเสียก่อนจนเขตแดนต้องหันไปส่งสายตาดุให้
“พวกมึงหุบปากไปเลย”
“ฮ่าๆจริงหรอวะ คนอย่างมึงอะนะติดสาว กูนึกภาพไม่ออกเลยวะ”
“กูไม่ได้ติด”
เขตแดนปฏิเสธเสียงนิ่งพลางยกน้ำขึ้นจิบเพื่อหลบเลี่ยงสายตาจับผิดของเพื่อน
“ไงครับ คุณเมฆ คุณเขตแดนนั่งเงียบกันเชียว”
ทีเดินยิ้มร่ามาแต่ไกล ในมือถือขวดไวน์ราคาแพงมาเดินตรงมาหาเพื่อนรักทั้งสอง
“ไอที ไอคุณแดนแมร่งมีสาววะ”
“ห๊ะ จริงดิ ยังไง เมื่อไหร่ ไม่บอกเพื่อน บอกฝูงนะมึง”
“เออแมร่ง กะเก็บไว้แดกเงียบๆจนมีลูกเลยรึไงวะ”
“คืนนี้พาไปร้านน้องมินเลย มีปาร์ตี้พอดี”
“เอาจริงๆนะ รันไม่ควรรู้จักพวกมึง”
เขตแดนพูดขึ้นขณะกำลังหั่นสเต็ก นั่นยิ่งทำให้เพื่อนสองคนเบิกตากว้างเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเป็นสิบปี
พวกเขาไม่เห็นเพื่อนพูดถึงผู้หญิงแบบนี้เลยแถมเรียกชื่อเล่นด้วย ปกติมันจำชื่อใครได้ที่ไหนล่ะ
“นี่มึงคบกันแล้วหรอไอแดน”
“เปล่า”
“แล้วมึงรอเหี้ยไรอยู่ครับ”
“กูไม่รู้”
“มึงรู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
“เดือนนึงมั้ง”
เมื่อได้ยินคำตอบจากเพื่อน เมฆและทีถึงกับกุมขมับ
“อย่าบอกนะว่าเดือนนึง มึงไม่ได้อะไรเลย”
“ใช่ครับ คุณแดนไม่แม้แต่จะได้นอนบ้านเขา”
“สามทุ่มก็โดนเขาไล่กลับตลอดเลยครับ”
เป็นอีกครั้งที่บอดี้การ์ดของเขตแดนตอบแทน
“ถ้าพวกมึงไม่หุบปาก มึงได้แดกตีนกูแน่”
เขตแดนหันไปชี้หน้าคาดโทษลูกน้องตัวเอง ซ้ายกับขวาเลยพากันถอยหลังหนี ปิดปากตัวเองเงียบ
“โธ่ว ไอเวร อะไรทำให้มึงเป็นคนดีขนาดนี้ ปกติรู้จักชั่วโมงเดียวก็ปี้แล้ว”
“เออ เสียชื่อชายเถื่อนอย่างเราหมด”
“กูอยากลองเป็นคนดีบ้าง”
“ถุ้ย!!”
หลักจากทานข้าวกับเพื่อนเสร็จ เขตแดนก็รีบพุ่งมายังโรงพยาบาลทันที
แต่พอมาถึงหน้าห้องหมอรันคิ้วหนาถึงกับกระตุกเมื่อเห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่หน้าห้องโดยคนนึงถือช่อดอกไม้ อีกคนถือกล่องขนม
ปกติเขาเคยแค่มาส่งหมอรันตอนเช้าและไปก่อกวนที่บ้านตอนเย็นเลยไม่เคยเจอสองคนนี้
“พวกคุณเป็นใคร”
เขตแดนเดินเข้าไปถามพร้อมบอดี้การ์ดสองคนที่เดินตามมาด้วย ผู้ชายทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นตอบพร้อมเพรียงกัน
“แฟนหมอรัน!!”
“มึงอย่ามาโมเมไอธัน หมอรันไม่แม้แต่จะชายตามองมึงด้วยซ้ำ”
ณัฐหันไปเยาะเย้ยธัน ซึ่งทีก็โต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ทำอย่างกับหมอรันเขาสนใจมึง”
ผลัก ผลัก
ไม่ใช่เสียงณัฐและธันตีกันแต่เป็นเสียงทั้งคู่ตกจากเก้าอี้ด้วยฝีมือการถีบของเขตแดนต่างหาก
“นี่มึง!!”
“พวกมึงหุบปากไปเลย แล้วจำใส่หัวพวกมึงไว้ พวกมึงไม่มีทางได้แตะหมอรัน”
เขตแดนพูดด้วยใบหน้าดุดันก่อนจะเดินตรงไปยังห้องหมอรัน ทั้งสองทำท่าจะวิ่งตามแต่โดนบอดี้การ์ดของเขตแดนดักไว้เสียก่อน
“หมอ!! ไอหมาสองตัวด้านหน้าคือใครวะ”
เขตแดนเดินบุ่มบ่ามเข้าไปในห้องหมอรันอย่างถือวิสาสะและไม่ได้รับอนุญาตใดๆ โชคดีที่ในห้องไม่มีคนไข้อยู่
“เขาชื่อคุณณัฐกับคุณธัน”
หมอรันตอบเสียงนิ่ง เธอไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับน้ำเสียงและหน้าตาดุๆของเขตแดนเพราะเริ่มชินแล้ว
“ไม่ได้ถามว่ามันชื่ออะไร ถามว่าพวกมันเป็นใคร!!”
น้ำเสียงที่ดุดันขึ้นของเขตแดน ทำให้หมอรันเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบเพราะไม่เคยเห็นเขาดุขนาดนี้
“เอ่อ ถ้าหมอขอไม่ตอบล่ะ”
หมอรันพยายามบ่ายเบี่ยงเพราะไม่อยากให้เขตแดนรู้ว่าสองคนนั้นเป็นผู้ชายที่ตามจีบเธอ
“ถ้าไม่ตอบ ผมมีให้หมอเลือกสองทางจะให้ยิงสองตัวนั่นทิ้งหรือให้จับหมอทำเมีย”
“ไร้สาระจริงๆ หมอไม่เลือกอะไรทั้งนั้น หลบไปหมอจะกลับบ้าน”
มือเล็กดันให้คนตัวสูงหลบออกจากประตูแต่เขตแดนกลับดึงเธอเข้ามากอดแทน
“หมอจะออกไปอ่อยพวกมันล่ะสิ”
ดวงตากลมโตตวัดมองใบหน้าดุดันเขม็งก่อนจะพูดขึ้นอย่างท้าทาย
“ถ้าหมอจะอ่อยพวกเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ”
“หึ ถ้ามีแรงไปอ่อยก็ลองดู”
พรึบ
เขตแดนอุ้มร่างบางขึ้นวางบนโต๊ะทำงาน มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตด้านในเสื้อกราวออกแรงจนกระดุมกระเด็นไปคนละทิศละทาง
“แดน คุณจะทำอะไร”
หมอรันถามเสียงสั่น เมื่อร่างสูงแทรกเข้ามาชิดตัวเธอ มือหนาเริ่มลุกล้ำเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ต
“ผมอุส่าต์จะเป็นคนดีแต่หมอ แมร่งวอนวะ”
“เดี๋ยว!!!”
มือเล็กพยายามจะดันหัวเขตแดนออกแต่มือหนากลับรวบมือทั้งสองข้างไปจับไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะก้มลงกัดเนินอกขาวจนคนโดนกัดสะดุ้ง
“อ๊ะ อย่ากัด”
เขตแดนเลิกกัดตามคำขอก็จริงแต่เขาดันเปลี่ยนมาเป็นดูดดึงยอมปทุมแทน
จ๊วบ จ๊วบ
“อื้อ แดนพอแล้ว อ๊า”
“หึ”
เจ้าของใบหน้าดุยิ้มพอใจเมื่อเห็นอาการคนตรงหน้า
“พะ...พอได้แล้ว อย่าดูด”
เสียงหวานของหมอเหมือนสายลมผ่านพัดหูเพราะนอกจากเขาจะไม่หยุดดูดแล้ว มือหนายังบีบขยำเต้างามอีกข้างอย่างสนุกมืออีก
“คราวนี้จะไปอ่อยใครอีกมั๊ย”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”
หมอรันตอบไปอย่างที่ใจคิด เธอไม่ได้พูดผิดไปสักหน่อย
เขามีสิทธิอะไรมาห้ามเธอและการกระทำตอนนี้เขาก็ไม่มีสิทธิเช่นกัน
มันน่าเจ็บใจนัก แทนที่เธอควรจะผลักไสเขาแต่กลับโอนอ่อนให้เขาซะอย่างนั้น
“ยังจะปากดีอีกนะหมอ”
เขตแดนแกล้งขบกัดเต้างามก่อนจะดูดดึงจนมันยืดออก
“ซี๊ด อ๊ะ...”
หมอรันพยายามเม้นปากตัวเองแน่นพยายามกลั้นเสียงคราง
เขตแดนแทรกตัวเข้าไปอยู่หว่างขาเรียวของคุณหมอก่อนจะใช้มือดันขาเรียวของหมอออกจนกระโปรงล่นขึ้นมาเกือบถึงเอว
“ดูสิถ้าเดินไม่ได้ จะไปอ่อยใครได้อีกรึเปล่า”
เขตแดนก้มลงจูบริมฝีปากบางนานหลายนาที ลิ้นร้อนทั้งตวัดชิมความหวานทั่วทั้งโพรงปากจนพอใจ
ตอนนี้สมองหมอรันเบลอไปหมด เธอยังคงประมวลผลไม่ทันกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นจนกระทั่งมือหนาค่อยๆสอดเข้าไปในแพ็ตตี้ตัวน้อยนั่นเลยทำให้หมอรันสะดุ้ง
“แดน ไม่เล่นแบบนี้”
“อะไรหมอ”
“อ๊ะ เอามือ ซี้ด ออกไป”
เสียงหวานพูดสั่งตะกุกตะกักด้วยความเสียวเมื่อนิ้วแกร่งสอดเข้าไปทักทายดอกไม้งาม
“อื้ม แน่นชิบหาย”
ก๊อก ก๊อก
สติของหมอรันที่เริ่มเลือนหายกลับมาอีกครั้งเมื่อมีคนมาเคาะประตู มือเล็กเลยรีบผลักคนตรงหน้าออก
“แมร่ง ใครวะ”
เขตแดนสถบอย่างหัวเสีย เขาเลยโดนฝ่ามือเล็กตีปากเป็นการสั่งสอน
“หมอ อยากเจ็บตัวรึไง”
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง หมอรันเลยรีบแต่งตัวให้เข้าที่ก่อนจะหันไปพูดกับบุคคลหน้าโหดที่กำลังหงุดหงิด
“ปล่อยได้แล้ว หมอจะไปเปิดประตู”
เขตแดนมองหน้าหมอรันนิ่ง แขนแกร่งสองข้างคร่อมร่างบางไว้
“จำไว้ว่าหมอเป็นของผม อย่าไปอ่อยใครเพราะถ้าหมอทำแบบนั้น ไอเหี้ยนั่นจะตายและหมอก็จะเจ็บตัว”
หมอรันเม้นปากตัวเองแน่น อยากจะเถียงแต่ก็ไม่กล้า เธอเลยได้แต่ผลักเขตแดนออกก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะเพื่อไปเปิดประตู
——-
อร๊าย อิแดน อิคนหื่น ไอ้คนเถื่อน ไอ้คนน่ารัก
แดนดุนะหมอไหวป่าว ไม่ไหวขอเสียบนะ55
ใครไม่ไหวยกมือขึ้น
- ผู้เขียน
