ตอนที่ 7
2916 คำ
7
สนามแข่งเบสบอล
สโนว์ไวท์และบีไอพากันมาเตรียมตัวที่สนามตั้งแต่เช้า ถึงแม้ว่าตอนนี้สโนว์ไวท์จะกลายเป็นหัวหน้าของทีมชมรมเบสบอลหญิงไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงทำหน้าที่ผู้จัดการของทีมเบสบอลชายไปด้วย และไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยแม้แต่คำเดียว
“เหนื่อยมั้ยฮะรุ่นพี่” รุ่นน้องในชมรมคนหนึ่งถาม เพราะตั้งแต่มาถึงที่สนามเขาก็เห็นสโนว์ไวท์ทำนู่นทำนี่ไม่หยุด
“ไม่เหนื่อยหรอกคิวจิ”
“ผมชื่อฮิวจินะฮะ TOT ให้ตายสิ ผมนับครั้งที่รุ่นพี่เรียกชื่อผมถูกต้องได้เลยนะเนี่ย สองครั้งเองมั้ง”
“ฮะๆ งั้นเหรอ -_-;”
สโนว์ไวท์แสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงจำชื่อรุ่นน้องในชมรมไม่ได้เสียที
“การแข่งใกล้จะเริ่มแล้ว พร้อมนะทุกคน” บีไอถาม น้ำเสียงของเขาตอนใกล้ถึงเวลาเริ่มแข่งเบสบอลจะดูทรงพลังขึ้นอย่างน่าประหลาด
“ยิ่งกว่าพร้อมอีกฮะรุ่นพี่”
“ดีมาก วันนี้เราจะอาละวาดกันให้เต็มที่ เราจะทำให้พวกทีมเกาหลีใต้รู้ว่าพายุลูกเล็กๆ อย่างเรา เวลาเอาจริงก็กลายเป็นพายุลูกใหญ่ได้เหมือนกัน!”
“เฮ!!”
เสียงโห่ร้องเรียกกำลังใจดังกึกก้องไปทั่ว
Little Storm...พายุเล็กๆ ลูกนี้กำลังค่อยๆ เติบโตกลายเป็นพายุลูกใหญ่แล้ว!
การแข่งขันเป็นไปอย่างน่าตื่นเต้น ฝ่ายทีมของเกาหลีใต้เองก็เก่งไม่น้อย ไม่สิ ต้องเรียกว่าระดับเซียนเชียวล่ะ เพราะดูท่าทางของบีไอตอนนี้ก็เริ่มเครียดพอสมควร สโนว์ไวท์ที่นั่งดูอยู่ในเต็นท์ก็เริ่มจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ พวกผู้ชายพันธุ์เถื่อนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ที่สแตนด์คนดูก็เริ่มกังวลด้วยเหมือนกัน
“ไนต์! เดี๋ยวนายเตรียมลงแทนฮิวจิเลยนะ ฉันว่าหมอนั่นเริ่มจะปวดแขนแล้วแน่ๆ”
สโนว์ไวท์หันไปมองรุ่นน้องในชมรมอีกคนที่เป็นตัวสำรอง เมื่อเธอเริ่มสังเกตเห็นว่าฮิวจิน่าจะได้รับบาดเจ็บที่ต้นแขนเข้าแล้ว
“ขอเวลานอกค่ะ!”
“Time!!!”
ทันทีที่กรรมการอนุญาต สโนว์ไวท์ก็รีบวิ่งลงไปในสนาม เธอรีบไปดึงฮิวจิที่กำลังจะเป็นแบตเตอร์คนต่อไปพอดี
“อะ...อะไรเหรอฮะรุ่นพี่”
“นายบาดเจ็บ” สโนว์ไวท์พูดเสียงเรียบพลางหรี่ตาลงมองฮิวจิอย่างจับผิด
“เปล่าสักหน่อยฮะ ผมไม่ได้เป็นอะไร นี่ไง ผมยังไหว อ๊ะ!” ฮิวจิที่ทำท่าจะเหวี่ยงแขนให้ดูร้องเสียงหลงขึ้นมาเบาๆ เขาเจ็บจนแทบจะยกแขนไม่ขึ้นอยู่แล้ว
“นายบาดเจ็บจริงๆ นี่ฮิวจิ” บีไอที่เดินเข้ามาพอดีพูดขึ้น
“ผมไหวฮะ ให้ผมแข่งต่อเถอะนะรุ่นพี่”
“ไม่ได้ แขนคือสิ่งล้ำค่าที่สุดสำหรับแบตเตอร์ ถ้านายยังฝืนต่อไป นายอาจจะไม่ได้เล่นเบสบอลอีกเลยตลอดชีวิตก็ได้นะ” สโนว์ไวท์บอกเสียงขรึม
“แต่ว่านัดนี้เป็นนัดสำคัญ ผมไม่อยากทิ้งทีม”
“นายไม่ได้ทิ้งทีม เชื่อฉันสิ แค่นายนั่งเชียร์พวกเขาอยู่ที่ริมสนามกับฉัน ส่งพลังจากนายให้พวกเขา แค่นี้ก็พอแล้ว”
“รุ่นพี่...”
“ฉันจะให้ไนต์ลงแทนนาย บีไอ ไปบอกกรรมการทีว่าเราขอเปลี่ยนตัวเพราะสมาชิกในทีมได้รับบาดเจ็บที่ต้นแขน”
บีไอพยักหน้ารับแล้ววิ่งเข้าไปหากรรมการทันที
“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันปฐมพยาบาลให้”
ฮิวจิพยักหน้ารับแล้วเดินตามสโนว์ไวท์เข้าเต็นท์ไป แต่เมื่อเข้าไปในเต็นท์ เธอกลับไม่พบไนต์ รุ่นน้องที่เธอจะให้ลงสนามแทนฮิวจิ
“ไนต์ล่ะ?” เธอหันไปถามรุ่นน้องอีกคน
“ผมเห็นมันเดินไปทางห้องเปลี่ยนชุดน่ะฮะ” รุ่นน้องตอบ
“เวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหรือไง งั้นนายรออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปตามไนต์แล้วก็จะเอากล่องปฐมพยาบาลมาเลย”
ฮิวจิพยักหน้ารับแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย สโนว์ไวท์รีบวิ่งไปทางห้องแต่งตัวทันที
เมื่อมาถึงห้องแต่งตัว สโนว์ไวท์ก็รีบเปิดเข้าไปอย่างรีบร้อน แต่ทว่าภาพที่เห็นคือไนต์กำลังเอาอะไรสักอย่างซ่อนไว้ข้างหลังอย่างรีบร้อน เขามองหน้าเธอด้วยใบหน้าซีดเผือด ราวกับคนทำผิดแล้วถูกจับได้
“อะไรอยู่ข้างหลัง -_-“ สโนว์ไวท์ถามเสียงเย็น
“ปะ...เปล่านี่ฮะ ไม่มีอะไร”
เขาส่ายหน้าไปมา พยายามเดินเลียบติดกำแพงเพื่อจะไปที่ประตูซึ่งสโนว์ไวท์ยืนขวางอยู่
“โกหก ก็เห็นอยู่ว่านายเอาอะไรไม่รู้ซ่อนไว้ข้างหลัง เอาออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ ฮะรุ่นพี่ ผมแค่...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“สโนว์! อยู่ข้างในหรือเปล่า ฉันเข้าไปนะ”
บีไอที่เห็นว่าสโนว์ไวท์หายไปนานจึงมาตามตะโกนถามก่อนจะเปิดประตูเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว ไนต์เห็นสโนว์ไวท์หันไปมองบีไอจึงคิดจะใช้โอกาสนี้วิ่งหนีออกไป!
“บีไอ! จับไนต์ไว้เดี๋ยวนี้ จับสิ!”
สโนว์ไวท์รีบตะโกนสั่งบีไอ ไนต์ที่วิ่งพ้นประตูห้องออกมาเพียงนิดเดียวจึงถูกบีไอจับตัวล็อคเอาไว้ บีไอมองไนต์สลับกับสว์ไวท์ด้วยสายตางงๆ
“นะ…นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะสโนว์ ทำไมไนต์ถึงมีท่าทีแปลกๆแบบนี้ล่ะ”
“ปล่อยผมนะฮะ! รุ่นพี่ปล่อยผม!”
“จับไว้ให้แน่นละกัน”
สโนว์ไวท์สั่งเสียงเย็น ก่อนที่เธอจะดึงสิ่งของที่ไนต์กำไว้แน่นออกมา
“เฮ้ย! นี่มัน…”
บีไอมองหน้าไนต์ด้วยสีหน้าแปลกใจปนผิดหวัง สิ่งที่อยู่ในมือของสโนว์ไวท์ตอนนี้คือ ‘ย***า!
“ยาผม…เอายาผมมา! ขอยาให้ผมนะฮะรุ่นพี่!”
ไนต์ขอร้อง เขาพยายามจะสลัดตัวออกจากการล็อคของบีไอแต่ก็ไม่สำเร็จ ไนต์ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้สโนว์ไวท์
“อาการอยากยาระยะเริ่มต้น แสดงว่าเพิ่งจะติดไม่กี่เดือนแน่ๆ”
บีไอบอก เขากับสโนว์ไวท์มองหน้ากันก่อนที่สโนว์ไวท์จะเหลือบมองนาฬิกา
“การแข่ง! บีไอ…มัดไนต์ไว้กับเสาตรงนั้นก่อน แล้วก็ให้รุ่นน้องคนอื่นลงแข่งแทนไนต์ไป เสร็จการแข่งเราค่อยมาคุยกันต่อ”
สโนว์ไวท์สั่งอย่างเด็ดขาด บีไอพยักหน้ารับทำตามที่เธอบอก ไนต์ร้องโวยวายเพราะอาการอยากยาจนแทบจะลงแดง
“ไม่! ปล่อยผม! ปล่อยผม! ปล่อยกูนะโว้ย! เอายามาให้กูเดี๋ยวนี้ เอายามา! อ๊ากกก!”
“ขืนปล่อยให้ตะโกนต่อไปแบบนี้ ฉันว่าคนข้างนอกคงแตกตื่นกันหมดแน่ ขอโทษด้วยนะไนต์”
สิ้นคำ บีไอก็ทุบเข้าท้ายทอยของไนต์อย่างแรงจนสลบไป สโนว์ไวท์รีบวิ่งเข้าไปดูไนต์ด้วยความเป็นห่วง
“นายรีบไปลงแข่งเถอะ ตรงนี้ฉันจะดูแลเอง ให้คนอื่นลงแทนไนต์ไปเลย สภาพแบบนี้คงแข่งต่อไม่ไหวหรอก”
“ตกลง งั้นฉันฝากทางนี้ด้วยนะสโนว์”
บีไอหันมาส่งยิ้มหวานให้กำลังใจเธอก่อนจะรีบกลับเข้าไปในการแข่งขัน สโนว์ไวท์มองตรงไปที่ไนต์อย่างเวทนา เธอกำย***าในมือไว้แน่นด้วยอารมณ์ดกรธ หัวใจของเธอกำลังร้อนรุ่มเพราะอยากจะรู้ว่าย***าพวกนี้เข้ามาระบาดในชมรมเบสบอลของเธอได้ยังไง!
หลังการแข่งขันจบลง ทีมบีไอก็ได้รับชัยชนะไปแบบเฉียดฉิวนาทีสุดท้าย การแข่งครั้งนี้ถือเป็นการแข่งที่ยากจนพวกเขาแทบจะถอดใจกันเลยทีเดียว เพราะคู่แข่งมีฝีมือที่เก่งกาจจนแทบรับมือไม่ไหว แต่ในที่สุดบีไอก็สามารถพลิกเกมมาเอาชนะได้ในอินนิ่งสุดท้ายพอดี เล่นเอาเขาเกือบแย่ไปเหมือนกัน
บีไอสั่งให้รุ่นน้องคนอื่นๆในชมรมแยกย้ายกันกลับบ้านไปโดยไม่ให้มีใครไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว เพื่อกันไม่ให้ทุกคนรับรู้เรื่องของไนต์ ส่วนเขาก็รีบไปที่ห้องแต่งตัวอย่างเร่งรีบเพราะเป็นห่วงสโนว์ไวท์ที่เฝ้าไนต์อยู่ตามลำพัง
“สโนว์ เป็นไงบ้าง”
บีไอเอ่ยถามทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สโนว์ไวท์จึงพยักเพยิดไปทางไนต์ที่ฟื้นแล้ว แต่ก็เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา
“ฟื้นแล้วเหรอ ขอโทษนะที่ฉันต้องทำรุนแรงกับนายแบบนั้น”
บีไอบอก เขาเดินไปนั่งยองๆลงตรงหน้าไนต์ จ้องมองไนต์ด้วยสายตาจริงจังแต่ก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“เล่าให้ฉันฟังได้มั้ย ว่าทำไมรุ่นน้องที่น่ารักของฉันอย่างนายถึงได้มายุ่งเกี่ยวกบับไอ้ยานรกพวกนี้ได้”
ไนต์ยังคงเงียบหลังจากที่บีไอถามจบ แต่ทว่าสีหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นายเชื่อใจพวกฉันได้นะ เรื่องนี้นายก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ”
สโนว์ไวท์ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง ไนต์ค่อยๆเงยหน้ามองเธอสลับกับบีไอ สายตายังคงหวาดหวั่นและหวาดกลัว
“ไม่ว่าอะไรก็ตามที่กำลังทำให้นายกลัวอยู่ในตอนนี้ ฉันจะช่วยเหลือนายเอง ฉันกับสโนว์จะไม่ทิ้งนาย ไม่มีวันทิ้งเด็ดขาด…”
น้ำเสียงหนักแน่นเต็มไปด้วยความจริงใจและจริงจังของบีไอ ทลายกำแพงแห่งความกลัวในหัวใจของไนต์ไปได้ในที่สุด เขาขบริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบก่อนจะค่อยๆเอื้อนเอ่ยคำพูดที่อัดแน่นอยู่ในใจออกมา
“ผมอยากเลิก แต่ผม... ผมเลิกไม่ได้ฮะ มัน... มัน...”
ไนต์เริ่มมีน้ำตานองหน้า เขาพูดตะกุกตะกักคล้ายกับมีความกลัวอยู่ในใจทำให้เขาพูดมันออกไปไม่ได้ เป็นความกลัวที่มากพอจะทำให้คนๆหนึ่งกลายเป็นบ้าไปเลยทีเดียว
“มันอะไร? มีคนอยู่เบื้องหลังงั้นเหรอ” สโนว์ไวท์ถาม
ไนต์กลอกตาไปมาเพราะยังไม่กล้าพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม มีเหงื่อไหลออกมาเต็มใบหน้าและลำคอ
“ฉันจะดูแลนายเอง ไม่ต้องกลัวนะ บอกความจริงกับฉันมาให้หมด ไนต์” บีไอแตะบ่าเขาและบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ
ไนต์สบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ หลับตาลงเพื่อตั้งสติให้ดีขึ้น เขาเชื่อใจบีไอ เชื่อใจในตัวรุ่นพี่ทั้งสองคนของเขา...
“ผม...เลิกไม่ได้ ถ้าผมเลิก...มันขู่ว่าจะจับน้องสาวผมไปขาย ผมไม่รู้ต้องทำยังไงจริงๆ ฮะรุ่นพี่” ไนต์เงยหน้ามองบีไอทั้งน้ำตา
ทันทีที่ได้ยินเรื่องราวจากปากไนต์ ทั้งบีไอและสโนว์ไวท์ต่างก็นิ่งไป
“มีนักเรียนอีกหลายคนในโรงเรียนที่ตกเป็นเหยื่อของมัน ทุกคนอยากจะเลิกแต่ก็เลิกไม่ได้เพราะถูกมันขู่เอาไว้ และมันจะเลือกเฉพาะคนที่มีน้องสาว พี่สาว หรือมีแฟนแล้วเท่านั้นฮะ”
“มันเป็นใคร พวกค้ายาใช่มั้ย” บีไอเร่งถาม
“มันชื่อสกอร์เปี้ยน”
“สกอร์เปี้ยน?”
“ผมไม่รู้จักหน้ามันหรอก เวลามันเอายามาให้ผมเอาไปขายต่อ มันจะใส่หน้ากากสีดำปิดบังหน้าตาเอาไว้ ลักษณะเด่นของมันคือสีดำ สีดำที่มีแต่ความมืดมิด ผมกลัว ผมกลัวมันจะจับน้องสาวผมไป ผม... ผม...ฮือ!!!”
บีไอรีบดึงตัวไนต์เข้ามากอดไว้เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะสติแตกอีกครั้ง
“ใจเย็นๆนะ ตั้งสติให้ดีแล้วค่อยๆเล่าให้ฉันฟังว่านายไปรู้จักกับไอ้แมงป่องนั่นได้ยังไง”
ไนต์พยักหน้ารับแล้วเริ่มตั้งสติตามที่บีไอแนะนำ เขาสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามระงับเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
“น้องสาวของผม…เธอเรียนกวดวิชาอยู่ที่โรงเรียนกวดวิชาฟินิกซ์ที่กำลังเป็นข่าวอยู่ตอนนี้ฮะ”
“ว่าไงนะ!”
“วันนั้น…ผมเห็นน้องสาวร้องไห้กลับมาบ้าน ที่แก้มมีรอยแดงเหมือนถูกใครตบมา พอผมเค้นถาม น้องสาวผมก็เอาแต่ร้องไห้ ผมจับใจความได้แค่ว่าเธอถูกใครบางคนที่โรงเรียนนั้นทำร้ายมา พอได้ยินแบบนั้น…ผมก็…”
“…”
“ผมก็เลยรีบไปที่โรงเรียนกวดวิชาแห่งนั้นเพื่อจะไปหาเจ้าของโรงเรียนให้เอาตัวคนที่ทำน้องสาวผมมาลงโทษ แต่พอผมไปโวยวายที่นั่น จู่ๆก็มีกลุ่มชายชุดดำเข้ามาลากผมออกไป ผมโดนมันทุบจนสลบ ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในโรงงานร้าง และสกอร์เปี้ยนก็อยู่ตรงหน้า…”
“แล้วสกอร์เปี้ยนเป็นใครล่ะ คนในโรงเรียนนั้นเหรอ?”
สโนว์ไวท์รีบถาม
“ผมไม่แน่ใจฮะ แต่ผมคิดว่าน่าจะใช่ และบางที…คนที่ทำร้ายน้องสาวผมก็อาจจะเป็นสกอร์เปี้ยนด้วยก็ได้ พอมันจับผมไปที่โรงงานร้าง ผมก็ถูกลูกน้องของมันรุมอัดจนเละ แล้วมันก็ยังบังคับให้ผมเสพยาพร้อมกับเอายามาปล่อยในโรงเรียน ถ้าผมไม่ทำ มันก็ขู่ว่าจะจับน้องสาวไป…”
“เลวที่สุด! แล้วน้องสาวนายตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ เธอยอมบอกอะไรนายบ้างมั้ย” สโนว์ไวท์ถามต่อ
“น้องสาวผม…น้องสาวผมถูกมันจับตัวไปแล้วฮะ!”
“เฮ้ย! ทำไมล่ะ ก็ที่ผ่านมานายก็ทำตามที่มันบอกมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”
“ผมไม่รู้ฮะ พอน้องสาวผมหายไป ผมก็รีบติดต่อขอพบกับมัน มันบอกแค่ว่าน้องสาวผมอยากปากมากเอง ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร หรือว่าน้องสาวผมไปรู้เรื่องอะไรของพวกมันมากันแน่ ผมรู้แค่ว่าผมต้องปกป้องน้องสาวของผม โดยการทำตามที่มันบอกทุกอย่าง ถ้าผมทำดี มันบอกว่ามันจะคืนน้องสาวมาให้”
สโนว์ไวท์นิ่งไปเมื่อไนต์พูดจบ เธอรู้สึกเอะใจกับเรื่องของไนต์ขึ้นมา
“น้องสาวนายชื่ออะไร”
“ถามทำไมเหรอสโนว์?” บีไอถามเธอกลับ
“เถอะน่า! น้องสาวนายชื่ออะไร วีนาหรือเปล่า…”
น้ำเสียงแผ่วเบาของสโนว์ไวท์ที่ถามออกไปทำให้บีไอชะงักกับชื่อที่ได้ยิน ในใจภาวนาขอให้มันไม่ได้เป็นอย่างที่สโนว์ไวท์คิด
“ระ…รุ่นพี่รู้จักกับน้องสาวผมด้วยเหรอฮะ”
สิ้นคำพูดของไนต์ สโนว์ไวท์ก็เข่าทรุดลงไปทันที บีไอรีบประคองเธอที่หมดแรงเอาไว้
“ไม่มีอะไรหรอกไนต์ พอดีพวกฉันกำลังตามคดีนักเรียนหญิงหายตัวอยู่น่ะ สโนว์ก็คงจะเดาๆเอานั่นแหละ” บีไอตอบคำถามของไนต์แทนสโนว์ไวท์ก่อนจะหันไปปลอบโยนเตือนสติสโนว์ไวท์ต่อ
“ใจเย็นๆนะสโนว์ อย่าเพิ่งคิดมาก ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำคือพาไนต์ไปบำบัด และรีบปิดคดีนี้ให้เร็วที่สุดนะ” ไนต์ที่ได้ยินคำว่าพาไปบำบัดถึงกับตาเบิกโพลงรีบโพล่งแทรกขึ้นมา
“ไม่ได้นะฮะรุ่นพี่บีไอ ถ้าช่วงที่ผมหายไปแล้วมันเกิดจับได้ว่าผมบอกความจริงกับพวกรุ่นพี่ น้องสาวผม.. น้องสาวผมต้องถูกมันส่งตัวไปขายแน่ๆ แล้วครอบครับผม…ครอบครัวผมก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ฉันจะส่งตำรวจแล้วก็คนของฉันไปคอยดูแลครอบครัวของนายอย่างใกล้ชิด จะไม่มีใครหน้าไหนมาทำอันตรายคนในครอบครัวของนายได้ทั้งนั้น เชื่อฉัน...” บีไอยืนยันน้ำเสียงหนักแน่น
“จริงๆ นะฮะ รุ่นพี่จะช่วยผมจริงๆ นะฮะ”
“ฉันจะปล่อยให้รุ่นน้องต้องเผชิญชะตากรรมที่โหดร้ายแบบนี้คนเดียวได้ยังไงล่ะ ^^” บีไอระบายยิ้มออกมา
ไนต์ยกมือไหว้เขากับสโนว์ไวท์พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมา
“ขอบคุณมากฮะ ขอบคุณมาก ผมขอบคุณจริงๆ”
น้ำตาของไนต์ไหลลงมาไม่ขาด สโนว์ไวท์ที่เริ่มจะตั้งสติได้ค่อยๆเอื้อมมือมาลูบหัวเขาอย่างปลอบโยน ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอเองก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่เธอจะท้อไม่ได้ เธอจะต้องปกป้องรุ่นน้องของเธอให้ถึงที่สุด
“ไม่ต้องร้องนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว...ฉันจะต้องช่วยน้องสาวนายกลับมาให้ได้ ฉันสัญญา”
ไนต์ยิ้มรับคำขึ้นมาอย่างมีความหวัง น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนของสโนว์ไวท์คล้ายกับจะเป็นลางบอกเหตุว่าเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดกำลังจะผ่านพ้นไปในไม่ช้า...
- ผู้เขียน
