บทที่ 11
[ MINOR’S PART ; ]
“ไอ้ไมน์ ไอ้เด็กเวร!” เสี่ยทรงภพพูดกัดฟันเสียงสั่นเพราะตอนนี้ถูกปืนจ่ออยู่ที่กลางหน้าผาก ซึ่งเป็นผมนี่แหละที่เป็นคนจ่อปืนใส่มันเอง
“ว่าไงครับ ผมถามว่าเสี่ยมีธุระอะไร” ผมแสยะยิ้มมุมปากอย่างไม่คิดเกรงกลัว
“!!!”
“เสี่ยคงจะตกใจ...พวกมึงเอาปืนลงเสี่ยกลัวหมดแล้ว” ผมบอกลูกน้องนับสิบที่เล็งปืนไปที่ลูกน้องของเสี่ยทรงภพให้ลดมือลง “ว่าธุระมาเลยดีกว่า”
เมื่อเห็นปืนนับสิบลดมือลงลูกน้องและตัวเสี่ยเองพากันถอนหายใจระบายออกมาหนัก ๆ
“กูจะมาล้างแค้นให้น้องชายกู!!!” เสี่ยทรงภพตะคอกเสียงดังพร้อมกับตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของผมอย่างรวดเร็ว
ผมแปลกใจกับคำที่เสี่ยทรงภพพูดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไป ได้เพียงแค่ทำหน้าเรียบเฉยไม่สบอารมณ์เท่านั้น “มึงสั่งคนให้ไปกระทืบน้องกู ตอนนี้น้องกูอยู่โรงพยาบาลอาการสาหัส! วันนี้แหละกูจะเอาเลือดออกจากหัวมึงเอง!”
เสี่ยทรงภพผลักอก
