บทที่ 15
หลายเดือนผ่านไป
ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เขาเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ หลังจากนั้นก็นั่งลงที่โต๊ะที่เขาเลือกบริเวณที่เป็นส่วนตัวมากที่สุดเพื่อรอคุยกับใครคนหนึ่ง
สายตาคมมองไปรอบ ๆ ร้านพลางถอนหายใจออกมา การที่เขามาอยู่ที่นี่ก็เพราะกำลังรอใครบางคนซึ่งในตอนนี้เขามาก่อนเวลานัดถึงเกือบครึ่งชั่วโมง เขาคิดหาคำพูดมากมายจนตอนนี้เกิดความเครียดและความประหม่า
แต่แล้วช่วงเวลาก็ผ่านไปไวจนถึงเวลานัดหมาย ร่างบางเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
รอยยิ้มสะสวยทำให้คนตัวโตยิ้มตอบรับบาง ๆ ที่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนแต่มันยังคงทำให้เขาคิดว่ามันคือรอยยิ้มที่สวยที่สุด
“ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นยังไงบ้างแอสตัน” เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้ายิ้ม ๆ หากแต่ข้างในนั้นเป็นห่วงเขาที่สุด
น้ำหอมเอ่ยถามทั้งที่ใจอยากรู้ เธอมาตามนัดของแอสตันหลังจากที่เขากลับมาจากอเมริกา ไม
