“เจ้าจะไปที่ใดต่อหรือ” ออกมากจากโรงค้าสัตว์ ครอบครัวหยางก็เดินไปยังตลาด ผู้คนออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคึกคัก
“ไปร้านผ้ากันเถิดเจ้าค่ะ” อี้หลันเสนอ ครั้งก่อนที่นางซื้อผ้าไปตัดชุด นางตัดได้เพียงคนละ 1 ชุดเท่านั้น จึงอยากไปหาซื้อชุดสำเร็จและผ้าที่จะใช้เย็บเบาะเพิ่มด้วย
“ได้”
ร้านผ้าที่เลือกเข้าก็เป็นร้านเดิมเช่นคราวก่อน อี้หลันเลือกซื้อชุดสำเร็จให้คนละ 2 ชุด ทั้งยังซื้อให้ท่านยายเถียนและเซียวเฉินคนละ 2 ชุดเช่นกัน รวมทั้งผ้าที่จะใช้ทำเบาะอีก 10 เฉดสี สีละ 1 ม้วน หมดเงินกับร้านผ้าไปหลายตำลึงทีเดียว แต่ไม่เป็นอันใด เดี๋ยวนางก็หาใหม่ได้แล้ว
“ข้าขอแวะร้านเนื้อหมูหน่อยเจ้าค่ะ” ออกจากร้านผ้าก็แวะร้านเนื้อหมู
“รับอะไรดีขอรับฮูหยิน” พ่อค้าวัยกลางคนเอ่ยถามลูกค้า พ่อ แม่ ลูก ที่เดินมายืนอยู่หน้าร้าน
อี้หลันยืนมองเนื้อหมูที่ตั้งอยู่บนแผง ก่อนจะหันไปทางสามี “ชาวบ้านในหมู่บ้านมีกี่ครัวเรือนหรือเจ้าค
