กว่าหยางหยางจะกลับก็ต้นยามเว่ย (13:00-14:59 น.) แล้ว
“ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” อี้หลันที่กำลังใช้เวลาว่างจากที่บุตรชายนอน ออกแบบลายปักที่จะปักบนเบาะเอ่ยทักสามี
“อืม วันนี้โชคดีได้หมูป่าตัวใหญ่ พี่กับอาเหอจึงนำไปขายที่เหลาอาหารฝู” ขณะที่ปากเอ่ยตอบภรรยามือข้างหนึ่ง ก็หยิบถุงเงินที่ห้อยอยู่ข้างเอวมายื่นให้ภรรยาตัวน้อย “แบ่งกันแล้วได้คนละ 13 ตำลึงเชียว” ถึงแม้จะได้น้อยกว่าครั้งก่อน แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากแล้ว
อี้หลันก็ไม่รอช้ายื่นมือไปหยิบถุงเงินที่สามียื่นมาให้ตรงหน้าทันที “ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ” ป่าเขายุคนี้อุดมสมบูรณ์เสียจริง ถ้าเป็นในยุคที่นางจากมา คงไม่มีทางที่จะหาของป่าได้เท่าสมัยนี้เป็นแน่
หยางหยางอมยิ้มมุมปาก ภรรยาของเขาช่างชอบเงินทองเสียจริง จากนั้นก็หันไปทางคอกกั้นเด็ก ในนั้นมีบุตรชายของเขานอนอุตุอย่างสบายใจ สักพักปากน้อยๆ ก็ยกขึ้นเหมือนยิ้มสงสัยจะฝันดี ส่วนมือน้อยๆ นั้น ก็ยกขึ้
