“แอ้ แอ้” เสียงเล็กๆ สดใสของหยางอี้ดังขึ้นเมื่อเจอเหล่าชาวบ้านที่เดินผ่านเกวียนวัวของตน ตัวเขานั้นยืนเกาะขอบของเกวียนโดยมีผู้เป็นมารดาจับอยู่ด้านหลัง
“เสี่ยวอี้แต่งตัวหล่อเหลา จะเข้าไปในเมืองหรือ” ท่านลุงคนหนึ่งทักทายเจ้าซาลาเปาน้อย
หยางหยางก็ช่างเป็นบิดาที่แสนดี หยุดเกวียนวัวเพื่อให้บุตรชายได้ทักทายกลับ “แอ้” ทั้งส่งเสียง ทั้งกระโดดเหยงๆ ถ้าไม่มีอี้หลันคอยจับไว้คงได้หงายหลังเป็นแน่
“พวกเจ้าไปกันเถิดข้าไม่รบกวนแล้ว”
“ขอรับ” เมื่อท่านลุงเดินจากไปแล้ว หยางหยางก็บังคับเกวียนให้เดินทางต่อทันที
เมื่อมาถึงในเมืองหยางหยางก็นำเกวียนไปฝากไว้ที่โรงรับฝากเกวียน ก่อนจะเดินกลับมาหาภรรยาและบุตรชายที่ยืนรออยู่ ถึงแม้จะเข้าเมืองมาแล้วหลายครั้งแต่เจ้าซาลาเปาน้อยก็รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เข้ามาในเมือง
“เราไปที่ร้านเถ้าแก่กัวกันก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ” นางอยากจะเห็นเก้าอี้โยกเด็กของเจ้าซาลาเปาแล้ว ว่าจะอ
