"คุณชัชเขาอนุญาตให้เราออกจากบ้านแล้วเหรอ" แทนที่จะทักลลนาด้วยความเป็นห่วงกลับมีน้ำเสียงหยันนิด ๆ
"คุณชัชเขาก็ไม่ได้ขังลีนนี่คะ"
"พี่ลีนอยู่สบายจะตายแม่ ไม่ได้ลำบากเหมือนพวกเรา" สรีนพูดในน้ำเสียงมีแววอิจฉา ดวงแขมองหน้าของลลนาในนั้นมีแววตัดพ้อมากมาย
"สรีน พี่ไม่ได้ชอบนะ ที่ต้องไปอยู่แบบนั้น" ลลนาเต็มไปด้วยความขุ่นมัว
"แหม...อยู่แบบนั้น มีพี่ชัชเอาอกเอาใจ ตรงไหนที่ไม่สบาย"
คำพูดของสรีนทำให้ลลนาเจ็บจุก เธอมองใบหน้าของคุณดวงแข นางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ก็ยังเตะอ้อยเข้าปากช้าง
"ทำไมแกต้องมองฉันอย่างนั้น ฮึ.... นางลีน" คุณดวงแขทำเสียงดังเข้าใส่
"ถ้าคุณแม่รู้จักทำมาหากินเหมือนบ้านอื่นเขา ลีนคงไม่ต้อง..." เธอจุกแน่นพูดไม่ออก ชีวิตมันก็เหมือนพังไปแล้วครึ่งหนึ่ง
"ทำไม ฉันก็ทำมันจนเลี้ยงแกมาจนโต หลังจากพ่อแกตาย มีญาติของพ่อของแม่ของแกคนไหนที่จะมาดูดำดูดีแก ถ้าไม่ได้ฉัน"
คำพูด
