สาริศายื่นมือโบกแท็กซี่ที่ผ่านหน้ามาพอดี ก่อนพาตัวเองขึ้นรถ ตรงไปหาโยษิตาที่เป็นพิกัดของบ้านใหม่ ไม่ไกลจากบ้านของบิดาเท่าไรนัก
ออกถนนใหญ่ ตรงไปยังโรงเรียนอนุบาลนานาชาติที่ว่านั้นแล้วเข้าซอยไป หลังแรกซ้ายมือเป็นบ้านเดี่ยวสไตล์โดดเด่นอย่างโยษิตาว่าจริง ๆ ด้วย แต่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะพิจารณาบ้านของใคร อยากระบายความอัดอั้นที่มีให้พวกนั้นฟังมากกว่า
รถจอดลงที่ตรงหน้าบ้านของโยษิตา ยิ้มแห้ง ๆ บอกคนขับว่า “รอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวเข้าไปเอาเงินในบ้านให้ค่ะ”
คนขับมองเธอด้วยสายตาระแวงเล็กน้อย ตอบรับแกน ๆ ว่า ‘ครับ’ คงน่าจะเคยโดนเบี้ยวค่าโดยสารมาเยอะ รีบลงรถจะเข้าบ้าน ก็พบว่าเงียบเชียบทีเดียว หวังว่าจะอยู่กันนะ ชะเง้อมองเข้าไปในบ้าน ยื่นมือจะกดออดเรียก แต่ประตูเล็กด้านข้างไม่ได้ล็อกไว้ เลยผลักเข้าไปด้านในทันที
นึกโล่งใจเมื่อเห็นเงาคนในนั้น เดินเข้าไปจนเห็นเงาราง ๆ ก็ต้องหยุด เ
