จวนสกุลเว่ย
หญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ริมสระน้ำ นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอายังไงดีกับชีวิต เอาจริงแล้วนางเองก็คิดถึงเขาคิดถึงสุดหัวใจพึ่งจะมารู้ตัวก็อะไรๆ มันก็คงจะสายไปเสียแล้ว
หากนางนั้นกลับไปไม่รู้ว่าเขายังคิดแบบเดียวกันกับที่นางคิดหรือเปล่า หรือว่าบางทีเขากำลังมีความสุขอยู่ก็ได้ยังไงซะนางเองก็ไม่อยากไปสร้างความทรงจำกับใครอีกแล้วยังไงอีกไม่นานก็ต้องตาย...
แค่ก แค่ก แค่ก
''อ่าา เลือดออกเยอะกว่าเดิมสินะรอบนี้'' เนี่ยเฟยรีบควานหาผ้าเช็ดหน้าออกจากเสื้อแต่ก่อนที่จะหยิบออกมานั้นก็ได้ยินเสียงสะอื้นเหมือนคนกำลังร้องไห้ ทำให้หญิงสาวได้หันหลังมองไปตามเสียงนั้น
''ท่านพ่อ!''
''อึ้ก อือออ ลูกสาวพ่อเป็นเพราะพ่อเจ้าต้องมาเป็นเช่นนี้''
เนี่ยเฟยนางตกใจจนทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆ ท่านพ่อของนางก็ร้องไห้ออกมา
''มันไม่ใช่ความผิดของท่านพ่อเลยนะเจ้าคะ''
''ไม่ มันเป็นความผิดของพ่อ อย่างน้อยพ่อน่าจะ
