ตอนที่ 3 ของฝากจากต่างแดน
1865 คำ
ของฝากจากต่างแดน
☆☆☆>>>>>♡
หลังจากนาฬิกาที่เขาตั้งเตือนไว้ปลุกตัวเอง กันการตื่นสายได้ดังขึ้น ยิมหยิบโทรศัพท์มาปิดเสียงนาฬิการปลุก และเปิดดูไลน์ เชคงาน ข่าวสารเป็นประจำในทุกเช้าก่อนทำธุระส่วนตัวในทุก ๆ วัน
◇◇◇◇◇
เดม่อน : คืนนี้ฉันจะเข้าไปหานะ
◇◇◇◇◇
แค่เพียงข้อความสั้น ๆ จากชายคนที่เขารัก เพียงเท่านี้ก็ทำให้ยิมยิ้มได้แล้วความเสียใจความน้อยใจที่ผ่านมาทั้งสัปดาห์ ที่เดม่อนไม่ติดต่อมาทุกอย่างถูกทำลายหมดสิ้นไปเพราะข้อความสั้น ๆ เพียงข้อความเดียว ยิมตื่นเช้าเป็นปกติอยู่แล้วเขาอยู่ที่คอนโดที่เดม่อนเป็นคนจัดหาให้ เป็นคอนโดสุดหรูสมกับฐานะคนที่เป็นเจ้าของเงินก้อนโตที่ซื้อมา แต่มันค่อนข้างที่ไกลจากบริษัท ซึ่งเจ้าของคอนโดบอกว่ามันสะดวกที่เขาจะมาหายิมบ่อย ๆ ยิมก็ย้ายออกมาจากบ้านเช่าของตัวเองที่อยู่ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพ เพื่อมาอยู่ในที่ที่เดม่อนอยากให้อยู่ ถึงจะไกลหน่อยแต่รถก็ไม่ติด มีความสะดวกสบายมีครบครัน
เช้านี้เป็นวันที่ยิมจะได้เจอกับคนที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศ คนที่เขาเฝ้ารอมาทั้งสัปดาห์ ยิมเข้ามาที่บริษัทเพื่อเตรียมวาระการประชุมให้ท่านประธานในตอนสายของวันนี้
ลิฟท์ของชั้นผู้บริหารเปิดออก พร้อมกับคนร่างสูงที่หล่อเหลา ดูดี ปานเทพปั้นดวงตากลมโต หน้าคม มีเสน่ห์ต่อบุคคลที่ได้พบเห็น สองขาเรียวเดินย่างกายเข้ามาที่โต๊ะทำงานหน้าห้องของท่านประธานบริษัท มันคือโต๊ะทำงานของยิมนั่นเอง ยิมยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้าอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าเขา คนที่รอวันนี้เขากลับมาแล้ว เขามาทำงานแล้วและตอนนี้เขาก็กำลังเดินตรงเข้ามาหายิม เขาจ้องผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา
“ของฝากจากฝรั่งเศส” เดม่อนวางถุงกระดาษของน้ำหอมยี่ห้อดัง ลงบนโต๊ะของเลขาท่านประธาน
“ขอบคุณนะเด” ยิมยังคงยิ้มไม่หุบเพราะคนตรงหน้าคือความสุขของยิม
“ไม่รู้ว่านายชอบกลิ่นไหน ฉันเลือกมา 3 กลิ่นเป็นกลิ่นที่ฉันชอบ นายก็น่าจะชอบเหมือนกัน” เดม่อนชอบให้ยิมใช้แค่น้ำหอมที่เขาซื้อให้ เพราะมันเย้ายวนและกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้มากเลยทีเดียว เขาชอบที่จะสูดดมกลิ่นน้ำหอมจากกายของร่างบางตรงหน้าเขาที่สุด
“เดม่อนชอบกลิ่นไหนยิมก็ชอบครับ เหนื่อยไหมเพิ่งกลับมาก็เข้าบริษัทเลย” ยิมตอบออกไปอย่างเขินอายและถามด้วยความเป็นห่วง เดม่อนเวลาไปต่างประเทศหรือไปที่ไหนเขามักจะน่ารักเสมอ จะมีของฝากมาให้ยิมได้ตื่นเต้นในทุกครั้ง จะไม่ให้ยิมรักและเทใจให้ผู้ชายคนนี้ได้ยังไง
"อืม" เดม่อนไม่ได้ตอบอะไรที่จะทำให้ยิมคลายความเป็นห่วงลงได้ แล้วก็เดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง ในที่ทำงานเขาสองคนก็เป็นได้เพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น แต่การที่ไปต่างประเทศกลับมาจะมีของมาฝากเลขาท่านประธาน ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร เดม่อนเลยตัดคำจำกัดความของเขาในข้อนี้ออกไป
“ยิมเอกสารที่จะประชุม พี่ขอก่อนครึ่งชั่วโมงนะครับ” เสียงสายในเรียกขอเอกสารจากเลขาหน้าห้องดังขึ้น ดึงยิมออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“ได้ครับพี่เลม่อน” เลม่อนรักและเอ็นดูยิมเหมือนน้องชายเขา เลยไม่ถือตัว ไม่ยอมให้ยิมเรียกท่านประธานเหมือนพนักงานคนอื่น ๆ
“เอกสารที่สั่งได้แล้วครับพี่เลม่อน” ในเวลาแค่ไม่กี่นาทียิมก็ถืองานที่เจ้านายต้องการใส่แฟ้มมาวางบนโต๊ะแล้ว
“ช่วยเอาเอกสารทั้งหมดนี้ไปให้เดม่อนเซ็นและรอรับมาด้วยเลยนะยิม” ท่านประธานสั่งงานเลขาต่อ ซึ่งห้องนั้นยิมอยากไปมากที่สุดเพราะมีคนรักของตนอยู่ที่นั่น
“ครับ” ยิมรับแฟ้มจากท่านประธานและเดินไปทางฝั่งห้องของท่านรองประ ธานทันทีด้วยความดีใจ เขาจะได้เข้าใกล้เดม่อนอีกครั้งแล้ว
“ฉันไปเสนอให้” ณินัฐชาพูดขัดขึ้นเมื่อยิมจะเดินเข้าห้องของท่านรองของเธอ
“คงไม่ได้หรอกเพราะท่านประธานให้ฉันเสนอเองและก็รอรับไปด้วยเลยงานด่วน”
“ฉันเป็นเลขาท่านรองฉันจัดการเองได้” ณินัฐชายังอ้างสิทธิ์การเป็นเลขา
“คงไม่รบกวนนะครับ ผมขอตัว” ยิมก็ไม่ได้เกรงกลัวต่อท่าทางดิ้นเร่า ๆ ของเลขาท่านรองเลยแม้แต่น้อย
“ฮึ ถือว่าเป็นคนโปรดของท่านประธานเหรอฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าฉันได้เป็นเมียท่านรองเมื่อไหร่ฉันไม่เอาไว้แน่” ณินัฐชากัดฟันกรอดพูดตามหลังยิมอย่างคาดโทษ
“เดจะเข้าไปกี่โมงครับ”
“กี่โมงก็ได้ ไม่ต้องมากำหนดเวลาให้ฉันนะ” เมื่อโดนถามเขาถึงกับหงุดหงิด ใส่คนร่างบางทันที
“เปล่านะครับ ยิมแค่จะได้เตรียมมื้อเย็นไว้รอ”
“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ต้องการไปกินข้าว”
“เรียบร้อย ออกไปได้แล้ว” ใช่ซิ เขาต้องการอย่างอื่นมากกว่า คำพูดที่ไม่มีเยื่อใยดังออกมาจากปากของคนที่รัก มันทิ่มแทงเข้าไปข้างในใจของเขาจนแทบอยากร้องไห้ออกมา แต่ต้องกลืนลงคอเพื่อไม่ให้ดูงี่เง่าและน่าเบื่อในสายตาของเดม่อน
“ทำไมเดไม่ตอบไลน์ไม่ติดต่อยิมมาเลยล่ะ ยิมคิดถึงเดมากเลยนะ”
“นายก็รู้ว่าฉันไปกับใครยังจะมางี่เง่าได้ไหม ไม่พอใจฉันรึไง น่ารำคาญ” เสียงท้ายประโยคไม่ได้เปล่งออกมาเสียงดัง แต่ก็ทำให้ยิมได้ยินชัดเจน
“ปะ เปล่านะ แค่ถามเฉย ๆ ยิมขอโทษ” ยิมพูดแค่นั้นและก็เดินออกจากห้องไปทันที
“เป็นไงล่ะ เดินคอตกออกมาเลยอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดจะทำอะไรน่ะ” ณินัฐชาพูดถากถางเมื่อเห็นอีกคนเดินออกมาทำหน้าหงอย ๆ เลยได้จังหวะซ้ำเติม ยิมไม่ได้คิดจะตอบโต้อะไรด้วยซ้ำ หากคนข้างในห้องทราบหรือได้ยินขึ้นมาจะโกรธได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องจะเอาสิทธิ์อะไรไปโต้ตอบเขากัน
การประชุมในช่วงสายของวันจบลงด้วยดี พอเลิกงานยิมก็รีบกลับคอนโดเพื่อไปรอคนรัก คืนนี้เขาจะได้อยู่กับเดม่อนแล้ว แค่คิดก็ทำให้ยิมหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนกลับยิมแวะซื้อของใช้เข้าห้องก่อน เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามัวแต่ฝังตัวเองอยู่กับเรื่องของเดม่อนเลยไม่ได้ทำอะไร เช้าไปทำงานเย็นลากสังขารกลับก็แทบจะหมดแรงวนอยู่อย่างนั้น จนวันนี้ที่หัวใจของเขากลับมาแล้ว ทุกอย่างก็กลับมาสู่ภาวะปกติ
>>>>> ห้างสรรพสินค้า
โครม !! หมับ!!
“เดินยังไงกันคุณ” เสียงผู้ชายที่ใส่ชุดนักศึกษาติดจะหงุดหงิดที่เขากำลังรีบ ๆ เดินออกจากห้างดันมาชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ ที่มัวแต่ดูโทรศัพท์เป็นภาระสังคมจริง ๆ คนพวกนี้เขาเกลียดนัก
“ขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ ผมไม่ได้ระวังมัวแต่ดูโทรศัพท์” ยิมเดินชนเข้าอย่างจัง เกือบจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว แต่ดีที่ผู้ชายคนนั้นคว้าไว้ทัน แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อหนุ่มนักศึกษาเห็นหน้าคนที่เดินชนตัวเอง จากคำขอโทษที่รู้สึกผิดจริง ๆ ออกมาจากคนตัวเล็กตรงหน้า
“ผมขอโทษนะครับ คราวหลังผมจะระวังให้มากกว่านี้” ยิมยังคงกล่าวขอโทษคนตรงหน้าไม่หยุดที่ทำให้เขาเสียเวลา
“ไม่เป็นไรครับ คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน” หนุ่มนักศึกษาพูดยิ้มให้กับความตื่นกลัวของคนตัวเล็กตรงหน้า
‘คนอะไรน่ารักจังวะ’
หลังทานอาหารมื้อเย็น ยิมก็อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายรอเดม่อนด้วยความตื่นเต้น เขาเลือกน้ำหอมมาหนึ่งกลิ่นที่คิดว่าเดม่อนน่าจะชอบที่สุดฉีดพรมไปทั่วร่างกาย นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ เกือบค่อนคืนที่ยิมรอเดม่อนแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมา โทรศัพท์ไม่มีอะไรเตือนมาจากคนที่ตัวเองรอเลย ไปเที่ยวกับเพื่อนรึเปล่านะ ยิมตัดสินใจโทรหาเดม่อนโทรไปเกือบจะ 10 ได้
“มีอะไร” น้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่ของคนปลายสาย ที่มีคนโทรมารบกวน
“ถึงไหนแล้ว ไหนบอกว่าจะมาหายิมไงครับ” ยิมพูดเสียงอ่อย ๆ กลัวว่าจะทำให้เดม่อนโกรธ
“วันนี้ไม่สะดวกไว้วันหลังแล้วกัน ไม่ต้องโทรมารบกวนอีกแล้วนะ”
“อ๊ะ คุณเดม่อนคะ เสียวค่ะ คุณสุดยอดเลย” ยิมได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาอย่างจงใจให้เขาได้ยิน หัวใจยิมกระตุกชาวาบทันทีที่ได้ยินนั้น น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตาคู่สวย สายตาที่แสดงออกมาว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน ความเจ็บปวดเข้าแทรกที่กลางอกจนร้าวไปหมดทั้งตัว
‘เดม่อนอยู่กับคนอื่น’
เขารู้เสมอว่าเดม่อนเป็นคนยังไง เขามีใครต่อใครมากมาย เขาไม่เคยจะปิด บังยิมอยู่แล้ว แต่วันนี้บอกจะมาหาเขาทำไมไปอยู่กับคนอื่น จะใจร้ายเกินไปไหม คนที่รอก็รออย่างมีความหวัง ทุกอย่างที่ฝันดับวูบกลางอากาศ ความเจ็บปวดเข้าครอบคลุมมาในความรู้สึก เหมือนโดนไม้หน้าสามตีกลางแสกหน้า มันปวดร้าวไปหมด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจถึงจะรับรู้มาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถทำใจได้เลยสักครั้ง เขาพยายามยอมรับมัน มันก็เป็นแค่การโกหกตัวเองเท่านั้น มันก็เจ็บทุกครั้งอยู่ดีที่เขาได้รู้เรื่องแบบนี้ของคนที่เขารัก
“ใจร้าย ทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้” น้ำตาของยิมที่พยายามกลั้นเอาไว้ตั้งแต่ตอนเช้าของวัน บัดนี้มันได้พรั่งพรูออกมาไหลอาบเต็มสองแก้ม เปียกหมอนที่เขานอนอยู่จนชุ่มไปหมด
เขาเป็นอะไรก็ได้ที่อีกคนอยากให้เป็น แค่ที่ระบายความใคร่ เอาไว้สนองตัณหา มีค่าแค่ตอนอยากปลดปล่อย แต่เขาก็ยอมเป็นทุกอย่างที่เดม่อนต้องการ
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
เป็นนิยายวายแนวท้องได้ เรื่องแรกของไรท์
กว่าจะตัดสินใจแต่งเรื่องนี้
หาข้อมูลเยอะมาก หวังว่ารี๊ดจะชอบบนะคะ
- ผู้เขียน
