ปราบหัวใจ นายวายร้าย

นี่แค่เริ่มต้น!!

หลังจากที่แฟนสาวสุดเซ็กซี่เดินออกไปจากห้องของอัครวินท์ เขาก็หยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาปัดๆเลื่อนๆ ดูตารางเรียนของเอวารินทร์ที่ส่งไว้ในไลน์โดยเขาเป็นคนส่งเองนั้น ก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที

"มีเรียน9โมง"เขายกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือราคาแพงตอนนี้ที่บ่งบอกเวลาเกือบจะ8โมงแล้ว

จึงรีบระเรงนิ้วเรียวนั้นทักหาหญิงสาวที่คอยตามหลอกหลอนและเข้ามาอยู่ในโสตประสาทของเขาจะว่าไปตั้งแต่เจอหน้าใบหน้าสวยหวานปนเฉี่ยวนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวเขาตลอด

'เดี๋ยวฉันไปส่ง'จากนั้นก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

อีกด้าน...

ตึ้ง!

Sun:เดี๋ยวฉันไปส่ง

ข้อความในแอพเขียวเด้งแจ้งเตือนเอวารินทร์ที่กำลังนั่งแต่งหน้าทำผมที่หน้ากระจก เธอเหลือบมองข้อความชั่วครู่ก่อนที่จะเร่งมือทำทุกอย่าง เพื่อชิ่งออกไปก่อนเขา

"หึ! ไม่มีทาง อย่าได้หวังจะไปส่งฉันเชียว หนุ่มๆเห็นฉันก็ดับพอดี"พูดจบก็รีบวางแปรงแต่งหน้าลงและหยิบกระเป๋าผ้าขึ้นมาสะพายก่อนจะหยิบรีโมทรถคันหรูคู่ใจมาควงอย่างอารมณ์ดี ร่างบางสาวเท้าเข้ามาในลิฟท์จากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปยังลานจอดรถที่มีความปลอดภัยระดับสูง

ติ๊ด! ปึ่ง!

แต่เมื่อรีโมทกดปลดล็อคยังไม่ทันที่จะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับก็ถูกชายร่างสูงผลักประตูปิดกลับไปที่เดิม จนร่างบางถึงกับตกใจที่เขามาทัน

"นี่! นาย...ทำไมปิดแรงแบบนี้ นี่รู้ไหมรถฉันเพิ่งถอยมา ทำเบาๆไม่เป็นหรือไง!"แต่เธอไม่ได้หงุดหงิดที่เขามาทันหรอกนะ แต่ที่มันหน้าหงุดหงิดคือเขาปิดประตูรถสุดหวงของเธอจนเต็มแรง มันน่านักนะ

"รถราคาแค่ไม่กี่ล้านทำหวง?"

"นายไม่มีสิทธิ์มาตีราคากับของของฉัน แล้วก็ไม่มีสิทธิ์มารุนแรงกับของคนอื่นแบบนี้ด้วย ไร้มารยาท ถอยไปฉันจะไปเรียน"

"ก็บอกว่าจะไปส่ง ไม่ได้อ่านไลน์หรือไง!"เขาไม่สนใจที่เธอพูด แต่กลับถามกลับไปด้วยคำถาม

"ไม่"

"ไม่ได้อ่าน?"

"ไม่สนใจ!"พูดจบเธอก็ดึงประตูรถเปิดออกอีกครั้งเตรียมจะหย่อนตัวเข้าไปนั่ง แต่มือหนาของอัครวินท์นั้นดึงเธอออกมาซะก่อนจนร่างบอบบางนั้นปลิวตามแรง

"ก็บอกว่าจะไปส่ง แล้วนี่แต่งตัวอะไรสั้นก็สั้น จะไปเรียนหรือไปอ่อยผู้ชาย!"สายตาคมๆจับจ้องไปที่กระโปรงทรงเอสั้นกับเสื้อนิสิตทรงหลวมรองเท้าผ้าใบ ที่พอมองรวมกันแล้วกลับฮิปเตอร์อย่างลงตัวบวกกับผมหยักโศกที่มัดขึ้นหลวมๆที่ยิ่งดูก็ยิ่งมีเสน่ห์

"ไม่เห็นจะโป๊ตรงไหนเลย"เธอตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ เสื้อก็ไม่ได้รัดรูปสักหน่อย กระโปรงก็ไม่ได้สั้นขนาดนั้นด้วย "แล้วเป็นพ่อฉันต้องแต่เมื่อไหร่กัน มาวุ่นวายอะไรกับการแต่งตัวของฉัน"

"ก็กระโปรงมันสั้น!"

"ไม่สั้น!"

"เห้อ!! ถ้าไม่อยากสายก็ไปขึ้นรถ"จากนั้นเขาก็ลากเธอไปที่รถเขาพร้อมกับชิงหยิบรีโมทรถของเธอกดล็อคไว้

"นายไม่ต้องทำตามที่พ่อแม่บอกทุกอย่างก็ได้ป้ะ"

"งั้นเธอก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับฉันตามที่พ่อแม่บอกก็ได้มั้ง หรือว่าอยากได้ฉันจนตัวสั่น?"เขายกคิ้วขึ้นถาม

"ใครจะไปอยากได้นาย ปากก็เสีย นิสัยก็เสีย"

"ก็ขอให้คิดแบบนี้ไปตลอด เพราะต่อไปนี้เธอจะต้องสวมบทบาทหน้าที่เมียของฉันตั้งแต่นี้ต่อไป"

"มะ...หมายความว่าไง?"

"เดี๋ยวก็รู้"

ปึ่ง!

จากนั้นเขาก็ยัดร่างของเธอเข้าไปในรถเฟอร์รารี่ 296 GTBสีแดงคันหรูราคาเหยียบที่40กว่าล้าน

นอกจากเอวารินทร์จะไม่สนใจในสิ่งที่หนุ่มร่างสูงพูดแล้ว ยังทำตาวาวเป็นประกายที่ได้นั่งรถหรูขนาดนี้แถมเพิ่งเปิดตัวเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ไปได้มาได้ยังไงกันเนี่ย แพงกว่ารถเธอตั้งเกือบ10เท่า โอ้ แม่เจ้า วันนี้ที่มหาลัยจะต้องจับตามองมาที่เธอแน่ๆ

"ต่อสายหาแม่ฉัน"แต่เมื่อเคลื่อนรถออกจากคอนโดของเธอได้ไม่นาน เขาก็ออกคำสั่งทำให้เธอที่เอาแต่สนใจรถของเขาอย่างหลงไหลในความหรูหราหมาเห่า ก็ถูกขัดขึ้น ขัดอารมณ์สุนทรีย์คนอื่น บาปกรรม!

"ต่อทำไม"

"บอกให้ทำก็ทำ ไม่ต้องถาม"

"ไม่ทำ นายไม่ใช่พ่อฉัน ไม่ต้องมาสั่ง"

เอี๊ยด!

หมับ!

ร่างสูงหักเลี้ยวเข้ามาจอดเทียบข้างทางทันทีที่คนตัวเล็กนั้นฝีปากกล้าใส่เขา ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย จากนั้นก็คว้าหมับไปที่ใบหน้าใสๆของเธอแล้วออกแรงบีบจนแก้มแดงเป็นรอยนิ้วมือของเขา

"นี่...เจ็บนะ จะฆ่ากันหรือไง!"

"บอกให้โทร!"เสียงต่ำรอดไรฟันออกคำสั่งอีกครั้ง

"เออ...โทรแล้วๆ...ปล่อยก่อนสิ"จากนั้นเขาก็คลายมือออกปล่อยให้ใบหน้าของเธอเป็นอิสระ

ตู๊ดดดดด!

[ว่าไงจ๊ะหนูเอวา]

"เอ่อ...พี่ซันให้โทรหาคุณป้...เอ่อคุณแม่น่ะค่ะ"

[อ้อ...เจ้าซันไปส่งหนูที่มหาลัยแล้วใช่ไหมจ๊ะ]

"ค่ะคุณแม่ พี่ซันเขาทำหน้าที่ได้..."สายตาของเขาจ้องเขม็งมาที่เธอ เป็นสัญญาณเพื่อให้พูดในสิ่งที่ดีๆไม่งั้นเธอโดนแน่ "...ดีค่ะ ตรงต่อเวลา"

[ดีแล้วจ่ะ ฝากกำราบเจ้าลูกชายของแม่หน่อยนะจ๊ะ แสบไปซักหน่อยแต่เเม่เชื่อว่าหนูเอวาเอาอยู่] น่าจะไม่หน่อยนะคะแม่เอวาคิด

"ได้ค่ะคุณแม่ หนูจะจัดการเองค่ะ"

[ถ้าตาซันรังแกหนู ต้องบอกแม่นะอย่าไปยอมเข้าใจไหม]

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณแม่ งั้นเอวาขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ"

[จ้า]

แล้วปรายสายก็กดวางสายไปทันทีที่บทสนทนาจบลง

"พอใจแล้วใช่ไหม!"

"อืม เลิกกี่โมง"

"ถามทำไมตารางเรียนฉันก็ให้ไปแล้ว สมองเสื่อมหรอ!"

"ยัยเด็กนี่! ฉันเป็นรุ่นพี่เธอตั้งกี่ปี พูดจาให้มันดีๆหน่อย"

"ไม่ได้อยากได้พี่อย่างนาย"

"อ้อลืมไป อยากได้ฉันเป็นผัวนี่เนาะ"

"มั่น?"

และเพียงไม่นานรถคันหรูก็มาจอดที่หน้าคณะของเธอ ทุกสายตาจ้องมองมาที่รถตาเป็นประกายราวกับว่าอยากรู้ว่าใครกันที่เป็นเจ้าของรถคันหรูราคาสุดแพงคันนี้

"ฉันไปล่ะ"แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูรถลงไป มือหน้าก็เอื้มมาคว้าแขนเธอเอาไว้ซะก่อน

"เดี๋ยว ไม่จูบลาคุณสามีก่อนหรอจ๊ะ?"

"พูดบ้าอะไรของนาย"เอวารินทร์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แถมใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรนั้นยังเลื่อนเข้ามาใกล้เธออีกจนตอนนี้จมูกของทั้งคู่แตะกัน ร่างบางจับจ้องไปยังใบหน้าของเขาอย่างหลงไหลดั่งต้องมนต์ไม่รู้ตัว จนกระทั่งริมฝีปากหยักนั้นครอบครองริมฝีปากบางของเธอก่อนที่จะผละออก

"ตั้งใจเรียนนะเด็กน้อย"เมื่อระใบหน้าออกก็เอ่ยบอกหญิงสาวที่เอาแต่เหม่ออย่างไม่ได้สติ จนร่างสูงต้องดีดนิ้วเรียกสติของเธอ

"นะ...นี่...เป็นบ้าอะไรของนายเนี้ย หึ่ย!"เมื่อสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวเธอก็รีบเปิดประตูรถออกไปแต่ก็ไม่วายกล่าวกลบเกลื่อนอาการเขินเพื่อไม่ให้เขารู้ แต่หารู้ไม่ว่าเขากำลังยกยิ้มอย่างพอใจที่เห็นเธอช็อคเพราะการกระทำของเขา เขามันวายร้ายตัวแสบ ชอบแกล้ง แล้วก็ดูเหมือนสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นจะน่าสนุกซะด้วย

"นี่แค่เริ่มต้นเอวารินทร์!"