ปราบหัวใจ นายวายร้าย

ทบทวนอีกสักรอบไหม?

"ห๊ะ! แต่งงาน!"เกวรีและจีโน่อุทานพร้อมกันจนลั่นห้อง

"อืม..."ใบหน้าผิดหวังของเธอเจื่อนลงก่อนจะกระดกไวน์ชั้นดีลงคอ

"สมัยไหนแล้วแกจะมาจับคลุมถุงชนแบบนี้ไม่ได้ป้ะ"จีโน่เดือดพล่าน ก็แหงละหลังเรียนจบเขากะจะขอเธอเป็นแฟน แต่นี่อะไร อยู่ๆก็ถูกใครไม่รู้ตัดหน้าไปเสียก่อน

"หึ่ย แกใจเย็น"แต่ก็ถูกเกวรีปรามไว้ก่อนที่นายนี่จะออกอาการจนมากเกินไป

"ฉันก็ไม่ได้อยากแต่ง แต่มันเป็นข้อตกลงของพ่อแม่ฉันและครอบครัวเขา คงอยากให้ฉันมาเป็นไม้กันหมาให้ลูกเขาละมั่งเห็นว่าคบกับดาราคนหนึ่งอยู่ คงมาเกาะลูกเขาอะไรทำนองนั้นมั้ง"

"แล้วสัญญาจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่"คำถามของจีโน่ถามด้วยเสียงที่จริงจัง

"คงตอนที่ฉันจัดการยัยนั่นไปจากชีวิตลูกเขาได้"

"หวังว่าจะจัดการแต่ยัยนั่นนะ ไม่ใช่ให้เขามาจัดการแก"จีโน่ยังคงกล่าวต่อ

"แกไม่ต้องห่วง ฉันเป็นใคร จำคำพูดฉันไว้ว่านายนั่นจะไม่ได้แตะต้องฉันแม้แต่ปลายขน"เธอพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ พร้อมกับยกแก้วไวน์กระดกอีกรอบ

"งั้นถ้ามั่นใจขนาดนั้น ก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน"ก็รักไปแล้วนี่เนาะ เธอจะทำอะไรก็คงต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รังเกียจเธอหากว่าเธอจะต้องเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดให้คนอื่นก่อนเขาก็ตาม

2ชม.ผ่านไป

"เอวา นี่แกกระดกเป็นน้ำเปล่าเลย พอเลย"เกวรีแย่งแก้วไวน์ออกจากมือเอวารินทร์ที่ตอนนี้สติแทบจะไม่มีแล้ว

"แล้วมันจะขับรถกลับไหวไหมล่ะนั่น"จีโน่ถาม

"เดี๋ยวฉันขับเอง วันนี้ไม่ได้เอารถมาพอดี"เกวรีกล่าวเพราะถึงอย่างไรยัยเพื่อนรักของเธอคนนี้ก็อยู่คอนโดเดียวกับเธอ

"อืม...เอางั้นก็ได้ กลับกันเลยไหม"

"งั้นแกช่วยพยุงมันไปรถหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วจะรีบตามไป"เกวรีเอ่ยสั่งก่อนจะวิ่งนำออกไป

ร่างบางที่ไร้สติถูกชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาเหมือนดาราเกาหลีอุ้มออกมาจากห้องวีไอพีของคลับ และมุ่งตรงไปยังรถคันหรูของเอวารินทร์ แต่กลับมีสายตาคมๆดั่งมีดนั้นจับจ้องอยู่ไม่วางตา

"ใครวะ ทำไมอุ้มว่าที่เจ้าสาวมึงออกไปแบบนั้น"ปราณถามเพื่อนรักขึ้นอย่างสงสัย

"กูอยู่กับมึง แล้วกูจะรู้ไหม?"น้ำเสียงที่ค่อนข้างจะดุดันเอ่ยตอบอย่างไม่พอใจนัก ขัดหูขัดตาฉิบ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินตามออกไปดูห่างๆ

หึ! คงจะผ่านผู้ชายมามากหน้าหลายตาล่ะสิ ถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้ อัครวินท์คิด

"แล้วนั่นมึงจะไปไหน"คิมหันต์ถามแต่ไม่ทันที่ร่างสูงของเขาจะตอบก็เดินออกไปเสียแล้ว

"อะไรวะ ยังไม่เป็นเจ้าของก็หวงก้างซะแล้ว"ปราณเอ่ย

"พนันกับกูไหมไอ้ปราณ"คิมหันต์ยกยิ้มถามเพื่อน

"อะไร?"

"3ล้าน กูว่าคนนี้ต้องสยบไอ้ซันได้"

"ไอ้คิมมึงมั่นใจขนาดนั้นเลย"

"อืม กูมั่นใจ"

"แต่ไอ้ซันมันมีแฟนแล้วนะ"ปราณลังเล

"3ล้านถ้าคนนี้สยบได้มึงจ่ายกู3ล้าน ถ้าไม่ได้กูจ่ายมึง5ล้าน"

"ดีล!"ทั้งคู่จับมือกันพร้อมกับกระตุกยิ้มกับเกมส์ที่เพิ่งเริ่มขึ้น

หน้าคลับ...

จีโน่อุ้มร่างบางเข้ามานั่งในรถฝั่งข้างคนขับ ระหว่างนั้นก็รอเพื่อนสาวอีกคนที่ไม่รู้ว่าไปเข้าห้องน้ำที่ไหนถึงได้นานขนาดนี้ จีโน่หันไปมองร่างบางที่หลับตาพริ้มจากนั้นก็ระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แค่ได้มองหน้าใกล้ชิดแบบนี้หัวใจก็พองโตแล้ว ไว้เรียนจบฉันจะขอแกเป็นแฟนให้ได้ ร่างสูงกล่าวในใจ และภาวนาหวังว่าแกทำสำเร็จไวๆจะได้เป็นอิสระเสียที

"นี่! กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง ขอบใจที่อุ้มมาส่ง"เกวรีกล่าว

"ขับรถดีๆล่ะ ถึงแล้วก็โทรมาบอกฉันด้วยนะมิเกล"ถึงแม้ใจจะอยากไปส่งเองแทบตายแต่ก็คงไม่ได้ เขายังคงเป็นเพื่อนที่ดีเพราะตอนนี้ยังไม่อยากเสียเพื่อนไปกลัวว่าถ้าไปส่งจะถลำลึกไปมากกว่านี้ เขายังไม่อยากทำตามใจและอารมณ์ของตัวเองจึงต้องคอยสะกดคำว่าเพื่อนเอาไว้เสมอ

"อืม ไม่ต้องห่วงมันหรอก ฉันเป็นผัวมันนะลืมแล้วหรอ"เกวรีเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างหยอกล้อ แต่แววตากลับวูบไหวที่สายตาของชายตรงหน้านั้นมีแต่เพื่อนรักของเธอ ใช่เธอเองก็แอบชอบเขา ในวันที่เธอรวบรวมความกล้าจะมาบอกเขาวันนั้น ดันเป็นวันที่จีโน่มาปรึกษาเธอเรื่องของเอวารินทร์ ตั้งแต่นั้นมาความรู้สึกของเธอก็ถูกเก็บซ่อนไว้ภายในเสมอมา

@คอนโดxxx

"ถึงสักที แม่คุ๊ณ ตัวเล็กๆแต่หนักใช่หย่อยเลย"เกวรีบ่นเพื่อนรักหลังจากที่ทุ่มลงเตียงกว้างด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เพื่อน วันนี้ยอมวันนึงก็แล้วกันเธอคิด ปกติเอวารินทร์จะเป็นคนที่ดูแลเพื่อนตลอด วันนี้คงจะมีเรื่องให้ต้องคิดจริงๆถึงได้ดื่มหนักขนาดนี้ เมื่อจัดการจนเสร็จสรรพเธอก็กลับห้องตัวเองทันที

แอ๊ด!!

"ทำไมประตูไม่ได้ล็อค!"น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยกับตัวเอง เมื่อประตูนั้นเปิดเข้ามาได้

ภายในห้องที่มืด มีแค่เเสงไฟหัวเตียงที่พอจะส่องเห็นร่างบางของเจ้าของห้องที่สลบไสลไม่รู้ตัว

จริงๆเขาขับรถตามมาจนถึงคอนโด ตอนแรกแค่อยากรู้ว่าผู้ชายคนที่อุ้มเธอมาเป็นใคร แต่ก็แปลกใจที่นายนั่นมาส่งแล้วก็แยกทาง คงจะเป็นเพื่อนสินะ คิดแบบนั้นก็รู้สึกดีใจนิดๆที่ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นไม่ใช่แฟนเธอ

เมื่อมองร่างบางที่ตอนนี้ไร้เครื่องสำอางค์ แต่กลับดูน่ารักจิ้มลิ้มดึงดูดเขาอย่างบอกไม่ถูก จนเผลอยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆจนริมฝีปากหยักของเขาแตะไปที่ริมฝีปากบาง ปากบางนุ่มนิ่มเผยอออกจนคนตัวโตนั้นยกยิ้มอย่างพอใจ ลิ้นร้อนค่อยๆสอดแทรกเข้าไปอย่างหลงไหล พร้อมกับควานหาน้ำหวานในโพรงปากนุ่มๆของเธอที่ตอนนี้เหมือนจะลืมตัวตอบรับสัมผัสจากเขาอย่างอ้อยอิ่ง

เช้าวันต่อมา...

"อื้อ โอ้ยปวดหัวชะมัดเลย"ร่างบางเอามือกุมหน้าผากที่ศีรษะของเธอหนักอึ้งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับหน้าอกนุ่มนิ่มของเธอเอาไว้ จึงหันไปมองตามน้ำหนักก็เห็นว่าเป็นแขนของบางคนที่กกกอดเธออยู่ แถมเมื่อเปิดดูใต้ผ้าห่มก็มีแต่ตัวล่อนจ้อนไม่ใส่อะไรเลย

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!"เสียงกรี๊ดร้องลั่นห้องเมื่อคิดว่าคนข้างกายทำมิดีมิร้ายเธอ ไม่นะ! ความบริสุทธิ์ที่อุตส่าห์เก็บมา จะมาเสียให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้เพราะเมาแบบนี้ไม่ได้

"ลำคาญ! แสบแก้วหู"

"เดี๋ยวนะ! นะ...นาย...นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง...ไอ้คนทุเรศแล้วมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฮือๆๆๆ ไม่นะ ฉันจะท้องหรือเปล่า ต้องกินยาคุมไหม แม่! ฉันต้องทำอะไรก่อน แล้วชีวิตจะไปต่อยังไงดี"ตอนนี้เอวารินทร์กำลังสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ครั้งแรกมันต้องเกิดจากความรักหรือเปล่า แล้วทำไมอีตาบ้านี่ถึงมาพรากมันไปแบบนี้

"เพ้อเจ้ออะไร แล้วฉันทำอะไรเธอ?"ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอย่างไม่เข้าใจ แถมยังอาการบ้าๆอย่างกับคนไม่เคย นี่แสดงละครเก่งนะเนี้ย

"ก็นาย...ข่มขืนฉัน!"

"นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลย?"เขาขมวดคิ้วถาม จากนั้นก็กระตุกยิ้มร้ายออกมา

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าฉันมีสติฉันคงไม่หน้ามืดตามัวไปกับนายหรอก!"

"ทบทวนอีกสักรอบไหม? อยากรู้เหมือนกันว่าจะหน้ามืดตามัวหรือเต็มใจ มีสติแล้วนี่!"เขายกยิ้มอย่างเป็นต่อ

"ไม่ ฉันไม่มีวันทบทวนเรื่องบ้าๆนี่กับนายเป็นครั้งที่2"คราวนี้เธอรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนั่งยิ้มร้ายอยู่อย่างนั้น

นี่เธอเสียความบริสุทธิ์ให้เขาจริงๆหรือเนี่ย ไม่นะ จากนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มด้วยความเสียใจ ครั้งแรกของเธอต้องเกิดจากความรักสิ ทำไมต้องมาเสียให้กับคนแบบเขาด้วย เขามันคนเลว ไม่สมควรได้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอไปด้วยซ้ำ

แต่ครั้งแรกทำไมถึงไม่เจ็บเหมือนที่เขาว่ากันล่ะ แต่ จะให้ทำยังไงในเมื่อมันได้พลาดพลั้งไปแล้ว ตั้งสติ และต้องไม่ให้พลาดอีกเป็นครั้งที่สอง ฮึบ!

"นี่ เมื่อไหร่จะออกไปจากห้องฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"เมื่อจัดการอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยเธอก็ออกปากไล่เขาทันที สายตาที่มองมายังเธอนั้นราวกับจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้นๆ จนเธอต้องเผลอยกมือขึ้นมาปัดป้องเอาไว้

"อย่ามาใช้สายตาแบบนั้นกับฉันนะ"

"..."สายตาคมจับจ้องเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จนเธอเองก็เดาไม่ออกเหมือนกัน

"นี่! จะเงียบอีกนานไหม ฉันบอกให้ออกไป!"

"ไปยกเลิกงานแต่งงานซะ!"เขากล่าวเสียงนิ่ง

"หึ! ไม่มีทางซะหรอก อะไรที่นายอยากได้ฉันจะขัดขวางให้นายไม่ได้"เธอกล่าวอย่างท้าทาย จนร่างสูงต้องกระโจนตรงเข้ามากระชากแขนเธอแล้วผลักร่างบางนั้นลงไปกับเตียง ก่อนที่ร่างสูงที่มีแค่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนั้นจะขึ้นมาคร่อมร่างบางเอาไว้

"นี่! อย่านะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่มีอีกครั้งที่2"เธอพยายามปัดป่ายให้เขาออกไปจากตัวเธอ แต่แรงอันน้อยนิดแค่นี้มีหรือที่เขาจะสะท้าน

"อยากเป็นเมียฉันขนาดนั้นเลย ถึงไม่ยอมยกเลิกงานแต่ง"

"อืม..."เธอทำเล่นหูเล่นตาจนคนบนร่างเธอเหลืออดกำความกวนของเธอ

"เอวา!"

"ปล่อยฉัน ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณลุงคุณป้า ว่านายทำเรื่องชั่วๆกับฉัน ถ้านายแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บฉันเอานายตายแน่!"เธอกล่าวอย่างผู้ชนะ ถึงแม้สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเสียเปรียบก็เถอะ

"หึ่ย!"แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมลุกขึ้นไปแต่โดยดี ทำไมเมื่อคืนนี้ไม่จัดการยัยนี่ไปจริงๆนะ คิดอะไรของแกอยู่ซัน! อัครวินท์คิด