ตอนที่ 6 ผมไม่ไว้ใจใครนอกจากคุณ NC นิดหน่อย
2245 คำ
》》ADA PART《《
วันนี้เป็นวันดีที่ฉันได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดวันแรก ตกแต่งเสร็จซ่ะทีไม่งั้นฉันก็ต้องนอนที่โรงพยาบาลวนไป
“ย้ายมาอยู่คนเดียวแล้วต้องดูแลตัวแลตัวเองดีๆนะลูก แม่เป็นห่วง”แม่มาส่งฉันเข้าคอนโด สั่งฉันแบบนี้ตั้งแต่เข้ามาเหยียบที่คอนโดจนถึงตอนที่จะต้องกลับบ้าน
“ค่ะแม่!!”ฉันเดินเข้าไปกอดแม่แบบอ้อนๆ
“มาอยู่คนเดียวก็อย่าแอบพาหนุ่มขึ้นคอนโดนะเจ่ ถ้าผมรู้ผมเอามันตายแน่”อเดลพูดขู่
“แกเห็นเจ่เป็นคนยังไงห๊ะ”ฉันกอดแม่แล้วทำหน้าเบะใส่เดล ทำเป็นมาหวง
ก๊อกๆ//
“เอด้า!!!เจ๊มาแล้ววว”พวกเราทั้งสามคนหันไปมองพร้อมกัน เจ้ชลลี่ยืนยิ้มถือของพะรุงพะรังอยู่หน้าประตู
“กว่าจะมาน่ะเจ๊”
“สวัสดีค่ะป้าอร”เจ๊ชลลี่เอาของไปวางที่โต๊ะแล้วยกมือไหวคุณแม่ของฉัน
“ว๊าว!!ห้องเอด้าสวยม๊ากวิวดีสุดๆยังงี้เจ๊ต้องมาเยี่ยมบ่อยๆซ่ะแล้ว”เจ๊ชลลี่เดินไปเปิดห้องนั้นทีห้องนี้ที
“ดีเลย!!ชลลี่มาเยี่ยมน้องบ่อยๆนะลูกป้าจะได้หายห่วง”ป้าหันไปพูดกับเจ๊ชลลี่
“ได้เลยค่ะป้าอร!!เดี๋ยวชลลี่คนนี้จะคอยแวะเวียนมาดูแลและจะคอยปัดเป่าไม่ให้ผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้เอก้าเด็ดขาด ไม่ต้องห่วงนะคะป้าอร”เจ๊ชลลี่พูดแล้าเอาหน้ามาวางไว้บนไหล่อเดล เจ๊ชลลี่ปล่อยให้ใกล้อเดลไม่ได้ต้องลวนลามตลอด
“ขอบใจมากนะลูก!!เอาล่ะแม่ว่าแม่กลับก่อนดีกว่าสาวๆจะได้คุยกัน”แม่หยิบกระเป๋าขึ้นมาถือเตรียมตัวจะกลับบ้าน
“งั้นเดี๋ยวเอด้าเดินไปส่งที่รถนะคะ”
“ไม่ต้องๆลูกเดี๋ยวแม่ลงไปเองเอด้าอยู่คุยกับพี่ชลลี่ไปเถอะ แม่ไปนะลูก..ว่างๆก็แวะไปหาแม่ที่บ้านบ้าง"”
“รับทราบค่ะ!!ถ้าวันไหนเอด้าไม่มีเวรที่โรงพยาบาลเอด้าจะรีบกลับไปหาเลยนะคะ”ฉันโผเข้ากอดแม่
“จ๊ะลูกๆแม่ไปนะ”
“สวัสดีนะคะป้าอร”พี่ชลลี่ยกมือไหวแม่ฉัน แล้วเดินไปส่งท่านที่หน้าลิฟ
“นี่ๆไหนแม่ก็กลับไปแล้วมาคุยเรื่องของเรากันดีกว่า”เจ๊ชลลี่ลากฉันมานั่งที่โซฟา
“อะไรเจ๊??เรื่องของเรา!!”
“ก็เรื่องที่เจ๊เคยบอกว่าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเอด้ากลับมาไง!!คืนนี้เลยไหมเอด้าว่างหรือเปล่า”
“คืนนี้เลยหรอคะเจ๊!!ไม่ได้จริงๆค่ะเอด้าต้องไปเข้าเวร”
“ยกเวรให้คนอื่นก่อนไม่ได้หรอเจ๊ว่างวันนี้วันเดียว...ถ้าหลุดจากวันนี้ไปกว่าเจ๊จะว่างอีกทีก็หลายอาทิตย์เลยนะ”
“ยกไม่ได้จริงๆเจ๊..เลื่อนไปก่อนเนอะๆ”
“สาวๆจะไปไหนกันไม่ชวนเดลเลยน้า”อเดลเดินถือขนมออกมาจากในครัว
“เจ๊ว่าจะพาเอด้าไปเลี้ยงที่ผับแต่เอด้าดันติดเข้าเวร..เซ็งชะมัด!!”เจ๊ชลลี่ทำหน้างอแล้วดึงอเดลมานั่งข้างๆ
“งั้นเจ๊ชลลี่ก็พาเดลไปแทนดิ เดลว่างเดี๋ยวเดลไปแทนเจ่เอง”เดลเสนอตัวเรื่องเที่ยวเนี่ยขอให้บอก อเดลสายปาร์ตี้
“อ๊ะๆครั้งนี้ถือว่าเรายังติดกันอยู่นะเอด้า...อเดลไปเที่ยวกันดีกว่าเบื่อยัยคุณหมอเข้าแต่เวรๆ”เจ๊ชลลี่ลากอเดลออกไปจากห้องเหลือฉันนั่งหัวโด่อยู่คนเดียว ว่าแล้วไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานดีกว่า
×โรงพยาบาล BNS Hospital×
วันนี้ฉันต้องมาเข้าเวรประมาณ2ทุ่มแต่ฉันดันว่างเลยมาเข้างานก่อนเวลาสองชั่วโมง อยู่ห้องเฉยๆก็ไม่มีอะไรทำมาที่โรงพยาบาลดีกว่าอย่างน้อยๆก็ยังมีแผลให้เย็บ คนเรานี่ก็แปลกป่วยกันได้ทุกวัน
“สวัสดีค่ะหมอเอด้า วันนี้มาเร็วจังเลยนะคะ”พยาบาลในห้องฉุกเฉินทักทาย
“ค่ะ”ฉันตอบยิ้มๆก่อนจะเข้าไปสวมเสื้อกราวน์พร้อมทำงาน
บอกแล้วว่าที่ห้องฉุกเฉินมีงานให้ทำ24ชั่วโมง ฉันยังเปลี่ยนชุดไม่ทันเสร็จเลยเคสแรกก็มา โดนเมียเอาขวดตีหัวจนแตกต้องเย็บเกือบ20เข็ม
“ขอยาชา2เข็มค่ะ”ฉันหันไปสั่งพยาบาลขณะราดน้ำเกลือทำความสะอาดแผล
“หมอเอด้า!!!หมอเอด้าอยู่ไหนคะ”ฉันกำลังจะฉีดยาชาที่แผลให้คนไข้ก็ต้องตกใจกับเสียงเรีบกที่ดังไปทั่วห้องฉุกเฉิน
“ฉันอยู่นี่ค่ะ”ฉันเปิดม่านออกเพื่อให้พยาบาลคนนั้นเห็นหน้า
“หมอคะ!!แย่แล้วคะคนไข้ที่หมอเคยผ่าตัดให้ที่ชื่อ...ชื่ออะไรนะ...อ๋อๆคุณพีทนะคะโวยวายต้องการจะพบหมอเจ้าของไข้ใหญ่เลยคะ ตอนนี้พยาบาลบนวอร์ทจะเอาไม่อยู่แล้วค่ะ”พยาบาลคนนั้นเล่าหน้าตาตื่น
“บอกเขาให้รอหมอ20นาทีนะคะ หมอติดเคสเย็บแผลให้คนไข้”ฉันกำลังจะรูดม่านปิดแต่พยาบาลก็ยังพูดต่อ
“ให้คุณหมอท่านอื่นทำแทนไปก่อนนะคะ คนไข้คนนี้ท่านผ.อบอกว่าเขาเป็นสำคัญมากไม่อยากให้ขัดใจน่ะค่ะ”ฉันกรอกตามองบนกับพวกเส้นใหญ่ คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะนึกอยากจะเจอหมอก็ต้องเจอให้ได้อย่างใจ
ปึก!!~ฉันวางเข็มยาชาลงที่เดิมถอดถุงมือแล้วเดินขึ้นลิฟไปยังวอร์ทวีไอพีทันที
×วอร์ทวีไอพี×
“ผมต้องการพบหมอที่ผ่าตัดให้ผมไม่ใช่พยาบาลอย่างพวกคุณ ออกไป!!!”ฉันหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง ได้ยินเสียงโวยวายของคนไข้ชัดเจน
ครืดดด~(เสียงประตู)
“เกิดอะไรขึ้น”ฉันเดินเข้าไปถามพยาบาลที่ก้มเก็บของที่เขาปาลงบนพื้น
“ก็..ที่คุณหมอเคยสั่งไว้นะคะว่าอย่าพึ่งให้คนไข้เดิน...แต่คนไข้ไม่ฟังเลยคะจะลุกเดินท่าเดียวเราไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องล็อคแขนล็อคขาเอาไว้...แต่คนไข้ก็ดิ้นจนมีสภาพเป็นแบบนี้”พยาบาลรายงานแล้วชี้ไปที่สภาพห้องที่มีของเกลื่อนกระจาย
“คุณมาก็ดีแล้ว...คุณรีบออกไปตามหมอมาเลยนะแล้วช่วยถามเขาด้วยว่าทำไมถึงไม่ยอมให้ผมเดินในเมื่อขาผมก็ไม่ได้เป็นอะไร ผมเดินได้!!”นายคนนั้นหันมาตวาดเสียงดังใส่ฉัน
“ขาคุณพึ่งได้รับการผ่าตัดมาถึงแม้ภายนอกมันจะดูไม่เป็นอะไรแต่แผลข้างในมันยังไม่หายดีคุณควรนอนอยู่นิ่งๆอีกซักพักแล้วค่อยทำกายภาพบำบัด”ฉันเข้าไปปลดสายที่มัดข้อมือเขาออกพร้อมอธิบาย เพราะเขาเริ่มสงบลง
“ผมต้องการฟังจากหมอไม่ใช่คุณ”
“คุณพยาบาลคะช่วยบอกเขาทีว่าฉันเป็นใคร”ฉันพูดแล้วยกมือขึ้นกอดอก ชุดกราวด์ที่ฉันใส่มันคงบอกอะไรเขาไม่ได้เลย
“เอ่อ...นี่คือคุณหมอเอด้าแพทย์เจ้าของไข้ที่คุณถามถึงไงคะ”พยาบาลแนะนำทำเขาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
“ทีนี้รู้แล้วก็ฟังคำสั่งฉันให้ดีๆขาของคุณพึ่งผ่านการผ่าตัดมาแผลข้างในยังไม่หายดีคุณต้องพักขาโดยไม่ลงน้ำหนักเป็นเวลา1สัปดาห์แล้วหลังจากนั้นเราจะพาคุณทำกายภาพบำบัดค่ะ”ฉันพูดไปก็แกะผ้าที่มัดแขนและขาเขาออกจนหมด
“ผมจะกลับมาเดินได้เหมือนเดินไหม”น้ำเสียงเข้าจริงขึ้น คงกำลังกังวลกับขาของตัวเอง
“ก็ถ้าคุณทำตามที่ฉันสั่ง...ขาคุณก็จะกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิมแน่นอน”เขาพยักหน้าน้อยแล้วจับที่ข้อมือของตัวเองที่มีแต่รอยแดงเต็มไปหมด
“พยาบาลช่วยทำแผลที่ข้อมือแล้วข้อเท้าให้คนไข้ด้วยนะคะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวลงไปดูคนไข้ท่านอื่นก่อน”ฉันพูดกับพยาบาลแล้วหันมาพูดกับเขาต่อ
“คุณจะเข้ามาอีกไหม”
“ทำไมคะคุณต้องการอะไรอีก!!”
“เปล่าผมไม่ได้ต้องการอะไร”
“งั้นก็พักผ่อนนะคะ ฉันต้องลงไปดูคนไข้ด้านล่างแล้ว”ฉันไม่รอให้เขาพูดต่อหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องทันที
เบื่อชะมัดพวกลูกเศรษฐีเอาแต่ใจ!!ฉันกรอกตามองบนแล้วเดินลงมาที่ห้องฉุกเฉินเพื่อทำหน้าที่ของฉันต่อ
เวลาผ่านไปจนกระทั่งมาถึงเวลาเลิกงานของฉันเก็บของเตรียมจะกลับคอนโด
“หมอเอด้าคะ คนไข้วีไอพีอยากพบคุณหมอค่ะ”
“คนไข้วีไอพี”ฉันทำหน้างง
“ก็คนที่คุณหมอขึ้นไปพบมาไงคะ คุณเขาเรียกหาคุณหมออีกแล้วค่ะ”
“อ่อ...ค่ะ”ฉันแสกนนิ้วมือเพื่อบันทึกเวลาออกจากงานแล้วก็ต้องหมุนตัวกลับขึ้นไปที่วอร์ทวีไอพีต่อ
×วอร์ท วีไอพี×
ก๊อก//ครืด~!!(เสียงประตู)
“คุณต้องการพบฉันหรอคะ”ฉันเดินเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกราวน์เข้ามาในห้อง
“ผม...ไม่อยากอยู่คนเดียว”
“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณแม่ของคุณจ้างพยาบาลพิเศษเอาไว้แล้วเดี๋ยวพอถึงเวลาก็คงมา”
“ผมไม่อยากอยู่กับพยาบาลพิเศษ”
“ไม่อยากอยู่กับพยาบาลพิเศษ??!”ฉันทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
“ผะ..ผมต้องการทำธุระส่วนตัวแต่ผมไม่ชอบให้พยาบาลพวกนั้นโดนตัว”
“แต่ตอนนี้คุณยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้..ยังไงก็ต้องพึ่งพยาบาลก่อนนะคะ”
“แต่ผม...ผม”
“อะไรคะ??”ฉันถามเสียงเข้ม
“ผมต้องการให้คุณมาเป็นคนดูแลผม แทนพยาบาลพิเศษพวกนั้น”
“ค๊ะ??ทำไมต้องเป็นฉัน”ฉันชี้มาที่ตัวเอง
“ก็ผมไม่ใว้ใจใครนอกจากคุณ...”
“แต่ฉันไม่ใช่พยาบาลแล้วก็อย่างฉันมีงานอีกตั้งมากมายต้องทำ”ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ
“นะคุณ!!ผมยินดีจ่ายค่าจ้างให้ คุณเรียกมาได้เลยว่าจะเอาเท่าไหร่”
“ฉันไม่ว่างค่ะ!!”ฉันแน้นเสียงชัดๆแล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง
“คุณไม่รับงานนี้ก็ได้!!แต่ผมจะยกเลิกเงินบริจาคทั้งหมดที่บริษัทผมบริจาคให้กับโรงพยาบาล มันอาจจะไม่มีผลกระทบอะไรกับคุณแต่กับคนชาวบ้านที่ไม่มีเงินรักษาเขาจะได้รับผมกระทบเต็มๆเลยหล่ะ”
“นี่คุณขู่ฉันหรอ”
“ผมไม่ได้ขู่...แต่ผมขอร้องคุณดีๆแล้วคุณไม่ยอมเองอะ”เขายิ้มกวนๆ
“...”ฉันทำสีหน้าหงุดหงิดใส่เขาแล้วเดินกระทืบเท้าเอาของไปวางที่โต๊ะกลางห้อง
“ก็แค่เนี้ย!!”เขายิ้มพอใจแล้วเอนตัวลงนอนดูทีวี
ส่วนฉันก็เอางานออกมานั่งทำ แทนที่จะได้กลับไปนั่งทำที่คอนโดสบายๆกลับต้องมาทนนั่งอยู่ในห้องนี้ และที่ฉันยอมก็เพราะฉันรู้ดีว่าคนไข้ที่มารักษาเกือบครึ่งนึงของทั้งหมดไม่มีเงินแต่ก็ได้รักษาฟรีเพราะเงินบริจาคของพวกเขา ฉันเป็นแพทย์และนี่ก็คือสิ่งที่แพทย์ต้องทำ
“คุณ...”
"ค่ะ..!!”ฉันขานรับโดยที่ตายังจ้องฟิมล์เอกซเรย์คนไข้ท่านอื่นที่อยู่ในมือ
“ผมปวดฉี่”
ฉันวางฟิมล์เอกซเรย์แล้วเดินไปหยิบกระบอกฉี่สำหรับผู้ชายมาให้เขาที่เตียง
“เอามาให้ผมทำไม”
“ก็คุณปวกฉี่”
“ครับผมปวด...แต่ปกติพยาบาลพิเศษต้องเป็นคนทำให้ไม่ใช่หรอครับ”เขาทำหน้ายียวน ฉันเลยจัดการดึงผ้าห่มเขาออก
“ขออนุญาติค่ะ”
“เห้ยๆคุณจะเอาผ้าห่มออกทำไมผมหนาว”เขาดึงผ้าห่มกลับมาที่เดิม
“แล้วปิดแบบนี้ฉันจะทำยังไงคะ”
“คุณก็ล้วงเข้าไปไง”ไอ้โรคจิต...ฉันได้แต่คิดในใจ
สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง โดยการเอื้อมมือเข้าไปปลดปมเชือกตรงกางเกงออก แล้วดึงกางเกงลงมากองไว้ที่เข่า
“คุณ!!ทำไมช้านักล่ะผมปวดฉี่นะ”
ฉันมองค้อนเขาก่อนจะรีบหยิบแก่นกางของเขาขึ้นมาแล้วจับมันไปจ่อที่ปากกระบอก
“อู้ยยย..!! ฟู่ววว”ฉันหันไปมองเขาทันที
คนบ้า!!อยู่ๆก็ครางออกมา ฉันต้องทนจับอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเขาฉี่เสร็จ
“ผมเสร็จแล้ว”
“ห๊ะ!!”ฉันตกใจกับคำพูดของเขาจนเกือบทำกระบอกหลุดมือ
“ผมหมายถึงฉี่เสร็จแล้ว!!ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”
“อ้อ...ค่ะ”ฉันหยิบทิชชู่เปียกมาทำความสะอาดให้เขาแล้วจัดกางเกงเข้าที่เดิม
“คุณหมอเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมหน้าแดงจัง”เขาพูดแซวแล้วยิ้มแบบกวนๆฉันเลยรีบหยิบกระบอกของเขาเข้ามาทำความสะอาดในห้องน้ำ
จะไม่ให้ฉันหน้าแดงได้ไงก็คนปกติถ้าฉี่เสร็จแล้วแก่นกายก็น่าจะอ่อนลงแต่ของเขามันกลับไม่มีท่าทีอ่อนลงเลย คิดแล้วก็...โอ๊ย!! ทำไมฉันต้องมาเจอคนไข้แบบนี้ด้วย..
- ผู้เขียน
