ภูเบศวร์วางร่างเด็กสาวลงบนเตียงนอนของเขา หลังจากที่อีกฝ่ายเพ้อเพราะพิษไข้มาตลอดตั้งแต่อยู่ในถ้ำ จนต้องอุ้มออกมาแต่เช้ามืดที่คนของเขาดักรออยู่แล้ว และเพ้อมาตลอดทางขากลับนี่ เขาถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของจอมขวัญออกจนหมด เช็ดตัวให้ด้วยตนเองพร้อมกับฉีดยาลดไข้ให้หลังจากนั้น
“เจอแล้วหรือคะ เจอที่ไหนคะภู” มินตราเข้ามาโดยไม่เคาะบอก ถามคล้ายห่วงใยเต็มที
ภูเบศวร์มองหน้าคนถามก่อนตอบอย่างที่พยายามระงับอารมณ์และสงวนคำเอาไว้ “ในป่า ถัดจากน้ำตกไกลเหมือนกัน มีแผลที่ท้ายทอยด้วย คล้ายถูกทำร้ายจนสลบไป”
“อย่างนั้นหรือคะ มินเป็นห่วงแทบแย่แน่ะค่ะ เจอก็ดีแล้ว ให้มินช่วยอะไรไหมคะ”
“ไม่เป็นไร ผมดูได้ คุณไปดูลูกเถอะ”
“ค่ะ” มินตรารับคำ พยายามฝืนยิ้มเอาใจเขาแล้วหลบเข้าห้องตนเองอย่างเคือง ๆ เธอไม่น่าใจอ่อนเลย น่าจะลากมันทิ้งลงเหวไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเสีย นึกถึงสายตาของภูเบศวร์ที่มองเธอเมื่อครู่แล้วสะท้านเยือกในอ
