ภูเบศวร์ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เมื่อวาน หลังจากที่ยืนมองท้ายรถตู้สีดำของนาตาชา คนที่เขาหมายมาดให้เป็นว่าที่แม่ยายในอนาคตอันใกล้นี้ พาเมียและลูกของเขาจากไปต่อหน้าต่อตา
“นอนพักก่อนไหมครับ” เสียงลูกน้องคนสนิทเข้ามาเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามอย่างเป็นห่วง
ภูเบศวร์ยังคงนั่งนิ่งแบบนี้ต่อโดยไม่ปริปากและขยับตัวไปไหนแต่อย่างใดจนเกือบครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ถึงฉุกคิดทบทวนในสิ่งที่นาตาชาต้องการให้เขาทำ
คิดสะระตะวกไปวนมาจนสรุปขั้นตอนได้คร่าว ๆ แล้วจึงสะบัดศีรษะไปมาเบา ๆ ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องพักของตนเอง เขาจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ แล้วเลือกนั่งเอนหลังบนเก้าอี้โซฟาริมระเบียงห้อง หลับตาลงครู่ใหญ่คล้ายต้องการชาร์จแบตให้ตนเองจนเพียงพอแล้วจึงลุกยืน ตรงไปยังรถยนต์คู่ใจ ขับออกไปยังจุดหมายในเวลาต่อมา
“เพิ่งได้พบกันครั้งนี้ครั้งแรก ก็จะพาหนูขวัญกลับไปแล้วหรือครับ” เสียงคุยในห้องอาหาร
