1
2951 คำ
เสียงสวบสาบจากการเสียดสีของกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อดีสภาพกลางเก่ากลางใหม่ที่ครูดไล้ไปกับยอดหญ้าสูงถึงหัวเข่าดังเป็นระยะ ๆ จากบริเวณลำรางน้ำไหลที่เด็กสาวหน้าตาละม้ายสาวต่างชาติเดินลัดเลาะจากมา ผมยาวปลายม้วนเป็นลอนขนาดใหญ่สีน้ำตาลเข้มไหวลู่ไปตามแรงเคลื่อนของเจ้าตัวขณะเดินกึ่งวิ่งไปข้างหน้าอย่างต้องการทำเวลาให้เร็วที่สุด แต่ไปไม่ได้ดั่งใจเพราะพื้นดินไม่เรียบ มันทั้งขรุขระและแฉะชื้นจากฝนที่กระหน่ำตกลงมาหลายวันติด ๆ กัน จนทำให้เธอต้องเดินอย่างระมัดระวังไปยังจุดหมายเบื้องหน้า
เพราะมัวแต่คลุกข้าวเพื่อนำไปให้สุนัขจรจัดแถวลำรางน้ำไหล แถมยังมาเสียเวลาตะโกนเรียกหาพวกมันอยู่อีกนาน นึกแปลกใจที่พวกมันพากันหายไปจากจุดที่เคยนัดกันเกือบหมดแก๊ง หวั่นใจอยู่ว่าจะมีคนคิดร้ายมาทำอะไรพวกมัน กว่าจะตามเจอก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง เลยทำให้เธอต้องล่าช้ากับการกลับมาเตรียมอาหารให้คนป่วยเสียอีก
จอมขวัญเป็นเด็กสาวอายุย่างเข้าสิบเก้าปี เธอเพิ่งจบการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกได้เพียงเดือนเดียว และต้องมาดูแลคนป่วยตามคำขอของนางนิพาพร ผู้เป็นภรรยาใหม่ของพ่อ ความฝันที่จะเรียนต่อของเธอหายวับไปกับตา
คนป่วยที่เธอต้องดูแลประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนกระดูกสันหลังหัก อนาคตไม่แน่ว่าคงพิการจนเดินไม่ได้อีกเลยไปตลอดชีวิตของเขา สมองยังถูกกระทบกระเทือนจนมีเลือดคั่งต้องผ่าตัดเอาออก
มารดาเลี้ยงของเธอเล่าว่าเดิมทีเขาเป็นคนฉุนเฉียวอยู่แล้ว พอประสบอุบัติเหตุครั้งนี้เลยอาการหนักกว่าเก่า อาจทำให้เจ้าอารมณ์มากขึ้นอีก ท่านบอกให้เธออดทน อะไรที่ยอม ๆ เขาได้ก็ให้ยอม นึกเสียว่าทำทานไปเพื่อแลกกับเงินที่จะนำไปไถ่เอาบ้านออกมาจากธนาคารก่อนที่จะถูกยึด
คิดมาถึงตรงนี้เด็กสาวก็มาหยุดยืนหอบหายใจเล็กน้อยที่หน้าบ้านหลังใหญ่พอดี
ไม่รีรอให้ช้าไปกว่านี้อีกแล้ว จอมขวัญผลักประตูเข้าไปเพื่อจัดเตรียมอาหารให้อีกฝ่ายอย่างที่ทำมาแล้วเกือบเดือน เธอดูแลเขาทุกเรื่องตั้งแต่ตอนที่อีกฝ่ายอาการพ้นวิกฤติ แพทย์จึงอนุญาตให้กลับมารักษาตัวต่อยังที่บ้าน และฟื้นคืนสติในที่สุด
“หายไปไหนมา หิวจะตายอยู่แล้ว”
เสียงทุ้มดุดันถามทันทีที่เห็นหน้าของเธอ จอมขวัญบอกเสียงอ่อย
“หนูเอาข้าวไปให้พวกไอ้ด่างมาค่ะ”
“คนยังไม่ได้กิน กระแดะเอาไปให้หมา เร็วเข้า หิว”
“ค่ะคุณภู”
“ไม่เคยอนุญาตให้เรียกชื่อเล่น” เสียงดุบอกอย่างถือตัว
“ค่ะคุณภูเบศวร์”
สาวน้อยวัยแรกผลิหยิบปิ่นโตออกจากเถาทีละชั้น เทใส่ชามอย่างระมัดระวังเพราะมันยังร้อนอยู่มาก เตรียมจานชามช้อนแก้วเรียบร้อย จึงไปนั่งข้างเตียง เขาอยู่บนเตียงไฟฟ้าแบบปรับระดับได้ทั้งหัวและปลายเตียงด้วยรีโมต เธอจึงปรับจัดท่าให้เขาพร้อมสำหรับการกินอาหารจนเรียบร้อยดีค่อยตั้งท่าป้อนข้าวให้
“ล้างมือหรือยัง” คนป่วยตวัดเสียงถาม เมื่อนึกขึ้นมาได้ที่อีกฝ่ายบอกว่าเอาข้าวไปให้ไอ้ด่างมา แล้วมือนั่นล้างหรือยัง
“ล้างแล้วค่ะ” จอมขวัญบอกเสียงนุ่มนิ่ม
“ล้างแล้วก็รีบป้อน”
สาวน้อยยกช้อนในชามขึ้นเป่าเบา ๆ ครู่หนึ่ง แตะริมฝีปากกับอาหารจนแน่ใจว่าอุ่นดีจึงส่งมันไปที่ปากของเขา พร้อมบอกขึ้น
“อ้าปากค่ะ”
ชายหนุ่มขยับปากที่มีหนวดเคราขึ้นรกเต็มไปถึงคางอ้าอย่างหงุดหงิดแล้วรับเอาช้อนที่มีอาหารเข้าไปเคี้ยว ๆ ก่อนกลืนลงคอในเวลาอันรวดเร็ว
“ป้อนไว ๆ หิว!”
“หนูบอกคุณแล้วว่าให้กินเยอะ ๆ เมื่อตอนเที่ยง คุณก็ไม่เชื่อ”
“มีสิทธิ์อะไรมาบอก ยัยเด็กอมมือ”
เขาว่าเธออย่างหงุดหงิด บ่นไปตามเรื่องของเขา จอมขวัญจึงทำหูทวนลม บ่อยครั้งเมื่อตอนอยู่หอ เวลาถูกซิสเตอร์อบรมเด็กสาวจะทำแบบนี้อยู่บ่อย ๆ เธอกับเพื่อนจะพากันนั่งก้มหน้ายิ้ม ๆ ให้ท่านบ่นจนจบเรื่อง ตอนนี้ก็เช่นกัน เขาอยากพูดอยากบ่นอะไรก็ปล่อยเขาไป จนป้อนข้าวหมดชาม จัดแจงเตรียมผลไม้และยาหลังอาหารไว้รอท่า เตรียมป้อนคนป่วยอีกครั้งจนเรียบร้อยแล้วถึงบอกเขา
“คุณจะทำกายภาพบำบัดก่อนไหมคะ แล้วค่อยอาบน้ำ จะได้นอนเลย”
“ไม่ ฉันจะอาบน้ำก่อน เพิ่งกินข้าว อาหารยังไม่ทันย่อยเลย จุกตายพอดีสิ”
“แต่ว่า...ทำเสร็จจะเหม็นเหงื่ออีกนะคะ”
“ก็อาบอีก” เขาว่าอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนใด ๆ ทั้งสิ้น
จอมขวัญถอนหายใจพรืดอย่างนึกหมั่นไส้คนเรื่องเยอะแล้วเตรียมผ้ามารอเขา
อาบน้ำที่ว่าคือแค่นำผ้าชุบน้ำหมาด ๆ มาเช็ดตัวบนเตียงโดยไม่ต้องเคลื่อนย้าย สภาพคนตัวใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นแบบนี้ เธอคงพาเขาไปอาบน้ำไม่ไหว จอมขวัญจะเช็ดเฉพาะใบหน้าที่ครึ้มไปด้วยหนวดเครา คอ ลำตัว และแขนขาเขาเท่านั้น ส่วนบริเวณอื่น หนุ่ม ลูกน้องคนสนิทของเขาจะเข้ามาทำแทน
เด็กสาวมองร่างกายใหญ่โตของเขาแล้วนึกเห็นใจ นักกายภาพบำบัดที่เคยมาสอนเธอบอกว่าถ้ากินมากจนอ้วนกว่าเดิมคนไข้จะฟื้นช้า
‘ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น’
เธอได้ยินนักกายภาพบำบัดว่าไว้แบบนั้น จะเป็นไปได้หรือที่อาการหนักขั้นพิการจะดีขึ้นได้
“จริง ๆ เธอควรเช็ดให้มันทั่วทั้งตัวนะ ยัยเด็กอมมือ”
จู่ ๆ เสียงของเขาก็ว่าขึ้นขัดความคิดของเด็กสาว
“ทุกทีหนูก็เช็ดให้หมดทั้งตัวนี่คะ”
“หมดที่ไหน” เสียงเข้มว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ไปพลาง เป็นยิ้มเยาะที่จอมขวัญไม่เข้าใจว่าเขาเยาะเธอด้วยเรื่องอะไร มือเขาไม่ได้พิการเหมือนขาและสมองของเขา สายตาก็ด้วยที่เหลือบลงไปมองยังตำแหน่งที่เธอไม่เคยเช็ดให้ เขาถามแบบหมิ่น ๆ
“นี่ไม่เห็นเช็ด”
“ทำไมคุณภูเบศวร์ถึงลามกแบบนี้คะ” เสียงหวานไม่ได้ตวาด เธอถามเนิบ ๆ ช้า ๆ อย่างระมัดระวัง และนั่นยิ่งทำให้ภูเบศวร์นึกหมั่นไส้อีกเป็นกำลัง ชายหนุ่มหนวดครึ้มชะงักรอยยิ้มว่ากลับ
“ลามกอะไรยัยเด็กแก่แดด เดี๋ยวเถอะ หมายถึงแถวต้นขานี่ต่างหาก”
“หนูจะไปเช็ดได้ยังไงล่ะคะตรงนั้น น่าเกลียด...”
จอมขวัญบอกเสียงอ่อย งึมงำที่ท้ายประโยคไม่กล้าให้เขาได้ยิน บางทีสมองของเขาที่ถูกผ่าตัดมาอาจกำเริบเกิดอาการวิปริตวิปลาสขึ้นมาก็เป็นได้ หากได้ยินคำที่เธอต่อว่าออกไป เด็กสาวคิดแบบเด็ก ๆ
“โถ...น่าเกลียด” ภูเบศวร์ทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบเด็กสาว ก่อนว่าต่อ “อ่อนเดียงสาเสียจริง ได้ข่าวว่ามากกว่านี้ เธอก็เคยทำมาแล้วนี่”
“หนูไม่เคยทำแบบที่คุณภูเบศวร์บอกค่ะ หนูไม่คุยแล้วนะคะ จะรีบเช็ดตัว รีบทำกายภาพบำบัดให้คุณ”
“อิโธ่...”
ส่งเสียงในคออย่างนึกหยันแม่เด็กใจแตกที่ปรนนิบัติเขาอยู่นี่ ทำเป็นไม่อยากเถียงด้วย ที่เขาสืบมานี่สารพัดเรื่องแรง ๆ ทั้งนั้น
จอมขวัญเป็นเด็กใจแตก พ่อของเธอส่งให้ไปอยู่ในโรงเรียนประจำตั้งแต่ประถมศึกษาปีที่ห้าจนจบมัธยมศึกษาปีที่หก
เด็กสาวไม่ได้มาจากครอบครัวร่ำรวยอะไรนักหนา แม่ของเธอเป็นคนรัสเซียที่ได้ยินคนเขาร่ำลือกันนักหนาว่าสวยมาก ส่วนบิดานั้นมีเชื้อสายไทยจีนมาจากแผ่นดินใหญ่ จอมขวัญจึงเป็นลูกเสี้ยวที่มีหน้าตาเป็นอาวุธอันร้ายกาจ นี่ยังไม่นับรูปร่างทรวดทรงที่ดูโตเกินเด็กสาวทั่วไป ผิวพรรณขาวผ่องนวลลออจนแทบมองทะลุเห็นเส้นเลือด
เขาตามสืบเรื่องของเธอมานาน ตั้งแต่รู้ข่าวว่าเทวา มันไปตามเกี้ยวตามเฝ้ายัยเด็กใจแตกนี่ถึงโรงเรียนไม่เกรงใจสายตาใครเลยสักคน แว่วมาว่ามันตามเลี้ยงต้อยเอาไว้ คงกะว่าจบออกมาจะจับทำเมียออกหน้าออกตาเสียเลยล่ะมั้ง แต่เขาก็คว้ายัยนี่ตัดหน้ามันมาเสียก่อน นึกแล้วสะใจชะมัด
นิพาพรแม่เลี้ยงของยัยเด็กนี่ค้าเนื้อสด เขารู้กันทั้งจังหวัด แค่เอ่ยปากไม่กี่คำยัยแม่เลี้ยงนั่นก็รีบเสนอตัวพามาให้เชือดถึงที่ เขาแค่อยากได้มานอนด้วยสักระยะเท่านั้น อยากเห็นหน้าไอ้เทวาตอนที่รู้ว่ายัยเด็กนี่โดนเขาฟาดเรียบแล้ว มันจะกระอักเลือดถึงตายไหม
ประจวบเหมาะจริง ๆ เขายังไม่ทันได้กินสาวลูกเสี้ยว ก็ดันมาถูกรถขนของปริศนาเบียดตกถนนหวิดสิ้นชื่อไปเสียก่อน เลยสั่งให้คนไปเอายัยเด็กใจแตกนี่มาคอยพยาบาลจนกว่าจะหายดี นึกเคืองนักที่เสียทีเจ็บตัวเสียได้ นี่จะเป็นฝีมือใครถ้าไม่ใช่มัน ไอ้เทวา
เขาไม่ได้เป็นคนพิการไร้สมรรถภาพสักหน่อย ก็แค่กระดูกหลังมันเคลื่อนออกมา ยังสรุปไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามาจากอุบัติเหตุหรือจากการใช้งาน
‘มันแค่ listhesis โว้ย’
เขายังเถียงกับไอ้หมอกฤษณ์อยู่เลยตอนเห็นฟิล์มเอกซเรย์กับเอ็มอาร์ไอวางซ้อนกันให้ดูเมื่อตอนฟื้นมาใหม่ ๆ ส่วนสมองน่ะเขาไม่ได้ผ่า ไอ้หนุ่มนี่มันปล่อยข่าวจนน่ากระทืบเป็นของรางวัลให้จมดินสักสองสามที
“คุณยกขาไหวบ้างไหมคะ”
เสียงหงุงหงิงอย่างกับเสียงลูกแมวถามขึ้น เมื่อเช็ดตัวให้เขาจนเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว ภูเบศวร์ตวัดเสียงตอบอย่างยวน ๆ
“ไม่ไหว”
“งั้นเกร็งตรงหน้าขาสักสิบทีนะคะ ทำเร็วค่ะ” เร่งเอาอีกเมื่อเห็นคนนอนป่วยยังนิ่งไม่ยอมขยับตามที่เธอบอก
“เธอเป็นใครมาสั่ง ยัยเด็กอมมือ”
“หนูไม่เด็กแล้วค่ะ”
“ไม่เด็กแล้ว...อย่างนั้นเหรอ”
เขาแกล้งยั่ว วาดแขนไปมาจนเฉี่ยวโดนหน้าอกหน้าใจของเธอหน่อยหนึ่ง เด็กสาวถดตัวหนีอย่างไว ใบหน้าขาวลออออกสีแดงจัด ก่อนงึมงำในลำคอ
“คุณ!”
“อะไร เสียงดังจนหูฉันจะแตก ทำไม ฉันทำอะไร”
ภูเบศวร์แกล้งถามแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่เด็กสาววัยกำดัดที่ยืนห่างเขาออกไปเป็นเมตร นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ยอมตอบคำเขา
‘หน้าแดง ๆ นี่มันแกล้งทำได้ไหมวะ’
ภูเบศวร์คิดอยู่ในใจคนเดียว ถ้าอย่างนั้นยัยนี่ก็แสดงได้เก่งทีเดียวล่ะ แล้วกวาดตามองท่าทางเหมือนลูกแมวหลงทางด้วยสายตาหยัน ๆ เอ่ยสั่งเสียงดุ
“ไหนมาช่วยพยุงนั่งข้างเตียงหน่อยซิ”
จอมขวัญนิ่งอยู่หน่อยหนึ่ง ตั้งแต่มาอยู่ดูแลเขาที่นี่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่ภูเบศวร์จะทำพฤติกรรมเช่นนี้ แล้วบอกตัวเองว่าทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด บางทีมือของเขาอาจกระตุกก็เป็นได้ ก็เขาป่วยอยู่นี่ ไม่ได้ปกติแบบคนทั่วไปสักหน่อย คิดได้อย่างนั้นพอให้ตัวเองมีแรงฮึด หญิงสาวก็เข้าไปปรับเตียงให้ราบลงจนเสมอกันดีแล้วบอกเขาเสียงนิ่ม
“คุณภูเบศวร์ขยับตัวไปชิดริมเตียงฝั่งนั้นเองนะคะ”
คราวนี้คนป่วยทำตามไม่อิดออด เพราะมีบางอย่างที่เขานึกจะทำต่อเสียหน่อย น่าจะแก้เซ็งได้เหมือนกันล่ะคราวนี้
“ตะแคงตัวมาค่ะ” เสียงนิ่มบอกอย่างระวังแล้วจับร่างใหญ่โตของเขาให้ทำตามด้วย นึกตามที่พี่นักกายภาพบำบัดได้เคยสอนเอาไว้ ว่าจะจับคนป่วยขึ้นจากท่านอนมานั่งควรทำอย่างไร
จับตั้งเข่าข้างหนึ่งที่อยู่คนละฝั่งกับข้างที่จะพลิกตะแคงตัวไป จับแขนข้างที่ชันเข่าชูขึ้น ออกแรงดึงที่แขนและเข่าพร้อมกัน เท่านี้คนป่วยก็จะได้นอนตะแคงตัวแล้ว
“คุณภูเบศวร์เอามือดันเตียงไว้นะคะ หนูจะช่วยดึงตัวขึ้น ช่วยกันค่ะ หนึ่ง สอง ซั่ม...”
“อื๊อ...”
แต่พอออกแรงทำตามขั้นตอนที่เคยได้รับการสอนไว้กลับไม่เป็นผล พาเขานั่งไม่สำเร็จอย่างที่ตั้งใจ จึงแอบบ่นเบา ๆ
“คุณไม่ช่วยหนูเลย”
ภูเบศวร์หรี่ตามองก่อนจะบอก
“มามา มาลองใหม่สิ”
คราวนี้เด็กสาวทุ่มสุดตัว เธอเอาลำตัวเข้าไปจนใกล้เขา ลืมไปเสียสิ้น ว่าเมื่อครู่นี้ภูเบศวร์ทำอะไรไว้
“คะ...คุณจะทำอะไร” เขาไม่ตอบ แล้วซุกใบหน้าที่มีหนวดรกซบที่ซอกคอของเธอ เด็กสาวรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยในนาทีนั้นเอง เธอกระเสือกกระสนดิ้นรนหนี แต่ถูกคนป่วยคว้าแขนเอาไว้ทัน เขาแลบลิ้นเลียตามเส้นเลือดที่เต้นตุบ ๆ ตรงลำคอขาวผ่อง ยิ่งลงน้ำหนักมันก็ยิ่งพองตัวราวกับตอบสนองลิ้นสากของเขา
“ปล่อยนะ”
เขาเคลื่อนใบหน้าไปที่ซอกหูของเธอแทน แล้วขบเม้มแผ่วเบา แต่ยิ่งน้อยก็ยิ่งรู้สึกมาก ราวกับเลือดในกายงามจะหนืดจนหยุดไหลเวียน หัวสมองของหญิงสาวตื้อมึนไปหมดกับการถูกจู่โจมแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวจากคนที่เธอคิดว่าเขาพิการมาตลอด
“ปล่อยหนูนะ”
ภูเบศวร์โถมตัวลงกดเบียดหน้าอกแกร่งเต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ดันให้เธอนอนหงาย มือข้างหนึ่งของเขารวบสองแขนของเธอขึ้นด้านบน มืออีกข้างปลดรั้งเสื้อยืดให้พ้นจากร่างของเธอด้วยความทุลักทุเล
“ไหนแม่เธอบอกว่าเธอบริการดี นี่อะไร ต้องให้ลงมือทำเอง ห่วยชะมัด”
คนที่ถูกขอร้องก้มลงปิดปากเธออีกครั้ง มือที่รวบแขนด้านบนเลื่อนลงมาดึงรั้งเสื้อช่วยมืออีกข้าง เขาผละออกจากปากเธอเพื่อดึงเสื้อให้พ้นศีรษะ ก่อนจะก้มลงจ้องยอดอกสาวแรกผลิไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน นาทีนี้จอมขวัญออกแรงดิ้นรนสุดชีวิต ด้วยหวังจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากการคุกคามจากเขา
“คุณเข้าใจผิด หนูไม่...”
เสียงหวานนิ่มพยายามบอกอธิบายให้เขาฟัง หยาดน้ำใส ๆ เอ่อล้นออกทางหางตาอย่างอดสู เบี่ยงหน้าสะอื้นไห้ จนภูเบศวร์ต้องหยุดการกระทำของตน นึกหมิ่นว่ายัยนี่ทำไมลูกไม้เยอะนัก หรือนี่จะเป็นหนทางสำหรับเพศผู้กระตุ้นให้เลือดร้อนซ่านที่ได้รุกรานหญิงสาวที่แสดงตัวว่าไม่เคยแบบเธอ แล้วเชยใบหน้าหวานที่เบี่ยงหนีให้หันมาสบตา จอมขวัญปิดตาลงอย่างที่ไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอีก
“ไม่...อะไร พูดมาสิ”
“คุณอย่าทำหนูเลย ฮึก หนูกลัว...ฮือ ๆ ๆ ๆ”
“แล้วทีไปทำกับคนอื่นมาแล้ว ไม่กลัวหรือไง”
“หนูไม่เคยทำ...กับใคร”
“จริงน่ะ”
เสียงเข้มถามแฝงแววหมิ่นแคลนอย่างเดิมไม่เสื่อมคลาย “รับรองว่าไม่น่ากลัว” เขาก้มลงเบียดกลีบปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขาเบา ๆ ก่อนจะลงน้ำหนักนวดคลึง มืออุ่นจนร้อนจัดไล้ไปทั่วเรือนกายอย่างปลุกเร้าให้เธอเสียวซ่านแล้วเผยตัวตนออกมา
ด้วยความตกใจจอมขวัญจึงไม่ทันได้ต่อต้านการรุกเร้าของเขา และด้วยความอ่อนด้อยของหญิงสาวจึงตอบรับการรุกเร้าโดยไม่รู้ตัว ลิ้นน้อย ๆ หลบหลีกหนีไม่ให้แตะโดนอีกฝ่าย แต่นั่นเท่ากับเป็นการเติมเชื้อไฟได้เป็นอย่างดี ภูเบศวร์ครางในลำคออย่างถูกใจ ไหนว่าไม่เคย ทำไมทำให้เขาร้อนขึ้นมาได้ขนาดนี้ ยัยเด็กแสบ เขาดูดดุนควานหาความหวานในโพรงปากจนสาวน้อยด้อยประสบการณ์ถึงกับนอนระทดระทวย ตะขอบราถูกเขาสะกิดตอนไหนไม่รู้ได้ เพียงแผ่วเบาเท่านั้นก็หลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย ปากของเขาจึงย้ายลงมาครอบครองตรงยอดทรวงของเธอ เด็กสาวเผลอครวญครางเสียงแผ่วเบา หวิวไหวรัญจวนใจคล้ายจะปลิดปลิวอยู่รอมร่อ แล้วจู่ ๆ ภูเบศวร์ก็หยุดการรุกราน เขาซบใบหน้าลงตรงซอกคอนุ่มกรุ่นกลิ่นเหงื่อบนกายสาวแล้วบอกเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“ฉันจะคุยกับแม่ของเธออีกที ว่ามันยังไงกันแน่ ฉันช่วยเรื่องที่ขอไปแล้ว แต่เนื้อเน่ากินไม่ได้ได้ยังไงกัน” จอมขวัญรีบพาตัวเองออกจากกรงเล็บโง้งยาวคมน่ากลัวของภูเบศวร์ หัวใจเต้นระรัว กลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอถึงมาเจอคนน่ากลัวเช่นนี้ เธอต้องหาโอกาสโทรหามารดาเลี้ยง บอกให้ท่านทราบว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
- ผู้เขียน
