มหาวิทยาลัย M
สายลมแผ่วพลิ้วพัดเส้นผมเล็กละเอียดดุจใยไหมของเด็กสาวให้พลิ้วไหวทำให้นักศึกษาหนุ่มๆที่กำลังนั่งสนทนาหยอกล้อกันอยู่ต่างเหลียวหลังมามองสาวงามแห่งคณะวิศวกรรมศาสตร์เจ้าของฉายา
สวยห้าวตีน
ที่หนุ่มๆพร้อมใจกันตั้งให้เพราะใบหน้ารูปไข่ที่สวยหวานราวกับภาพวาดนั้นกลับซ่อนความห้าวเอาไว้อย่างมิดชิด
“สวยมาแต่ไกลเชียวนะเพื่อนรัก”
เตยหอมเอ่ยแซวหม่อนไหมด้วยสายตาพราวระยับเมื่อเธอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนในขณะที่คนถูกแซวยักไหล่น้อยๆอย่างไม่แยแสเพราะหม่อนไหมเคยชินเสียแล้วกับสายตาของใครหลายๆคนที่คอยจ้องมองเธอทุกครั้งที่เดินผ่าน
“ก็สวยทุกวันอยู่แล้วไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”
คำพูดชวนหมั่นไส้ของเพื่อนสนิททำให้เตยหอมได้แต่มองบนก่อนที่เธอจะขยับเข้ามาใกล้ๆหม่อนไหมที่กำลังเปิดขวดนมและเตรียมยกขึ้นดื่ม
“ว่าแต่เมื่อวานแอบไปกินข้าวกับใครมานี่เห็นนะ”
พรวดดดดด
นมที่เพิ่งดื่มเข้าไปพุ่งตกลงบนโต๊ะม้านั
