“หนูหม่อนอยากออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ”
น้ำเสียงยามที่เอ่ยบอกคนที่กำลังป้อนอาหารมื้อเย็นเธอเต็มไปด้วยเสี้ยวของการเว้าวอนอย่างห้ามไม่อยู่ใบหน้าที่เริ่มสดใสมีชีวิตชีวามองรามสูรอย่างออดอ้อน แต่รามสูรกลับส่ายหน้าไปมาช้าๆเป็นเชิงปฏิเสธถึงแม้ว่าหม่อนไหมจะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงถึงขั้นต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแต่เขาก็อยากให้เธอนอนพักที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนแล้วพรุ่งนี้ถึงค่อยเดินทางกลับไปพักผ่อนที่บ้าน
“นอนพักที่นี่สักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านนะคะเด็กดี”
เมื่อเธอใช้น้ำเสียงออดอ้อนเขาให้เห็นใจรามสูรก็ขอใช้น้ำเสียงออดอ้อนเธอกลับเพื่อให้เธอเชื่อฟังเขาเช่นกันซึ่งก็ได้ผลน้ำเสียงอ่อนโยนของรามสูรทำให้หม่อนไหมยอมพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟังเขาแต่โดยดีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอยืนกรานที่จะออกจากโรงพยาบาลให้ได้
“พี่รามจะอยู่เฝ้าหนูหม่อนใช่ไหมคะ”
“เมียไม่สบายทั้งคนผัวที่แสนดีคนนี้จะทิ้งให้เมียต้องนอนคนเดียว
