“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเรานี่คะ”
หม่อนไหมเอ่ยถามรามสูรด้วยความสงสัยเมื่อทางที่เขาขับรถผ่านมาไม่ใช่เส้นทางออกไปนอกเมืองเหมือนทุกวันที่ผ่านมาในขณะที่รามสูรรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกกับคำว่า ทางกลับบ้านของเรา ใบหน้าหล่อเหลาพลันเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันมามองใบหน้าสวยหวานของคนข้างกายอย่างมีความหมายทำให้หม่อนไหมถึงกับเลิกคิ้วน้อยๆด้วยความแปลกใจระคนสงสัยที่เขามองเธอด้วยสายตาหวานเยิ้มแบบนี้
“หนูหม่อนทานกับข้าวฝีมือพี่รามทุกวันคงจะเบื่อ วันนี้พี่รามก็เลยพาหนูหม่อนมาทานข้าวนอกบ้านเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศยังไงล่ะคะ”
“หนูหม่อนไม่ได้เบื่อกับข้าวฝีมือพี่รามสักหน่อยทำกับข้าวอร่อยขนาดนั้นใครจะเบื่อได้ลง ถึงจะเป็นเมนูที่มีแต่โปรตีนแต่รสชาติอร่อยหนูหม่อนก็ไม่มีทางเบื่อง่ายๆหรอกค่ะ”
หม่อนไหมเอ่ยบอกรามสูรจากใจเพราะอาหารฝีมือรามสูรนั้นอร่อยทุกอย่างไม่มีเมนูไหนเลยที่ไม่อร่อยแม้กระทั่งข
