เสิ่นเยี่ยนฟางเดินออกไปหาเมิ่งหลงก็เห็นเขาพาคนกลุ่มหนึ่งมาด้วย พวกเขาล้วนแต่งตัวดีใส่เสื้อผ้าราคาแพง สตรีอายุน่าจะไม่เกิน40แต่งกายด้วยไหมชั้นดี ชายชราวัยเดียวกับเมิ่งหลงมองเหยียดมายังนาง เสิ่นเยี่ยนฟางปัดมือที่เปื้อนดินก่อนจะไปหา
"คารวะท่านปู่ใหญ่เจ้าค่ะ ท่านพี่ไม่อยู่เข้าเมืองไปกับอาเจิน มิทราบว่าท่านปู่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"
"เอ่อ เมียอาชวนนี่คือมารดาของสามีเจ้า นางมาเยี่ยมอาชวนกับอาเจินน่ะ พวกเขาจะกลับมาตอนไหนหรือ"
"ข้าตอบไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านพี่ไปหาซื้ออาหารมาเลี้ยงคนที่จะมาช่วยซ่อมแซมรั้ว ถ้าเช่นนั้นก็ให้พวกเขานั่งรอเถอะเจ้าค่ะ"
ลู่หานหนวดกระตุก บ้านโสโครกซอมซ่อเช่นนี้เกล้าเรียกเขานั่งหรือ จึงเอ่ยปากออกไป
"นี่เจ้าเป็นผู้นำหมู่บ้าน มีที่ไหนให้ข้าได้นังพักดีกว่าเรือนโสโครกนี้บ้าง"
ลู่ซินที่เพิ่งเห็นหน้าลูกสะใภ้ก็ถอนหายใจ บุตรขายเขารูปงามมากนัก เด็กสาวตรงหน้าก็งดงามเพียงแต่ฐานะของอา
