เสิ่นเยี่ยนฟางเริ่งรับรู้แล้วว่าผู้ชายที่เดินเคียงข้างนางนี้ไม่ธรรมดา นางเป็นหน่วยซิลนะ หูตาต้องไวแต่เขาถึงตัวนางโดยที่นางไม่ได้ยินเสียง รู้อีกทีเขากอดนางแล้ว แม้แต่ลมหายใจยังเก็บซ่อนได้ เขาไม่ใช่แค่บัณฑิตแก่เรียนแน่ๆ แต่นางจะไม่หาคำตอบนั้น บางครั้งแววตาเขาดูอ่อนแอจนเหมือนอยากหาใครสักคนมาคอยปลอบโยน
“พี่สั่งอิฐมาแล้ว กระเบื้องจะมาส่งตอนเย็นน่ะพรุ่งนี้”
“กลับไปข้าจะโม่ถั่ว กล่องไม้มาส่งเมื่อเช้าแล้ว หากขายได้ข้าจะสั่งเพิ่ม ข้าอยากช่วยชาวบ้านอย่างน้อยก็ช่วยคนที่ขยันไม่ขี้เกียจให้มีรายได้เลี้ยงครอบครัว”
“ไม่เหนื่อยเกินไปหรือ เจ้ามาจากที่อื่นพวกเขาอาจไม่เชื่อใจ”
“ไม่เป็นไรค่อยๆ ทำไป ทุกอย่างมีค่าตอบแทนข้าไม่ได้ทำเปล่าๆ ได้ทั้งเงินได้ทั้งชื่อเสียง อนาคตชื่อเสียงเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ท่านต้องการใช้ในการรับราชการเป็นขุนนาง”
เมิ่งหย่งชวนหยุดเดินก่อนจะรั้งนางมากอดแล้วกดจมูกกับเรือนผมของนาง น้ำเสี
