ลิขิตกาลบัลดาลรัก

ใครเขาละเมอแบบท่านกันเมิ่งหย่งชวน

เมิ่งหย่งชวนถือถ้วยยาเข้าไปในห้องให้เสิ่นเยี่ยนฟางสองถ้วยๆนึงเป็นยาแก้ไข้หวัด ส่วนอีกถ้วยเป็นยาสำหรับสตรีมีประจำเดือนที่เขาไปหาท่านหมอจ้าวมาเมื่อตอนสายๆที่นางหลับเพื่อไปซื้อยา

เสิ่นเยี่ยนฟางมองถ้วยยาก็เอามือปิดปากแน่นหันหน้าหนีทันที นางไม่กินไม่มีทางกินมันอีกแน่ๆ มิหนำซ้ำยังมีเพิ่มมาอีกถ้วยด้วยจึงส่งเสียงออดอ้อนแสนหวานให้คนตัวสูงใจอ่อน

"ท่านพี่ ข้าไม่กินได้ไหมแล้วเหตุใดมีมาเพิ่มอีกถ้วยเล่าเจ้าคะ"

เมิ่งหย่งชวนอมยิ้ม พูดจาอ่อนหวานน่ารักเสียด้วย เวลาอยากเอาตัวรอดนี่ช่างน่ารักเสียจริงๆแม่ลูกกวางน้อย เสิ่นเยี่ยนฟางที่แท้เจ้ากลัวการกินยานี่เอง

"ยาถ้วยนี้เป็นยาแก้ไข้หวัด ท่านหมอจ้าวบอกว่าต้องกินให้หมดห้าเทียบ ส่วนอีกถ้วยเป็นยาสตรี ข้าไปหาท่านหมอมาบอกเขาว่าเจ้าปวดท้องเขาจึงจัดมาให้อีกห้าเทียบ กินดีๆอย่าดื้อ"

"เมิ่งหย่งชวนตาบ้านี่ แค่ยาแก้หวัดก็ขมจะตายแล้วใครให้เจ้าไปเพิ่มยาให้ข้า ออกไปเลยนะไม่กินแล้ว"

"เจ้าก็รู้ว่าข้ามีวิธีให้เจ้ากินยา เสิ่นเยี่ยนฟางเจ้าถ้าชอบให้ข้าจูบเจ้าก็ไม่บอกดีๆ เหตุใดสร้างปัญหามากมายนัก มาข้าป้อนก็ได้"

"อย่ามาโรคจิตนะ อื้ม"

เมิ่งหย่งชวนรั้งนางเอาไว้กรอกยาลงไปแต่นางไม่ยอมเม้มปากแน่น เมิ่งหย่งชวนจึงแนบริมฝีปากลงไปแต่นางเม้มปากแน่นไม่ยอมอ้าปาก เขาหัวเราะหึๆจากนั้น เมิ่งหย่งชวนสอดมือหนาเข้าไปในสาบเสื้อเคล้นคลึงหน้าอกนุ่มหยุ่น เสิ่นเยี่ยนฟางตาลุกอ้าปากจะด่า เป็นจังหวะที่เมิ่งหย่งชวนสอดลิ้นลุกล้ำเข้าไปจนเกี่ยวลิ้นหงานของนางสำเร็จ

เมื่อคนตัวเล็กอ้าปากเขาก็จับขากรรไกรนางค้างไว้แล้วก็นำชามยาจ่อปากนางค่อยๆเทลงไปจนหมดชาม เสิ่ยนเยี่ยนฟางกลืนลงคออย่างไร้ทางเลือก พอยาลงไปหมดชามนางก็เริ่มอาละวาดทันที

" อี้แหวะไอ้เด็กบ้าบอกว่ามันขมๆไม่อยากกินไง คอยดูนะหายเมื่อไหร่จะจับทุ่มให้กระดูกหักเลย พอแล้วฮือๆอย่าเข้ามานะ ฮือๆเมิ่งหย่งชวน พอแล้วไม่กินแล้ว อ๊าย อื้ออึกๆๆ"

สุดท้ายยาสองชามก็ถูกเขากรอกลงไปจนหมด เสิ่นเยี่ยนฟางน้ำตาคลอ ตั้งแต่เด็กจนโตสิ่งที่นางกลัวที่สุดไม่ใช่ศัตรู หรือว่าผู้ก่อการร้ายใดๆ แต่นางกลัวการกินยามากที่สุด

เมิ่งหงย่งชวนเห็นนางน้ำตาคลอเบ้าก็ได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นจึงส่งลูกกวาดให้นางหนึ่งเม็ด เสิ่นเยี่ยนฟางเมินเขา เมิ่งหย่งชวนหัวเราะงอนหรือลูกกวางน้อย

"ไม่กินจริงๆหรือ จะได้หายขมไง เสี่ยวฟางเด็กดื้อ เจ้ามีความผิดนะอย่างอแงสิ"

"ข้าทำอะไรผิดตรงไหนกันอย่ามาหาเรื่อง นี่เจ้าจะทำอะไรเมิ่งหย่งชวนปล่อยข้านะ"

เมิงหย่งชวนนั่งลงบนเตียงข้างๆนางก่อนจะอุ้มนางนั่งตักปล้ำจูบนางจนริมฝีปากบางนั่นตอนนี้บวมเจ่อเพราะเขาเอาแต่จูบเม้มดึงริมฝีบางอย่างลงโทษที่นางดื้อดึง เขาจูบนางจนพอใจจึงถอนริมฝีปากออกมา

"ข้าห้ามเจ้าเรียกชื่อข้าเฉยๆ เหตุใดไม่เรียกท่านพี่หรือสามี อีกอย่างเจ้าเรียกข้าว่าไอ้เด็กบ้าซึ่งข้าเคยห้ามเจ้าแล้วนับเป็นความผิดได้หรือไม่หื้ม"

"เจ้านี่มัน หึ นี่เมิ่งหย่งชวนสารภาพมานะเมื่อคืนเจ้าทำอะไรตอนที่ข้าเป็นไข้ไม่รู้สึกตัว รอยนี่มันเหมือนรอยโดน...ไม่ใช่รอยมดกัด พูดมาเดี๋ยวนี้นะ"

"บอกให้เรียกท่านพี่ อยากลองดีจริงๆใช่ไหมหึ อีกอย่างไม่ใช่รอยมดกัดแล้วรอยอะไรเจ้าลงว่ามาสิแม่ตัวดี"

"หึ รอยมดกัดที่ไหนนี่มันรอยดูดชัดๆ เจ้าแอบลักหลับข้าหรือ"

เมิ่งหย่งชวนสายตากรุ้มกริ่มใส่คนบนตักก่อนจะเอ่ยข้างหูทำเอาคนตัวเล็กขนลุกด้วยความสยิว เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า

"ใส่ร้ายคนไม่ใชวิสัยที่ดีนะเมียจ๋า มาให้ข้าจะพิสูจน์หน่อยนะว่าข้าเป็นคนทำรอยเหล่านี้หรือไม่"

"พิสูจน์อย่างไรกัน นี่เจ้าห้ามปลดเสื้อข้านะปล่อยก่อน"

เมิ่งหย่งชวนก้มลงจูบซอกคอ ริมฝีปากประทับไปยังบริเวณที่มีรอยทั่วทั้งตัว โต้วตูสีแดงเข้มที่นางเพิ่งซื้อมานั้นยิ่งขับผิวขาวผ่องชวนให้หลงไหลยิ่งนัก เขาอยากดูดกลืนสองเต้าใต้ผ้าเล็กๆผืนนั้นเสียจริงหากไม่กลัวว่าไก่จะตื่นเสียก่อน

เมิ่งหย่งชวนเชยคางนางมองตาเขา หน้าของนางแดงยิ่งกว่าผลผิงกั๋ว ให้ตายเถอะถ้าไม่ติดว่านางมีระดูอยู่เขาอยากปล้ำนางจริงๆ จึงได้แสร้งทำสีหน้าสำนึกผิดเอ่ยเสียงอ่อยๆ

"เหมือนจะเป็นรอยที่ข้าทำจริงๆ แต่ข้าจำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้าง ข้ามีอีกโรคคือโรคนอนละเมอ บางทีก็เดินออกนอกบ้านเคยมีครั้งหนึ่งบิดาข้าต้องไปอุ้มกลับมาข้าละเมอเดินออกไปนอกบ้าน สงสัยข้าละเมอทำเจ้าเป็นรอยแน่เลย เสี่ยวฟางข้าขอโทษนะ"

"ละเมอหรือ เฮ้อ ช่างเถอะคนข้าว่าเราแยกกันนอนดีกว่าถ้าเจ้าละเมอแบบนี้บ่อยๆน่ะ"

"ไม่ได้หรอก เราต้องนอนด้วยกันสิเราเป็นผัวเมียกันนะ อีกอย่างวันนี้เห็นอาเจินไหม ข้าไม่อยากให้เขาคิดว่าพวกเราทะเลาะกัน"

เสิ่นเยี่ยนฟางเหนื่อยใจจะเถียงด้วย เขาหน้ามึนจริงๆนางจึงหันหลังแต่งตัว คนบ้านี่มือไวนักแค่ไม่ถึงอึดใจก็ถอดเสื้อนางได้แล้ว ช่างคล่องแล่วเหลือเกินถอดไม่รู้ว่าเคยถอดให้ใครมาบ้างนะ

เมิ่งหย่งชวนอุ้มนาลงจากตักก่อนจะให้นางนอนแล้วเขานอนกอดนางไว้ เสิ่นเยี่ยนฟางขืนตัว ถูกเขาดุจริงจัง

"เสี่ยวฟางข้างนอกฝนตกแรง อากาศเริ่มหนาวแล้วเดี๋ยวปวดท้องอีกนะ อืมข้าเองก็รู้สึก แค่กๆๆๆๆ"

เมิ่งหย่งชวนไอออกมาจนหน้าแดง เสิ่นเยี่ยนฟางหันกลับมาก็เห็นเขาหอบนิดๆนางจึงลูบหน้าอกให้ก่อนจะยอมให้เขากอด

"กอดเฉยๆนะ หายหนาวแล้วก็ปล่อย ถ้าละเมออีกข้าจะลุกมาทุบเจ้า"

"ได้ มาข้ากอดเจ้านะ"

เสิ่นเยี่ยนฟางนอนหันหลังให้เขา เมิ่งหย่งชวนสอดมือใต้ชายเสื้อก่อนจะอังท้องนาง เขาถ่ายพลังภายในเล็กน้อยเพื่อให้นางอุ่นท้อง เสิ่นเยี่ยนฟางที่ระวังเขาในตอนแรกตอนนี้เริ่มผ่อนคลาย แต่ก็เอ่ยถามในสิ่งที่นางอยากรู้

"นี่เมิ่ง เอ่อ ท่านพี่มารดาท่านนางหนีไปจริงๆหรือปู่กับย่าท่านร้ายกาจเพียงนั้นบางทีนางแค่อาจทนไม่ไหวเลยต้องจากไปก็ได้ แล้วบิดาท่านเล่าได้ตามหาเขาหรือไม่บางทีเขาอาจจะยังไม่ตายก็ได้"

"มารดาข้านางตายแล้ว ตายไปเกือบห้าปีแล้ว เจ้านอนเถอะ"

เสิ่นเยี่ยนฟางหลับไปแล้ว เมิ่งหย่งชวนนอนกอดคนตัวเล็กจุมพิตขมับบางพร้อมกับนึกถึงเรื่องเมื่อสิบเดือนก่อนที่เมืองหลวง