“แก้วไหนของพี่ล่ะ”
คนที่มีเพียงกางเกงทำงานตัวเมื่อคืนตัวเดียวใส่ออกมาจากในห้อง นั่งลงข้างๆเธออย่างเจียมตัว นักเลงหัวไม้ที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครกำลังหงอเพื่อง้อว่าที่เมีย
ไม่มีเสียงตอบจากคนที่กำลังกินโจ๊กด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอมองไปที่ถังขยะที่วางอยู่ระหว่างขาเก้าอี้ของเขากับเธอ ในนั้นมีโจ๊กแก้วของเขาคว่ำหน้าตายอย่างอนาถอยู่
“แล้วคนสวยจะให้พี่กินอะไร หิวจนไส้จะขาดแล้วนะ”
ชบายังคงไม่พูด เธอทิ้งแก้วโจ๊กของเธอที่ไม่มีอารมณ์จะกินแล้วตามลงไปตายอนาถข้างๆแก้วโจ๊กของเขา ลุกเดินหนีคนที่เธอกำลังเหม็นขี้หน้าสุดชีวิตกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไป
อยู่ในห้องยังไงเขาก็ได้แค่ส่งเสียงเข้าไป ไม่มีทางจะมีวิธีหายตัวข้ามประตูเข้าไปในห้องนอนของเธอได้ เธอจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขา
“ชบาเปิดประตูเถอะ พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ถ้าไม่จำเป็น เปิดประตูเถอะชบา ออกมาคุยกันนะ”
เดินพล่านเป็นคนบ้าอยู่หน้าห้องเธอ หมดหนทางจะเข้
