เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ส้มผล็อยหลับ
จนป่านนี้ฝนยังไม่หยุดตก ระดับความรุนแรงของสายน้ำยังคงบ้าคลั่งเสมอต้นเสมอปลาย แต่สิ่งที่ตามมาสมทบหลังจากนั้นคือเสียงคำรามกึกก้องซึ่งทำเอาส้มเริ่มมุ่นคิ้วและขยับยุกยิก
ด้านผมนั้นนั่งอยู่บนพื้น หันหน้าเข้าหาส้มที่นอนอยู่บนโซฟาในท่าตะแคง จับจ้องเธอแบบนี้มาตั้งแต่ต้นโดยไม่พูดไม่จา เห็นทุกอากัปกิริยาจากเธอในแต่ละวินาทีที่เฝ้ามอง
แม้แต่ตอนนี้เอง การที่ส้มตอบสนองต่อเสียงแผดร้องของท้องฝ้าก็ทำให้ผมเริ่มตั้งข้อสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้อาจมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน
ใช่หรือไม่ใช่...แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ลังเลที่จะเก็บข้อมูลส่วนนี้ไว้ในสมอง
ครืน!
“เฮือก!” การคำรามกัมปนาทดังติดต่อกันจนส้มสะดุ้งเฮือกในที่สุด เธอลุกขึ้นนั่งแล้วหันมองผ้าม่านพะเยิบยะพาบฝั่งซ้ายมือ ซึ่งยังมีช่องว่างเล็ก ๆ ให้มองเห็นวิวด้านนอกที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม
“กลัวเสียงฟ้าร้องเ
