“โทษทีนะ นายก็คงจะได้แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวแหละ” ยืนยันหนักแน่นเพื่อให้เขาเลิกคาดหวังในสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง “เอาเป็นว่ารอนี่นะ เดี๋ยวไปกดน้ำมาให้ หรือจะไม่เอาแล้ว?”
ฉันเลิกคิ้วประกอบการทวนถาม เผื่อเขาเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาจะได้รู้ว่าควรทำยังไง
“ตามใจเธอ” ครั้นฉันตัดบทเรื่องกินน้ำในห้องอย่างไม่ใยดีและไม่ได้พูดถึงมันต่อ แม้สี่จะแสดงแววตาแห่งความเสียดายออกมา ทว่าก็ไม่เซ้าซี้
จากการเฝ้าสังเกตทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ ชัดเจนแล้วว่าสี่เป็นคนเถรตรงสุด ๆ คิดแบบไหนพูดแบบนั้น ถามอะไรก็ตอบตรงประเด็น หากมองเป็นข้อดีมันก็ดี แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นข้อเสียด้วยก็ไม่ผิดนัก
ดีหน่อยที่พ่วงนิสัย ‘ว่าไงว่างั้น’ มาด้วย จึงยังอยู่ในจุดที่ฉันพอคุยได้ ไม่รู้สึกรำคาญเท่าที่ควร
ฉันลงจากรถ ตรงไปยังตู้หยอดเหรียญและเลือกเอาชาสูตรหวานน้อย เรียบร้อยแล้วถึงเดินกลับไปหาสี่ที่ยังจอดรถรอตรงรั้วทางเข้าคอนโดฯ
