ชายหนุ่มผินหน้าไปทางทิศที่หญิงสาวยืนอยู่เมื่อครู่ แต่ต้องฉงนเมื่อนางหายตัวไป
หลี่หงจินหยางกวาดสายตามองไปรอบๆห้องก่อนจะสะดุดลงกับสตรีนางหนึ่งในอาภรณ์....
อาภรณ์....
เกือบเปลือย…
อีกแล้ว!
“!!!”
หลินหลินที่ฝึกฝนการใช้สายตาและหางตามองหาปาปารัชซี่อยู่เป็นนิตย์เพื่อระแวดระวังการจับผิดยามเดินในที่สาธารณะในเวลาส่วนตัวจึงสามารถมองเห็นได้เช่นเดียวกันว่าบรรดาไทยมุงพวกนั้นกำลังรุมล้อมมองบางอย่างอยู่เธอจึงคิดอะไรขึ้นมาได้
หญิงสาวไม่รอช้ารีบเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดใหม่ใส่เป็นชุดบิกินีและใช้ผ้าคลุมไหล่มัดตรงช่วงเอวเอาไว้อย่างสวยงาม
“หยางหยาง”
“อันใด?”
“ไปกัน”
“...!?”
หลินหลินรีบเดินเข้ามาจับกุมมือของหลี่หงจินหยางให้เดินตามร่างเกือบเปลือยของตนไปทางประตูหน้าบ้านพักพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
“ข่าวการตายของเจ้านั่นอาจจะดัง และถ้ามันเป็นข่าวดังอาจจะมีการขุดคุ้ยให้วุ่นวาย เช่นนั้นแล้ว...”
“
