“ยังหาตัวไม่พบอีกหรือ”
เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นอยู่ทางด้านหลังของสตรีนางหนึ่งในอาภรณ์อลังการสมฐานะแม่ของแผ่นดินแห่งแคว้นต้าหลี่
“อืม...ยังเลย” หงฮองเฮาที่กำลังปล่อยนกประหลาดสีดำทมิฬให้บินจากไปหลังจากที่ส่งสารเป็นที่เรียบร้อยดีแล้วเอ่ยตอบคำเพียงเบาๆ
“หยางเอ๋อร์หายไปไหนกัน” ฮ่องเต้หลี่ซ่งหมินพึมพำกับตนเองพลางพากายสูงศักดิ์ในอาภรณ์สูงค่ามาหยุดยืนอยู่ข้างกายของสตรีอันเป็นที่รัก
เขายังคงเอ่ยต่อกับฮองเฮาของเขา “ครั้งสุดท้ายที่เรารู้ คือหยางเอ๋อร์ไปฝึกวิชาที่น้ำตกแห่งหนึ่ง”
“อืม...”
หงเหม่ยหลงตอบรับในลำคอก่อนเอ่ยต่อ “หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้พบหยางเอ๋อร์อีกเลย มันน่าแปลกยิ่งนัก”
“ยามนี้ข่าวการหายตัวไปของหยางเอ๋อร์เริ่มมีคนระแคะระคายแล้ว” หลี่ซ่งหมินเอ่ยคำต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแฝงความกังวล
“กลุ่มอำนาจมืดที่จ้องจะหาโอกาสรุกล้ำหวังในอำนาจของแคว้นเราอีกทั้งต้องการจะโค่นล้มสำนักหมื่นโลกันต์
