เวลาเจ็ดนาฬิกาของเช้าวันต่อมา….
หลินหลินนอนอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มเพียงพลิกตัวไปมาเพื่อบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือออกจากเตียงนอนแล้วเดินออกไปจากห้องนอนก่อนจะเดินงัวเงียไปทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาอย่างต่อเนื่อง
วันนี้ไม่มีงานอะไร หญิงสาวจึงไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกและไม่คิดจะทำอะไรนอกจาก...
นอน...
หลินหลินเพียงนอนพลิกตัวเลื้อยไปมาอยู่ตรงโซฟา...
หลี่หงจินหยางที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาด้วยมาดเรียบนิ่งอย่างผู้สูงศักดิ์ดั่งเช่นปกติก่อนหน้าที่หลินหลินจะเดินออกมาจึงทำได้เพียงหรี่ตามองสตรีตรงหน้าที่บัดนี้กำลังทำตัวคล้ายดั่งนางพญางูขาวก็ไม่ปาน
นางกำลังนอนเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่ตรงโซฟาตัวเดียวกับที่เขานั่งอยู่ก่อนที่จะคิดว่าท่อนขาของเขาเป็นหมอน เพราะนางเอาศีรษะของนางขึ้นมาหนุนนอนอยู่บนท่อนขาของเขา
หลี่หงจินหยางเพียงก้มมองหน้านางนิ่งๆ
“....”
ยังนิ่งอยู่
“....”
ยัง...
นางยังไม่รู้ตั
