หลินหลินเริ่มงุ่นงานถามอย่างหงุดหงิดอยู่เช่นเดิม
“มีหรือไม่มีกันล่ะ...อุ๊บ”
แต่เสียงของหญิงสาวต้องขาดหายไปเพราะนิ้วเรียวยาวของใครบางคนเอื้อมขึ้นมากดปิดริมฝีปากได้รูปของเธอเอาไว้
“เจ้าหยุดถามข้าเสียทีได้หรือไม่” ตามด้วยเสียงทุ้มต่ำของหลี่หงจินหยางเอ่ยเนิบนาบเพื่อปรามหลินหลิน
หญิงสาวเพียงเอื้อมมือเรียวเล็กของตนขึ้นแล้วจับฝ่ามือของชายหนุ่มออกจากริมฝีปากของตนก่อนจะจับฝ่ามือนั้นเลื่อนไปแนบกับแก้มนวลเนียนของตนเอง
กิริยาอย่างนั้นของหลินหลินทำเอาหลี่หงจินหยางถึงกับชะงักงัน
หลินหลินยังคงพึมพำ “ข้าแค่อยากมั่นใจ”
“ข้ายังไม่มีใคร” หลี่หงจินหยางเอ่ยขึ้น
หลินหลินถึงกับชะงักจ้องมองใบหน้าคมเข้มของหลี่หงจินหยางด้วยดวงตากลมโต
“และไม่คิดที่จะมี” ชายหนุ่มเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
หลินหลินถึงกับหรี่ตาลงแต่ยังคงจ้องมองใบหน้าคมเข้มนั้นในระยะประชิด
“ไม่คิดจะมี???” หญิงสาวย้ำถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือ
