ตอนที่7 ยอมรับและปรับตัว

1471 คำ

หลินหลินรีบกลับมาถึงคอนโดส่วนตัวอย่างเร็วเพราะอยากรู้ว่าเจ้าที่สุดหล่อของเธอยังอยู่หรือเปล่า เธอค่อยๆ ย่องเข้ามาในห้องของตัวเองแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน "หยางหยาง..." นั่นเป็นชื่อที่หลินหลินตั้งให้เจ้าที่เพื่อเพิ่มความเป็นกันเอง "ยังอยู่หรือเปล่า" ใครจะว่าบ้าก็ช่างเถอะ ไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอก "หยางหยาง..." หลินหลินยังคงเรียกชื่อเจ้าที่ของเธอขณะมองหาไปทั่วห้อง เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทะลุมิติกลับไปแล้วรึ? เธอถามในใจขณะยังคงมองหาอย่างคาดหวังว่าเขาอาจจะยังอยู่ "หยาง...อุ๊บ" จู่ๆหลินหลินก็รู้สึกเหมือนชนเข้ากับอะไรซักอย่าง "อ้าว...ยังอยู่เรอะ" เธออุทานออกมาเมื่อรู้แล้วว่าชนเข้ากับชายหนุ่มแปลกประหลาดที่แอบมายืนอยู่ทางด้านหลังของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว ก่อนบ่นออกไป "อย่าทำให้ตกใจได้มั้ย เฮ่อ!" "แม่นาง..." ชายหนุ่มที่หลินหลินถือวิสาสะเรียกว่า หยางหยาง เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ ทำให้หลินหลินต้องเปลี่ยนกิริยาเป็นสุภาพด้วยเช่นกัน "ท่านยังอยู่อีกหรือ ยังหาทางกลับไปไม่ได้หรือ" เธอถามหยางหยางของเธออย่างนึกห่วงใย เธอห่วงเขาจริงๆนะ เขาเป็นเจ้าที่บ้านของเธอ "ยัง..." ชายหนุ่มตอบแค่นั้น เขายังคงมีบุคลิกของผู้ชายเคร่งขรึมอย่างมีมาดของผู้มีอำนาจบารมี ถึงแม้ว่าสายตาคมเข้มของเขาจะยังคงบ่งบอกได้ว่าตึงเครียดอยู่อย่างมากมาย แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความเป็นผู้สูงศักดิ์ที่เปล่งประกายออกมาจากเรือนร่างสูงสง่าของเขาได้เลย ออร่าทิ่มตาเธอจริงๆ หลินหลินคิด "ท่านอย่าคิดมาก ค่อยๆคิด ค่อยๆหาวิธี นะ" หลินหลินเอ่ยปลอบใจเจ้าที่ของเธอที่ชื่อหยางหยาง "หิวมั้ย กินอะไรได้รึเปล่า วันนี้ทั้งวันอยู่แต่ในห้อง คงอึดอัดแย่" เธอต้องดูแลเจ้าที่ของเธอเป็นอย่างดี เธอรู้สึกภูมิใจจริงๆ นอกจากเกิดมาสวยแล้วยังมีเจ้าที่สุดหล่อทะลุมิติมาหา หยางหยางของหลินหลินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธสิ่งใด เขาเพียงจ้องมองหญิงสาวอยู่นิ่งๆแบบไม่วางตาจากบนลงล่างและล่างขึ้นบน เขามองไปทั่วร่างของหลินหลินด้วยสายตาคล้ายกับสงสัยเกี่ยวกับการแต่งกายของเธอ วันนี้เธอแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนต์คลุมทับด้วยเสื้อหนังแขนยาวสีดำ มันเป็นสไตล์เพื่อความคล่องตัว "ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย ท่านแต่งตัวประหลาดกว่าเยอะ" หลินหลินรู้ความหมายของสายตานั้นจึงตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน "คนที่นี่เขาก็แต่งตัวแบบนี้กันทั้งนั้น" ชายหนุ่มมิได้กล่าวสิ่งใดอีกเช่นเคย เขาเพียงมองทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงหญิงสาวตรงหน้าอย่างสำรวจอยู่ตลอดเวลา เขาคงยังงงกับชีวิตของเธอหรือไม่ก็ของเขาเอง หลินหลินมองชายหนุ่มตรงหน้าพลางคิดในใจอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน หลินหลินที่ทำข้าวต้มเสร็จก็นำมันมาเสริฟลงบนโต๊ะให้แก่หยางหยางที่นั่งอยู่ตรงโซฟาด้านนอก เธอทำข้าวต้มเพราะว่ามันง่ายที่สุดแล้วไม่มีเหตุผลอื่น ไม่ว่าหลินหลินจะมองเจ้าที่ของเธออย่างไร ดูๆไปเขาก็ออกจะเหมือนคนทั่วไป เหมือนคนปกติมากๆ ถ้าไม่ได้โผล่มาแบบผิดธรรมชาติอย่างนั้น... เฮ้อ! เอาเถอะหลินหลิน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ชีวิตของเธอช่างตื่นเต้นเร้าใจซะจริง หลินหลินคิดไปกินไปขณะเหม่อมองชายหนุ่มแปลกประหลาดไปพลางๆ "เป็นอย่างไร ท่านกินได้ คือหมายถึงว่า ต้องกินเหมือนกับฉัน เอ้ย! ข้า ใช้หรือไม่" หญิงสาวยังคงพูดจาด้วยภาษาจีนโบราณผิดๆถูกๆ แต่เหมือนหยางหยางของเธอก็มีความพยายามอย่างดีที่จะทำความเข้าใจ ถึงแม้เขาจะไม่แสดงออกอะไรมากมาย แต่เธอก็คิดว่างั้น "อืม...." เขาตอบแค่นั้นด้วยมาดนิ่งๆน่ายำเกรงอยู่ตลอดเวลา ท่าทางของเขากำลังระวังตัว เธอคงดูอันตรายมากๆสำหรับเขา บ้าไปแล้ว! เธอต้องเป็นฝ่ายกลัวเขาสิ แต่ก็ดี! เขาเป็นฝ่ายกลัวเธอนั่นแหล่ะดี หลินหลินคุยกับตัวเองอยู่ในใจ หวังว่าเขาคงไม่รู้ถึงความคิดของเธอหรอกนะ "ท่าน..." หลินหลินเอ่ยเรียกพลางมองชายหนุ่มที่กำลังมีความพยายามอย่างมากที่จะกินข้าวต้มฝีมือของเธอ "อยากไปท่องยุทธภพหรือไม่" เธอหมายถึงจะพาเขาเที่ยวชมเมืองของที่นี่ "เผื่อว่า เอ่อ..." หญิงสาวพูดอย่างระมัดระวัง "ท่านอยากจะปรับตัว อย่างน้อย จะได้รู้สึกดีขึ้น" เธอช่างเป็นเจ้าบ้านที่ดีเหลือเกิน "อย่าเลย... แม่นาง" หยางหยางตอบอย่างระมัดระวังและแคลงใจอยู่ตลอดเวลาด้วยมาดคล้ายรูปปั้นหายากแบบเสมอต้นเสมอปลาย "เอ่อ...แล้วท่านต้องนอนหลับหรือไม่ ต้องหลับเหมือนกันหรือเปล่า?" หลินหลินยังคงพยายามยอมรับเพื่อที่จะพาเขาปรับตัว ท่าทางของเขาเหมือนจะหลงยุคมาจริงๆ เธอรู้สึกเป็นห่วงอย่างไม่รู้สาเหตุ เธอต้องอยู่คนเดียวมาโดยตลอดในโลกของเธอ แต่เขา... ต้องมาอยู่คนเดียวในโลกที่ไม่รู้จัก จู่ๆเธอก็คิดอย่างนั้น ไม่รู้ทำไม เฮ่อ! หลินหลินเอ้ย! เธอก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่จนหลินหลินคิดว่าอาหารมื้อนี้ช่างใช้เวลากินได้ยาวนานมากมายเหลือเกิน นี่แค่ข้าวต้มนะ ถ้าเป็นอาหารจัดเต็มคงต้องใช้เวลากินกันทั้งคืนเลยมั้ง "ท่าน...อร่อยหรือไม่ ข้าหมายถึง รสชาติดีหรือไม่" หลินหลินยังคงชวนหยางหยางคุย ถ้าไม่คุยก็คงอึดอัดน่าดู เพราะท่าทางของเขาช่างมีมาดที่นิ่งได้อย่างไร้ที่ติจริงๆ ปกติเธอมักอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีใครให้คุยด้วยและเธอเองก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกับใคร เพราะหลายๆคนเข้ามาคุยกับเธอก็เพื่อหวังผลประโยชน์ มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับบทเป็นตัวประกอบของละครที่เธอรับเล่น เข้ามาคุยมาตีสนิทกับเธอโดยมีอีกคนแอบถ่ายรูปอยู่ สองวันถัดมาตัวประกอบคนนั้นก็มีไมค์มาจ่อปากเลยค่ะ เพราะเธออัพรูปโปรไฟล์ว่าเป็นเพื่อนสนิทกับหลินหลิน ซึ่งตัวของหลินหลินนั้นเป็นที่ทราบกันว่าทั้งหยิ่งทั้งอีโก้สูง คนที่เป็นเพื่อนกับเธอย่อมไม่ธรรมดา ประมาณนั้น และทุกวันนี้เธอคนนั้นก็ขยับฐานะจากตัวประกอบเป็นเพื่อนนางเอกจ้า ได้ว่าจ้างออกอีเว้นท์คู่กับเธอด้วยนะ เลิศมาก! สุดยอด... เฮ่อ! คุยคนเดียวจนเหนื่อยอีกแล้วหลินหลิน... และแล้วค่ำคืนแห่งความทรมานก็มาถึง หลินหลินและหยางหยางต่างก็ต้องนั่งถ่างตามองกันและกันอย่างระแวดระวังเหมือนเช่นเดิม เธอไม่กล้านอนหรอก ถึงนอนก็นอนไม่หลับ เขาเองก็คงเหมือนกัน ดีนะที่พรุ่งนี้ไม่มีงานอะไร ไม่อย่างนั้นคงตาบวมหมดสวยไปทำงานแน่ๆ ไหนจะต้องไปเรียนอีก จริงด้วยพรุ่งนี้มีเรียนตอนบ่าย ไม่ได้! ไม่ได้! ต้องนอน ต้องนอน "ท่าน...เอ่อ..." หลินหลินคิดได้ดังนั้นจึงเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง "ท่านง่วงนอนหรือไม่" เธอคิดประโยคที่เหมาะสมได้เท่านี้แหล่ะ จะฟังเข้าใจมั้ยนั่น "เจ้าอยากนอนหรือ" หยางหยางถามออกมาในขณะที่ยังคงนั่งนิ่งๆเป็นรูปปั้นที่หาได้ยากยิ่งเหมือนเดิม เขาเพียงนั่งกอดอกนิ่งๆด้วยมาดทรงพลังน่าหวาดหวั่นอยู่ตรงโซฟาห่างออกไปจากหลินหลิน หญิงสาวรีบพยักหน้าหงึกๆ นอกจากอยากนอนแล้ว อยากอาบน้ำด้วย หวังว่าเขาคงไม่ไปโผล่ในอ่างอาบน้ำอีกหรอกนะ จริงสิ แล้วเขาต้องอาบน้ำหรือเปล่า เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว หลินหลินก็ถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ฉากอาบน้ำเมื่อวานระหว่างเธอกับเขา เธอยังคงจดจำได้ดี เขาเห็นของเธอหมดเลยนะนั่น ไม่เคยมีใครมีสิทธิ์ที่ได้เห็นซุปตาร์แก้ผ้าหมดเปลือกอย่างนั้นหรอกนะ ไม่เอา ไม่เอา ไม่หลับแล้ว ไม่อาบน้ำด้วย ให้ตายเถอะ! เธอคงต้องใช้เวลาอีกนานสำหรับการยอมรับและปรับตัวกับหยางหยางของเธอ จริงๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more