ค-น-ง-า-น
ในตำนาน
พุทธศักราช 2562
ที่บ้านไม้ชั้นเดียวหลังย่อม ตั้งอยู่ท่ามกลางไร่ข้าวโพดในจังหวัดนครราชสีมา มองเลยไปจากหลังบ้านเห็นไซโลเก็บอาหารสัตว์ ขนาบด้วยคอกม้าและโรงเก็บฟาง
“เถ้าแก่… นั่นใคร”
‘เรไร’ ทอดสายตามองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาสะดุดตา กำลังแบกก้อนฟางออกมาจากโรงเก็บฟาง เอามาโรยเป็นกองไว้หลายจุด วัวเกือบสิบตัวกรูกันเข้ามาหาเมื่อกลิ่นฟางโชยมาแตะจมูก
“อ๋อ… คนงานใหม่ มันชื่อไอ้ ‘ใหญ่’ ฉันเพิ่งรับมันเข้ามาทำงานเมื่อวานเย็น”
เถ้าแก่สุ่นตอบข้อสงสัยของภรรยาผู้ยังสาว ที่ต้องเน้นคำว่า ‘ยังสาว’ ก็เพราะว่าเถ้าแก่สุ่นอายุมากกว่าเรไรหลายปี
ตอนนี้เรไรเพิ่งย่างยี่สิบห้า ส่วนเถ้าแก่สุ่นนั้นปาเข้าไปตั้งห้าสิบห้า อีกไม่กี่ปีก็แซยิด
“รับคนงานใหม่… ทำไมไม่เห็นบอกฉันเลย”
ภรรยาสาวตัดพ้อ
“ก็ฉันไม่ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไรที่จะต้องบอก มันก
