ไม่อาจฝืนใจไม่ให้รัก(อีกครั้ง)

ตอนที่ 20

"คุณแดน"

ฉันชนิตวิ่งมาทันที่เขาจะเปิดประตูเข้าห้องพักพอดี หญิงสาวดึงแขนรั้งร่างของของคนตัวสูงกว่าเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาเข้าห้องหนีเธอไป

"มีอะไร?"

แดนดินหันกลับมาถามเธอเสียงห้วน

"คุณแดนน่ะแหละ มีอะไรหรือเปล่า โกรธนิตใช่มั้ย?"

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่เบนสายตามองไปทางอื่นไม่สบตาหญิงสาว เป็นครั้งแรกที่เขางอนเธอจริงจังมากขนาดนี้

"ผมง่วงแล้ว"

แดนดินเปิดประตูเดินเข้าห้องพักส่วนตัวซึ่งอยู่ติดกันกับห้องของเธอ ฉันชนิตเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะปิดประตูเลยถือวิสาสะดันร่างของตัวเองเข้ามาในห้องด้วย

"ถ้าคุยกันไม่เข้าใจ นิตจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"

"ตามใจ"

เขาทำท่าทำทางราวกับไม่สนใจใยดีหญิงสาว เข้ามาถึงในห้องเขาก็เงียบกริบหน้าตึง

คนหน้าตึงเดินไปหยิบเบียร์กระป๋องในตู้เย็นออกมาสองสามกระป๋อง แล้วเดินอาดๆไปนั่งตรงระเบียงกว้างที่หันหน้าเข้าหาชายฝั่งทะเล

ตรงระเบียงกว้างมีสระว่ายน้ำเล็กๆส่วนตัวอยู่ด้วย บรรยากาศเหมาะมากที่จะนั่งทำเป็นพระเอกmusicเอ็มวีเพลงเศร้าที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ แดนดินยกเบียร์ขึ้นกระดกอย่างไม่สนใจคนที่กำลังยืนกอดอกรอง้อเขาอยู่อย่างจริงจัง

'แหม่ อยากจะเปิดเพลงเศร้าให้คุณเขาด้วยจังเลย จะได้เข้ากับบรรยากาศตอนนี้พอดิบดีพอดี ชิ!'คิดในใจพรางส่ายหน้าให้คนขี้งอน

ฉันชนิตตัดสินใจเดินเข้าไปหย่อนกายนั่งข้างๆเขา ถึงแม้ว่าแดนดินจะหน้าบูดบึ้งตึงแค่ไหนก็ไม่ได้เอ่ยปากไล่เธอกลับ

สายตาของเขามองทอดออกไปเบื้องหน้าที่เป็นทะเลกว้างใหญ่ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะกี่โมงกี่ยามแล้วแต่พรุ่งนี้ไม่ได้รีบไปไหนเธอมีเวลาให้เขาได้งอนเธอทั้งคืนอยู่แล้ว

"โกรธเรื่องที่นิตคุยกับคุณธันว์เหรอคะ มันไม่มีอะไรเลยสักนิด"

ฉันชนิตเริ่มอธิบายเมื่อเห็นว่าเขานิ่งและเงียบไปสักพักแล้ว

"บางทีผมก็คิดนะ ว่าคุณยังรักนายธันว์อยู่หรือเปล่า คุณปฏิเสธที่จะคบกับผมอย่างเปิดเผย ทุกครั้งที่ผมถามว่าคุณรักผมมั้ย คุณก็ไม่เคยพูดออกมาสักครั้ง"

กล่าวเสร็จแดนดินก็หันมาจ้องหน้าฉันชนิตนิ่งด้วยแววตาคมแข็งกร้าวมีความเคร่งเครียดอยู่ข้างในอย่างเต็มเปี่ยม

'เห้อ โกรธจริงๆด้วยแหะ'

ฉันชนิตแอบบ่นในใจเบาๆเมื่อลองหยั่งเชิงดูอีกครั้ง หญิงสาวไม่รอให้ช้ากว่านี้ต้องรีบอธิบายทันควัน เพราะเธอไม่อยากโกรธกับเขาไปนานกว่านี้ มันรู้สึกไม่มีความสุขเลย

"ถ้านิตไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ นิตจะยอมเป็นของคุณมั้ยล่ะ หรือว่าที่นิตนอนกับคุณ คุณคิดว่าคนอย่างนิตไร้ค่าถึงขนาดนอนกับใครไปทั่วอย่างนั้นเหรอ แล้วคุณก็ไม่ฟังอะไรนิตเลย ไม่เชื่อใจกันเลยสักนิด อยู่ๆคุณก็โกรธแล้วเดินหนีมา"

ฉันชนิตลุกขึ้นยืนกอดอกหันหลังให้เขากะว่าถ้าอธิบายอีกครั้งเขายังไม่เข้าใจและไม่หายงอน เธอยอมแพ้และก็จะไม่ง้อเขาอีกต่อไป

"และที่นิตไม่ให้คุณบอกถึงความสัมพันธ์ของเรากับคนอื่น นิตแค่เผื่อไว้ ถ้าหากวันหนึ่งคุณเจอคนที่ดีกว่านิต คุณจะไปจากนิตนิตก็ไม่ว่าอะไร เพราะนิตรู้ตัวดีว่านิตไม่คู่ควรกับคุณตั้งแต่แรกแล้วอยู่แล้ว"

ประโยคหลังๆเริ่มเปลี่ยนเป็นความสั่นเครือ ก่อนที่เธอจะเดินจากไป แดนดินรีบคว้าร่างของหญิงสาวเอาไว้เธอเสียหลักล้มลงมาบนตักกว้างของเขาพอดี

"จะไปไหน?"

"ในเมื่อคุณไม่รักนิตแล้ว นิตก็จะไป"

หน้าสวยมีน้ำตาซึมออกมานิดหน่อย เธอพยายามเบนหน้าหนีเขาเพื่อซ่อนน้ำตา

"เข้ามาแล้วไม่มีทางให้ออกไปง่ายๆหรอก"

กล่าวพรางมือเรียวขาวของเขาก็ยื่นไปปาดน้ำตาบนแก้มนวล จมูกโด่งเป็นสันฝังลงซุกไซ้ลงบนแก้มนวลแล้วไถ่เลื่อนมาตรงซอกคอหอมยั่วยวนใจ

"ไม่งอนแล้วเหรอคะ?"

ฉัตรชนิตไม่ปัดป้องใดๆ เธอกอดตอบร่างแกร่งพร้อมกับอิงศีรษะไปบนไหล่กว้าง

"งอนจริงที่ไหนกัน แค่ไม่อยากนอนคนเดียว"

บอกข้างหูเธอเสียงแผ่วเบา คนฟังเมื่อรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็ผละออกจากอ้อมกอดของเขาทันที

"นี่คุณหลอกนิตให้เข้ามาเหรอคะ?"

แดนดินส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เธออย่างชัดเจน

"ไม่งั้นจะรู้ความในใจของคนปากแข็งได้อย่างไรล่ะถ้าไม่ใช้วิธีนี้ ไม่ได้โกรธเรื่องนายธันว์สักหน่อย ได้ยินหมดทุกคำที่คุยกันแล้ว"

เขาสารภาพออกมาพร้อมกับยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงสวย ความจริงคือเขาเห็นและได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ทั้งแต่คำแรก ทีแรกเขาเดินหาเธอจนทั่วโรงแรมและบริเวณข้างๆจนมาถึงหน้าโรงแรมเขาเห็นฉันชนิตยืนอยู่ริมชายหาดคนเดียว

กำลังจะก้าวขาเข้าไปหาเธอแต่ช้ากว่าธันว์ เมื่อเห็นว่าธันว์ไม่ได้มีท่าทีจะเข้ามาทำร้าย เขาเลยปล่อยให้ทั้งคู่ยืนคุยกัน แต่แอบเสียมารยาทยืนแอบฟังอยู่นานเหมือนกัน

"ไปเอานิสัยเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการณ์มาจากไหนคะ เด็กเลี้ยงแกะชัดๆ"

คนตัวเล็กว่าทำหน้าตึงใส่เขา กลายเป็นคนงอนเสียเอง ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่เธอกลายเป็นคนหลายบุคลิกไปแล้ว บางทีก็เป็นนางฟ้า บางทีก็นางร้าย บางทีก็เป็นคนเอาแต่ใจ แดนดินทำให้เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ คิดพรางแอบอมยิ้มใส่เขา

'แบบนี้หรือเปล่านะ ที่เขาบอกว่าถ้าผู้ชายคนไหนเป็นรักแท้ของเรา เราจะเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดยามเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเขา'

"ตกลงรักหรือเปล่า?"

เสียงนุ่มกังวานนั้นยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะตั้งคำถามเดิมๆ

"ถ้าไม่ตอบจะทำอะไรนิตคะ?"

"ถ้าตอบแค่หอม แต่ถ้าไม่ตอบจะลงโทษด้วยการปล้ำทั้งคืนเลยดีมั้ย?"

"งั้นเลือกอย่างหลังค่ะ อยากโดนปล้ำ"

กล่าวเสร็จก็ทำหน้าแปลกพิกลใส่เขาบ้าง พร้อมกับลุกขึ้นวิ่งหนีเขาเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาแล้วรีบวิ่งตามสาวน้อยเจ้าแผนการณ์เข้าไปข้างใน เพื่อลงโทษเธอตามที่ได้กล่าวเอาไว้

"อย่าหนีนะ"

ทั้งคู่วิ่งไล่จับกันราวกับเด็กน้อยสุดท้ายแล้วจะหนีพ้นได้อย่างไรกัน ฉันชนิตไม่ได้ต้องการจะหนีเขาให้พ้นอยู่แล้ว แดนดินตวัดเข้าไปที่เอวคอดของเจ้าหล่อน ทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปนอนแผ่หราอยู่บนเตียงกว้าง

ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ชายหนุ่มกำลังคร่อมอยู่บนร่างเพรียวของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งที่หอมหวานยั่วยวนใจเสือนิสัยดีอย่างนายแดนดินนัก และผึ้งน้อยตัวนี้ตัวเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้ซะในทุกๆเรื่องที่เป็นเรื่องของเจ้าหล่อน