บทที่ 4
863 คำ
วันต่อมา.. มโนราห์ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ อย่างที่รู้กันอยู่เธอโตมาจากต่างประเทศ ไม่มีเพื่อนที่ประเทศนี้เลยสักคน ก็เลยไม่รู้จะปรึกษาใครดี
คิดถึงหน้าเมขลาขึ้นมาก็อดอิจฉาไม่ได้ อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ดูเมขลาจะมีแต่คนให้ความสนใจ เพราะตอนนี้มโนราห์รู้แล้วว่าผู้ชายที่เข้าหาเมขลาไม่ใช่แบบที่คิด พวกเขาเป็นพี่ชาย และก็เป็นพี่ชายของเธอด้วย แต่พวกเขาคงไม่ยินดีต้อนรับน้องสาวแบบเธอ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
"แบบไหนคะ"
"ทำหน้าซังกะตายอยู่ได้ ถ้าว่างก็ไปร้านเสริมสวย"
"ไปทำไมคะแม่"
"ถึงแม้จะสวยอยู่แล้ว แต่เราต้องสวยกว่านี้"
"ค่ะ" ถ้าขัดใจกลัวว่าแม่จะอารมณ์ไม่ดีอีก ถือว่าออกไปเปิดหูเปิดตาแล้วกัน
เวลาผ่านเลยมาจนถึงงานวันเกิดของท่านพลเอกเกษมราษฎร์ ทุกปีท่านพลเอกเรวทัตเพื่อนรักเป็นคนแรกที่อวยพรวันเกิด แต่ปีนี้และปีต่อๆ ไปคงไม่มีอีกแล้ว นี่แหละที่เขาเรียกว่าได้อย่างเสียอย่าง
วันเกิดของท่านถึงแม้จะบอกว่าไม่จัดใหญ่โต แต่ก็คงเล็กไม่ได้ เพราะตำแหน่งสูงสุดในกรมตอนนี้คือท่าน
เกษมราษฎร์ก็เลยถือโอกาสเชิญทุกคน และถือว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองหลังแต่งงาน
"มากันแล้วเหรอลูก"
"สวัสดีค่ะคุณแม่" สโรชาซึ่งตอนนี้ท้องของเธอครบ 8 เดือนแล้ว พนมมือยกไหว้คุณย่าพร้อมกับสามีที่ประคองภรรยาไม่ยอมห่าง
"คุณยายไม่ให้พารามิลมาด้วยกลัวว่าจะทำงานวุ่นครับ"
"ดีแล้วล่ะ วันนี้คนเยอะ"
"เข้าไปหาที่นั่งกันก่อนไป" เกษมราษฎร์ที่ยืนอยู่ข้างภรรยาบอกลูกคนโตของนาง และเพียงไม่นานลูกชายคนรองก็พาภรรยาที่กำลังท้อง 5 เดือนเดินเข้ามา
และตามมาด้วยลูกสาวคนเล็ก ทุกคนไปนั่งร่วมโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้แล้ว
"เป็นไงบ้างมาช้ากว่าคนอื่นเลยนะเรา" เกษมราษฎร์เห็นลูกชายเพิ่งมาถึง แต่ผู้พันกองทัพยังไม่ทันได้พูดอะไรกับพ่อ ..กองทัพนักข่าวที่เพิ่งเก็บภาพเขาไปก็รัวกล้องไปทางหน้าประตูทางเข้า
"ใครมาคะ" ดูคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เป็นจุดสนใจของนักข่าวมากกว่าเจ้าของงานเสียอีก
"ผมก็ยังไม่รู้ เดี๋ยวคงเดินพ้นนักข่าวออกมาแหละ" สิ้นคำพูดของเกษมราษฎร์ หญิงสาวร่างระหงที่อยู่ในชุดสวยเซ็กซี่เกาะอกสีดำ แถมมีกากเพชรระยิบระยับ ยิ่งถูกแสงไฟของโรงแรมแล้วยิ่งทำให้สาวสวยคนนี้เด่นขึ้นมามาก
"??" กองทัพไม่คิดว่าเธอจะหน้าด้านกล้ามาในงานนี้ด้วย แต่ถือว่าผู้หญิงคนนี้สุดยอดมาก หวังว่าคงไม่มาพูดเรื่องแต่งงานในงานวันเกิดของพ่ออีกนะ
"ไหนบอกจะรอที่ลานจอดรถไงคะ" มโนราห์ตีเนียนเดินมาเกาะแขนกองทัพเหมือนว่านัดเข้างานพร้อมกัน
เกษมราษฎร์และพุดตาลที่ยืนต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้า อดแปลกใจไม่ได้วันนั้นยังพูดอยู่เลยว่าหัวเด็ดตีนขาดก็จะไม่แต่งงานกับเธอคนนี้
"งานแต่งที่จะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า จัดที่โรงแรมนี้เหมือนเดิมใช่ไหมครับ" เครื่องบันทึกเสียงในมือนักข่าวถูกยื่นมาที่ผู้พันกองทัพโดยตรง
"วันนี้วันเกิดคุณพ่อเราอย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยครับ" ขณะที่พูดกับนักข่าวมือหนาพยายามแกะมือของอีกคนออกจากการเกาะ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
"ทำไมต้องพูดวันหลังด้วยล่ะครับ เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียว" นักข่าวคนเดิมยังขยี้คำถาม จนกองทัพแปลกใจ เพราะถ้าบอกปฏิเสธนักข่าวก็คงจะไม่เซ้าซี้ถามต่อ
สายตาคนตัวสูงกว่ามองต่ำลงมาดูเธอที่เกาะแขนเขาไว้แน่น "เธอนี่เก่งนะ"
"ขอบคุณค่ะที่ชม" มโนราห์ไม่รู้หรอกว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่เท่าที่ดูเขาคงไม่ได้ชมแน่ "เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ"
"ยังจะเข้าไปอีกเหรอ"
"คะ?"
"ก็ได้ในเมื่อคุณบังคับให้ผมพูดมากนัก ดีเหมือนกันทุกคนเขาจะได้รู้กันทั่ว ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง"
ได้ยินลูกชายพูดเกษมราษฎร์หันไปมองหน้าภรรยา พุดตาลก็หันมามองหน้าสามี คิดว่าลูกชายคงหมดความอดทนแล้วแน่เลย
"คุณจะพูดอะไรคะ" ใบหน้างามยังคงไม่ทิ้งรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าตอนนี้น่าจะชาขึ้นมาแล้ว
"ก็จะบอกความจริงนักข่าวไงว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง.."
"คุณจะบอกนักข่าวเรื่องที่ฉันท้องหรือคะ อุ๊ย!" มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ สายตางามปลายหางตามองไปที่นักข่าวเล็กน้อยเหมือนว่าสิ่งที่พูดออกมาเมื่อสักครู่แค่หลุดปาก
- ผู้เขียน
