บทที่ 2
679 คำ
"ที่รักขาาทางนี้ค่ะ" มือเรียวชูขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้คนที่กำลังงงอยู่ว่าเธอเรียกใคร ได้เห็นว่าเรียกเขานั่นแหละ
"คุณผู้พันกองทัพครับ" พอนักข่าวช่วยเรียกอีกแรง กองทัพก็เลยต้องได้เดินมา เพราะถ้าไม่มาคงดูเสียมารยาทมากเกินไป
"??" เข้ามาใกล้ถึงจำได้ว่าผู้หญิงที่เรียกเขาว่าที่รักคือใคร ทีแรกที่จำไม่ได้เพราะเธอไม่ได้แต่งตัวเหมือนวันนั้น
วันนั้นมโนราห์ลงจากเครื่องบินก็ตรงมาที่งานเลี้ยงเลย แต่วันนี้มโนราห์ตั้งใจแต่งตัวให้สวยเด่นที่สุด
"......" สายตาคมมองต่ำลงไปดูมือหญิงสาวที่เอื้อมมาคล้องแขนของเขา
"พวกผมขอสัมภาษณ์หน่อยได้ไหมครับท่านผู้พัน"
"สัมภาษณ์อะไร" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม
"งานแต่งของท่านพลเอกกำลังจะผ่านไป เมื่อไรจะมีข่าวดีของบุตรชายท่านพลเอกบ้างครับ"
"ข่าวดี?" ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตอบเลยด้วยซ้ำอีกคนก็รีบชิงตอบให้ก่อน
"ข่าวดีหรือคะ เร็วๆ นี้แหละค่ะ พวกพี่ๆ ได้เซอร์ไพรส์กันแน่" คนที่ชิงตอบก็คือมโนราห์
"ช่วยกระซิบพวกพี่หน่อยได้ไหมครับ อยากรู้จังเลยครับว่าเร็วๆ นี้คือวันที่เท่าไร"
"เอาวันที่เลยเหรอคะ"
ที่กองทัพไม่พูด เพราะอยากจะรู้ว่าเธอคนนี้กำลังจะทำอะไร
"ถ้าไม่สะดวกบอกก็ไม่เป็นไรนะครับ" นักข่าวพูดแบบเกรงใจ แต่จริงๆ แล้วอยากรู้แทบใจจะขาด
"สะดวกสิคะ" ถ้าทิ้งโอกาสนี้ไปเธอคงหาโอกาสแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว "อีก.."
ในเวลาต่อมาที่ลานจอดรถ..
"เจ็บนะคุณ" หญิงสาวที่ถูกลากตัวออกมา ยกแขนขึ้นดูตรงที่ถูกเขาใช้แรงดึง
"เธอรู้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกไป"
"ทำไมจะไม่รู้ ก็ฉันเป็นคนพูดเอง"
"ใครจะแต่งงานกับเธออาทิตย์หน้า"
"ก็คุณไง"
"ฉันพูดตอนไหนว่าจะแต่งงานกับเธอ"
"แล้วทำไมคุณไม่ปฏิเสธล่ะ"
"หึ! ถามหน่อยเถอะตรงไหนที่เธอไม่เหมือนแม่บ้าง" คนในแวดวงสังคมนี้รู้ดีว่าแพรวพราว ทำตัวแบบไหนถึงแย่งพลเอกเรวทัตมาครองได้
อึบ! มือเรียวที่เอื้อมขึ้นไปกำลังจะตบถูกเขารับไว้ได้ทัน
"ปล่อย!" ถึงแม้แม่จะเป็นยังไง คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าให้แม่เธอแบบนี้
"ถามแค่นี้โกรธเหรอ เธอรู้ไหมว่าสิ่งที่พูดกับนักข่าวไป.."
"ทำไมฉันจะไม่รู้ ฉันชอบโรงแรมนี้นะ งานแต่งของเราก็จัดมันที่โรงแรมนี้เลยแล้วกัน"
"ฉันบอกแล้วเหรอว่าจะแต่งงานกับเธอ"
"คุณไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ เพราะป่านนี้นักข่าวคงพูดแทนคุณไปแล้ว"
"ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย" กองทัพพูดกับตัวเองขณะที่เดินกลับมารถ โดยทิ้งเธอยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
เช้าวันต่อมาที่บ้านของมโนราห์..
"??" หญิงสาวลงมาจากชั้นบนก็เห็นว่าแม่เตรียมอาหารไว้ให้พร้อม "คุณแม่ทำอะไรคะ" ภาพแบบนี้ไม่ใช่จะเห็นได้บ่อยๆ แต่จะใช้คำว่าบ่อยๆ คงไม่ได้ เพราะหลายปีแล้วที่เธอไม่เห็นแม่เตรียมอาหารให้แบบนี้
"ลูกรักลูกมาก็ดีแล้ว มานั่งตรงนี้เร็ว" แพรวพราวเลื่อนเก้าอี้ให้กับลูกสาวได้นั่ง
มโนราห์นั่งลงแบบงงๆ ไม่ได้ทำแค่เลื่อนเก้าอี้ แม่ยังคงตักอาหารมาวางใส่จาน เป็นไปได้ท่านคงจะป้อนแล้ว
"แบบนี้สิถึงเรียกว่าเป็นลูกสาวของแม่"
"ทำไมคะ"
"หนูรู้ไหมว่าข่าวเมื่อเช้านี้ออกมาว่ายังไง"
"ข่าวหรือคะ? ข่าวออกมาว่ายังไงคะ" จากที่กำลังจะนำอาหารใส่ปาก หญิงสาวรีบวางช้อนส้อมลงเพื่อจะไปเช็คดูว่าเขาเขียนข่าวเรื่องเมื่อคืนนี้ว่ายังไง
- ผู้เขียน
