10
1292 คำ
10
“ไอ้เล็กมึง...โอ๊ยยย” เคนจิโร่ตะโกนด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้น บาดแผลของเขาแสบลึกลงไปถึงจิตใจ ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา
“เป็นไง แสบไปถึงทรวงไหม นี่แค่เบาะๆ แกต้องเจอหนักกว่านี้อีก นพ จัดการ”
รัฐศาสตร์สั่งมานพให้จัดการกับเคนจิโร่ตามวิธีของเขา โดยนำร่างที่โชกไปด้วยเลือดของเคนจิโร่ไปขึงไว้ที่นอกระเบียง ก่อนจะใช้แส้ฟาดไปที่แผ่นหลังของเคนจิโร่หลายครั้ง แล้วจึงราดน้ำเกลือใส่บาดแผลด้านหลัง จนร่างของเคนจิโร่ทั้งเจ็บทั้งปวดแสบปวดร้อนไปหมด ทางด้านลูกน้องของเคนจิโร่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะพวกเขาถูกคนของรัฐศาสตร์มัดมือมัดเท้าไว้ ได้แต่มองดูเจ้านายน้อยถูกทำร้ายอย่างทารุณ
“พอแล้วคุณเล็กพอแล้ว” กัญติญาอ้อนวอน รัฐศาสตร์หันมามองใบหน้าของเธอ ด้วยสายตาที่ไร้ความปรานี มือหนากระชากร่างของเธอเข้ามาหาตัวเขา พลางพูดเสียงเข้มว่า
“ทีนี้ก็ถึงตาเธอแล้ว มานพเฝ้าทางนี้ไว้ให้ดีถ้าใครขัดขืนหรือพยายามหนี ยิงทิ้งได้เลย” กัญติญาถูกลากออกไปจากห้องของเคนจิโร่ อย่างไม่สนใจว่าเธอจะล้มไปนั่งอยู่ที่พื้น ขาของเธอเจ็บจากการเสียดสีไปบนพื้น จากนั้นกัญติญาถูกโยนเข้าไปในลิฟต์จนร่างบางของเธอกระแทกเข้ากับฝาผนังลิฟต์อย่างแรง
เมื่อลิฟต์มาหยุดนิ่งและถูกเปิดออกที่ชั้น12 กัญติญาก็ถูกลากเข้าไปในห้องพักของเขาทันที เธอถูกเขาเหวี่ยงไปกระแทกกับมุมโต๊ะจนทำให้ทั้งเจ็บและจุก
“เป็นบ้าอะไรของคุณ ทำไมคุณถึงทำกับพี่เคนจิแบบนั้น” กัญติญาถามเมื่อความจุกทุเลาลง
“ฉันจะทำแล้วใครจะทำไม”
“บ้า คุณมันบ้า” กัญติญาไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนที่เหมาะสมมาด่าชายตรงหน้าดี เธอนึกได้เพียงคำนี้เท่านั้น รัฐศาสตร์เดินเข้ามากัญติญาอย่างราชสีห์กำลังจะกินเหยื่อ แต่เหยื่ออย่างกัญติญาไม่เคยกลัวราชสีห์อย่างเขาอยู่แล้ว เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอจึงฟาดฝ่ามือเข้าที่ใบหน้าของรัฐศาสตร์สองครั้งซ้อน
เพี๊ยะ เพี๊ยะ...
ใบหน้าของชายหนุ่มแดงเป็นรอยฝ่ามือ กัญติญาเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าเขา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขาเจ็บที่กาย มีเพียงผู้หญิงที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่หัวใจเพียงคนเดียว คือณิชา ผู้หญิงที่เขาเคยหลงรัก
“เธอกล้ามากนะที่ตบหน้าฉัน ในโลกนี้ฉันยอมผู้หญิงเพียงสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือแม่ของฉัน อีกคนหนึ่งคือผู้หญิงที่ฉันรักสุดหัวใจ แต่เธอไม่ใช่สองคนนั้นเธอก็ต้องได้รับโทษที่บังอาจตบหน้าฉัน”
ร่างของกัญติญาถูกกระชากอย่างแรง เธอพยายามเอาตัวรอดจากเงื้อมือของราชสีห์ที่โกรธจัด ไม่ว่าจะเป็นหมัดหรือว่าเท้า กัญติญาพยายามสาดใส่ร่างของรัฐศาสตร์ แรงโกรธที่ถูกผู้หญิงตบหน้ามีมากกว่าความเจ็บปวดที่กัญติญาทำร้าย เขายังคงเดินนิ่งและลากร่างของเธอเข้าไปภายในห้องนอน เมื่อกัญติญารู้ว่าเขาจะลงโทษเธอยังไงจึงพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากมือของเขา เธอสามารถสะบัดหลุดออกในที่สุดและรีบวิ่งไปที่ประตูห้องนอนทันที แต่วิ่งไปไม่กี่ก้าวเขาก็เข้ามาถึงตัวเธอ กัญติญาจึงหันมาเผชิญหน้ากับเขาก่อนจะใช้กำปั้นกระแทกที่กึ่งกลางจมูกของเขาสองครั้ง จนเลือดไหลออกมาจากจมูก
“โอ๊ย!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากที่เธอกระแทกกำปั้นตรงกลางจมูกยังไม่ทันจางหาย กำปั้นบางแต่แสนหนักของเธอก็กระแทกเข้าที่หน้าท้องแข็งแกร่งของเขาสองครั้ง ก่อนจะถีบเขาออกไปห่างจากตัวของเธอ ร่างของรัฐศาสตร์ล้มลงอยู่ที่พื้นโดยที่เขาไม่ได้ทันตั้งตัว
“ฤทธิ์มากนักนะ” รัฐศาสตร์พูดเสียงลอดไรฟันก่อนจะเดินไปกดปุ่มล๊อคเพื่อไม่ให้ประตูด้านหน้าเปิดออกได้ กัญติญาจึงหมดทางหนีไปจากห้องนั้นได้ ถ้าไม่กดปุ่มคลายล๊อคเสียก่อน
รัฐศาสตร์เดินเข้ามาหาร่างของกัญติญาที่กำลังง่วนกับการเปิดประตู มือหนาจับที่หัวไหล่เธอไว้แน่นพร้อมกับยึดเสื้อยืดพอดีตัวของเธอทางด้านหลัง จากนั้นกระชากจนขาดเป็นสองส่วน ด้านบนของร่างกายเธอจึงเหลือเพียงบราตัวเดียวเท่านั้น
“ว้าย!!...” กัญติญาร้องเสียงหลงเมื่อเสื้อของเธอถูกกระชากด้วยมือของเขา เท่านั้นยังไม่พอรัฐศาสตร์จับเรียวแขนของเธอทั้งสองข้างไขว้ไว้ที่ด้านหลัง ใช้เสื้อของเธอที่ขาดติดมือมามัดที่ข้อมือบาง ใช้ผ้าอีกชิ้นหนึ่งปิดที่เรียวปากของเธอ ร่างของกัญติญาจึงหมดสิ้นหนทางต่อสู้ เพราะตอนนี้เธอเหลือเพียงเท้าที่จะป้องกันตัวเท่านั้น รัฐศาสตร์เหมือนรู้ความคิดของเธอ เขาจึงจับเธอพาดไปที่บ่ากว้างของเขา จับมั่นที่เรียวขาเรียวทั้งสองข้าง จนขยับไม่ได้
ร่างของกัญติญาถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรง มือที่ถูกไขว้ไว้ที่ด้านหลังแถมโดนมัดเสียแน่นหนา ทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนแนวขาอ่อนทั้งสองข้างก็ถูกเขาทุบเบาะๆ เพื่อตัดทอนกำลัง ส่งผลให้ขาทั้งสองข้างของเธอไร้เรี่ยวแรงต่อสู้
“เธอจะต้องได้รับโทษที่เธอทำไว้กับฉัน วันนี้เธอจะต้องจดจำไปชั่วชีวิตแน่นอน” กางเกงตัวสวยของเธอถูกถอดออกจากร่างกายตามด้วยอันเดอร์แวร์ โดยกัญติญาไม่ทีทางต่อสู้ได้เลย เธอไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตน
“เธอเตรียมตัวรอรับโทษจากฉันได้เลย” เขาพูดจบพร้อมกับลงโทษให้เธอรู้สำนึกว่าอย่าบังอาจมาทำร้ายคนอย่างเขา ถ้าเขาเจ็บเธอจะต้องเจ็บยิ่งกว่า และมันก็เป็นอย่างที่เขาตั้งใจไว้จริงๆ
“อี๊ดดดดดดดดด...” เสียงกรีดร้องที่ไม่สามารถดังออกมาได้เพราะเธอถูกเสื้อที่เขากระชากติดมือมาอุดไว้ที่ปาก ความเจ็บปวดที่แสนทุกข์ทรมานที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน น้ำตาของเธอรินไหลออกมาไม่ขาดสาย
ร่างกำยำเริ่มเคลื่อนไหวหลังจากที่แทรกเข้ามาในกลีบกุหลาบของเธอ ในภาวะที่เธอยังไม่พร้อมทำให้ร่างกายของเธอเจ็บปวดอย่างที่สุด กลีบกุหลาบที่ไร้ซึ่งน้ำหวานมาชโลมให้ชุ่มฉ่ำ ร่างทั้งร่างเจ็บปวดจนไม่อาจทานทนได้ มีเพียงน้ำตาที่รินไหลออกมาบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น
“โอ้ว....” เขาคำรามครางเสียงดัง ยามที่กระชั้นร่างกายสาดใส่ร่างสาวด้วยความรุนแรงและสะใจ กลีบสาวที่ไร้ซึ้งน้ำหวานยามที่เสือกกายเข้าหาแต่ละครั้ง มันเสียวแทบขาดใจ คับแน่นจนเขาเจ็บร้าวไปทั่วกายแกร่ง แต่นั่นมันคือความสุขอย่างหนึ่งที่รัฐศาสตร์ไม่เคยพบเจอ เขายังคงคับเคลื่อนร่างกายต่อไป ไม่นำพาเสียงร้องครางที่ดังก้องในลำคอสาว ไม่นำพาน้ำตาที่ไหลหยดลงมาทางหางตา เขาสนใจเพียงแต่ว่า ได้มองเห็นความร้าวรานใจ ความเจ็บปวดใจของเธอเท่านั้น
- ผู้เขียน
