หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ พวกเด็กๆ ก็ไปเล่นกันที่สนามหญ้าหน้าบ้านในตอนบ่ายแก่ ส่วนผู้ใหญ่ก็ย้ายมานั่งคุยกันที่ระเบียงท่ามกลางสายลมเย็นสบายที่กำลังพัดมาเอื่อยๆ แอรอนนั่งแทะโลมมัลลิกาทางสายตาอยู่สักพัก ก่อนจะปลีกตัวออกมาทำความรู้จักกับแดนไทยซึ่งกำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่ใต้ต้นไม้ริมสนามหญ้า ทอดนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองสองพี่น้องวิ่งไล่กันไปมาอย่างสนุกสนาน
“สวัสดีครับ หนุ่มน้อย ชื่ออะไรน่ะเรา” แอรอนเอ่ยเสียงทุ้มทักทายพร้อมถามชื่อ คนที่เขาเคยช่วยชีวิตไว้เมื่อสามปีก่อนพลางนั่งลงข้างๆ ร่างน้อย
“ผมชื่อแดนไทยครับ คุณลุง หรือเรียกสั้นๆ ว่าแดนก็ได้ครับ แล้วคุณลุงชื่ออะไรครับ” แดนไทยเปิดรอยยิ้มพร้อมคำตอบ
“ลุงชื่อแอรอนครับ แล้วเรามาทำอะไรที่นี่” ชายหนุ่มแนะนำตัวด้วยท่าทางเป็นกันเอง ท้ายประโยคก็ถามไถ่แดนไทยอย่างหาเรื่องคุย ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแดนไทยกับแม่มาที่บ้านคอฟอร์ดเพราะอะไร
“แม่ลิก้าพามาทานข้าวครั
