“เอ่อ…ยังเลยค่ะ” มัลลิกาละสายตาจากสนามหญ้าหน้าบ้านที่เห็นอยู่ไกลๆ หันมายิ้มน้อยๆ ให้เจ้าบ้าน แล้วบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน
“งั้นคุยกันก่อนนะคะ แล้วน้ำค่อยจะเข้าครัวไปทำอาหารไทยให้ลองทาน” ชวนเพื่อนใหม่ด้วยความกระตือรืนร้น พร้อมผายมือไปยังจานขนมและน้ำที่แม่บ้านเพิ่งนำมาเสิร์ฟ
“ได้ค่ะ” ตอบอย่างไม่ขัดข้องอะไร เพราะก่อนมาเธอกับลูกก็เพิ่งหาอะไรรองท้อง ด้วยกลัวว่าแดนไทยจะหิวกลางทาง เพราะไม่รู้ว่าบ้านของท่านประธานอยู่ตรงส่วนไหนของกรุงสตอกโฮล์ม
“แล้วคุณแอรอนล่ะคะ คุณมาร์ส จะมาจริงๆ หรือเปล่า น้ำอุตส่าห์สั่งให้แม่ครัวทำอาหารโปรดไว้ให้” ยังไม่ทันที่มาร์โบโลจะได้พูดอะไรกับภรรยา เสียงผิวปากเป็นท่วงทำนองเพลงอันคุ้นหูก็ดังขึ้น ไม่บอกสองสามีภรรยาก็รู้ว่าเจ้าของเสียงเพลงนั้นจะต้องเป็นแอรอน มอร์แกน อย่างแน่นอน
‘ไอ้คนห่ามก็มาด้วยเหรอเนี่ย’ มัลลิกาคิดในใจด้วยความตระหนก หลังจากที่ได้ยินชื่อชายหนุ่ม อีกทั้งย
