Chapter 5 ฉันอยากมีลูก คุณช่วยฉันได้ไหม
941 คำ
Chapter 5 ฉันอยากมีลูก คุณช่วยฉันได้ไหม
“ฉันอยากมีลูก คุณช่วยฉันได้ไหม”
“พูดบ้าๆ อะไรรู้ตัวหรือเปล่า นอน!” เขาสั่งเสียงเข้มพร้อมกับใช้มือใหญ่กดตัวเธอลงบนเตียง
“ฉันจริงจังนะ”
“เธอกำลังเมาต่างหาก การมีลูกไม่ใช่เรื่องสนุก ที่สำคัญเธอยังอยู่ในวัยเรียน”
“ฉันไม่ได้เมาจนไม่มีสติสัมปชัญญะนะ รู้เรื่องทุกอย่าง สร่างเมาตั้งแต่อ้วกออกมาแล้ว”
“แต่เธอควรจะต้องนอน แล้วอย่าพูดเรื่องนี้กับใครอีก เธอเป็นผู้หญิง ที่สำคัญควรนึกถึงหัวอกของคนเป็นแม่บ้าง แม่จะรู้สึกอย่างไรถ้าลูกทำตัวแบบนี้”
“ผู้หญิงแล้วไง ทีแม่ยังทำได้เลย” หญิงสาวย้อนทันควัน ทำให้ชายหนุ่มสะอึกทันที พาเพลินเลี้ยงลูกแบบไหนกันเธอถึงได้มีความคิดแบบนี้
“ใครให้พูดแบบนี้”
“ในชีวิตฉันเห็นแม่ควงผู้ชายไม่ต่ำกว่า 20 คน ฉันคิดว่าแม่คงไม่แคร์ ถ้าฉันเป็นอย่างที่แม่ทำ”
“พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน” ชายหนุ่มตัดบท เขาไม่รู้ลึกตื้นหนาบางระหว่างแม่ลูก แต่สิ่งที่หญิงสาวบอกออกมาสะท้อนให้เห็นว่าพาเพลินไม่ได้เป็นแม่ที่ดีเท่าที่ควร
ติ๊ดๆ ๆ เสียงจากโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มส่งสัญญาณร้องเตือน เจ้าของเครื่องเงยหน้ามองมันสักครู่ ก่อนจะหันมาบอกคนที่นอนอยู่บนเตียง
“ฉันขอออกไปรับโทรศัพท์สักครู่ เธอก็ควรนอน” เขาบอกและเดินออกจากห้องไป เพราะไม่อยากให้คนบนเตียงได้ยินบทสนทนา แต่เธอกลับคิดไปอีกอย่าง ปักใจเชื่อเต็มร้อยว่าเขาคือคู่ขาของแม่อีกคน
"หนูจะยั่วคู่ขาแม่ให้สนุก แล้วจะบันทึกความสนุกเก็บไว้ให้แม่ดูนะคะ" หญิงสาวบอกตามหลังชายหนุ่มเบาๆ
[ว่าไง] เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หลังจากกดรับสาย
[ยัยพายอาละวาดมากไหม พอดีว่าเพลินเพิ่งว่าง]
[ก็เอาแต่ใจตามประสาเด็กนั่นแหละ]
[ยัยพายดื่มหรือเปล่า]
[นิดหน่อย] เขาตอบเพราะไม่อยากทำให้พาเพลินเป็นกังวล
[ยายพายกำลังประชดเพลิน ออกเที่ยวกลางคืนและขัดคำสั่งห้ามดื่มเหล้า]
[เหมือนเพลินที่ทำตอนสมัยเรียนใช่ไหม] เขาถามย้อนกลับ นึกถึงคำพูดของพายพิณก่อนหน้า ประโยคคำถามเพียงสั้นๆ ทำให้ปลายสายจุกแทบพูดไม่ออก
[เอ่อ…]
[ตอนนี้คุณก็ยังทำแบบนั้น คุณยอมรับหรือเปล่าว่าไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูก]
[ไทก็รู้ว่าเพลินงานยุ่ง]
[เอาเป็นว่าเราค่อยคุยกันดีกว่า ตอนนี้ดึกมากแล้วไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงพายพิณ]
[คือเพลินจะโทรมาบอกว่า...เพลินฝากยายพายสักอาทิตย์ได้ไหม]
[ฮะ! ว่าอะไรนะ]
[คุณชาญขอให้อยู่ต่อ 1 อาทิตย์ ความสัมพันธ์ของเรากำลังไปด้วยดี เพลินอยากเรียนรู้เขาให้มากกว่านี้]
[แต่คุณเพิ่งจะรู้จักเขาเมื่อวานนะ ตอนคุณทิชงก็ทีนึงแล้ว]
[ไม่เอาน่าไท อย่าหัวโบราณไปหน่อยเลย เพลินก็อายุขนาดนี้แล้วนะ] ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของพายพิณ ความสัมพันธ์ของแม่ลูกคู่นี้คงไม่ดีเท่าที่ควร และตอนนี้เขาเชื่อคำพูดเด็กอย่างพายพิณมากกว่า
[คุณลืมไปแล้วหรือไงว่ามีลูกกำลังโตเป็นสาว เธอจะคิดอย่างไรถ้าเห็นแม่เป็นแบบนี้ เคยคิดหรือเปล่าว่าลูกต้องการคุณ]
[อย่าบ่นเป็นตาแก่หน่อยเลยน่าไท ถ้าเป็นห่วงยายพายก็ฝากดูแลด้วยก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ เพลินมาเข้าห้องน้ำต้องไปแล้ว’
ลายไทยพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกด้วยความหงุดหงิดใจ ตกอยู่ในภาวะจำยอม เขาไม่อยากรับภาระดูแลเด็กคนนี้ แต่ก็ไม่ใจร้ายใจดำมากพอที่จะทิ้งเธอไว้คนเดียว เขากดวางสายและเดินกลับไปมองคนบนเตียง โชคดีที่คนป่วนเมื่อครู่ใช้ผ้าห่มพันตัวเป็นมัมมี่หลับอุตุ
“เฮ้อ! หลับซะที” ชายหนุ่มหลุดพ่นลมออกมาอย่างโล่งอก ถ้าเธอยังตื่น เขาก็ไม่รู้ว่าจะหักห้ามตัวเองได้มากแค่ไหน เด็กในปกครองชั่วคราวน่ากินทั้งตัวขนาดนั้น
“ทีนี้แกจะสงบลงได้หรือยัง...ไอ้หื่นไม่เลือกลูกหลาน” ลายไทยแตะมือไปที่ตัวดุ๊กดิ๊กจอมป่วน ครางกระหึ่มในลำคอเรียกสติให้ตนเอง
ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่ง จัดท่านอนให้พายพิณให้เธอสบายขึ้น มองคนที่หลับตาพริ้มด้วยแววตาความรู้สึก ทั้งสงสาร สมเพชเวทนา หรือแม้แต่จะอยากจับตีก้นลงโทษในความดื้อรั้นของเธอ หากว่าเป็นลูกสาวของเขาคงมีบทลงโทษที่สาสมกับความเจ็บแสบในสิ่งที่กระทำไม่สมวัยแบบนี้ แต่เหมือนคนบนเตียงจะกำลังหลับสบาย เธอซุกหน้านิ่งกับหมอนไม่ไหวติงตั้งแต่เขาคลี่ผ้าห่มทับตัวให้ รอยยิ้มพริ้มมุมปากเล็กน้อยราวกับเธอกำลังฝันหวาน
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง แต่เดาได้ว่าผ่านมาเธอคงรู้สึกโดดเดี่ยวไม่น้อย ฉันจะช่วยในสิ่งที่ฉันพอจะช่วยเธอได้ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มบอกเบาๆ กับคนที่ยังหลับ
ชายหนุ่มนอนหลับพิงหัวเตียง เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า ของีบเอาแรงสักหน่อย
- ผู้เขียน
