Chapter 11 เด็กดื้อ ถึงเวลากลับรังแล้วใช่ไหม
หลังจากก้าวลงจากรถเธอก็เบ้หน้า กดปิดเสียงโทรศัพท์ ในชีวิตประจำวันเธอแทบไม่ได้ใช้มันอยู่แล้ว “แล้วเจอกัน 5 โมงเย็นหน้าคณะ แต่อาจจะเป็นเดือนนี้ เดือนหน้า หรือปีหน้าก็ไม่รู้นะ”
ลายไทยไม่ได้ไปรับหญิงสาวอย่างที่บอก เพราะเขารู้คำตอบเป็นอย่างดี แต่ในเวลานัดหมาย เขายังนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศอย่างใจเย็น นั่งมองโทรศัพท์ยิ้มๆ รอเวลาว่าเจ้าของเบอร์จะโทรกลับมาเมื่อไร
“นี่ไอ้พาย! แกเป็นอะไรของแกวะ ฉันเห็นแกมองลานจอดรถหน้าคณะเป็นชั่วโมงแล้ว” นกแก้วเพื่อนสนิทถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่นั่งมองถนนหน้าลานจอดรถ
“หรือแกรอใคร”
“เปล๊าาา” พายพิณตอบกลับเสียงสูง
“ยิ่งตอบก็เหมือนยิ่งมีพิรุธ หรือว่าแกทะเลาะกับแม่”
“เปล่า บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ”
“แล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน ให้ฉันไปส่งไหม”
“ไม่ๆ” พายพิณรีบตอบกลับทันที
“แกดูมีพิรุธนะ ปกติเรียนเสร็จ แก
