เป็นระยะทางร่วมหนึ่งกิโลเมตรห่างจากหมู่บ้าน พวกเขาถูกพาไปบนเนินเขา และพบคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น มีพ่อนาย นายชิตคนสนิท และลูกน้องคนอื่น ๆ ทุกคนต่างถืออาวุธปืนครบมือ
สองหนุ่มลอบสบตากัน เขาทั้งคู่ไม่ได้นำปืนมาด้วยซึ่งนับว่าเป็นความสะเพร่าเป็นอย่างยิ่ง แม้จะถูกฝึกปรือและเจอของจริงในสนามรบมาบ่อยครั้งแต่การที่เดินตัวเปล่ามาในดงปืนเช่นนี้ โอกาสที่จะรอดกลับไปมันติดลบด้วยซ้ำ
“ มีอะไรเหรอครับพ่อนาย ทำไมให้คนไปตามผมสองคนมาไกลขนาดนี้ ” ภูตะวันใช้ความใจดีสู้เสือเข้าว่า พ่อนายยกยิ้ม
“ บังเอิญว่าผมมีเรื่องสำคัญจะต้องเจรจาและต้องจัดการ มันทำในหมู่บ้านไม่ได้ ”
“ อย่างนั้นเหรอครับ เรื่องอะไร ทำไมต้องมาคุยในที่ห่างตาผู้คนแบบนี้ ” ภูตะวันว่า พ่อนายสาวเท้าเข้าหาเขา ช้า ๆ สายตาดุจ้องมาที่เขาไม่วางตา ก่อนเอ่ยเสียเครียด
“ เรื่องคนทรยศ
